tag:blogger.com,1999:blog-45524389387085711342024-03-13T16:57:57.205+02:00ΣΕ ΤΟΥΤΑ ΔΩ ΤΑ ΧΩΜΑΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΙΓΚΑΝΗλεκτρονικό μυθιστόρημα. Κάθε ομοιότητα με αληθινά πρόσωπα είναι κάθε άλλο παρά συμπτωματική.Gianna A.http://www.blogger.com/profile/09767788731386139798noreply@blogger.comBlogger16125tag:blogger.com,1999:blog-4552438938708571134.post-10811292910328142032017-12-20T09:41:00.003+02:002017-12-20T09:41:37.512+02:0016<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjl1flkVrUrHCwHD3Tv7UT5dTQyZMEvJKcVMunQ7T15l1MKTcdxIOn1hqY8z7vVK2OpDW2iqCh7C75qzOii78vcws1XfgSl3EOdkMC7JBy45HITM3beLUUtA4RLGvtVHo4oXwAnZDwuJntu/s1600/%25CF%2584%25CE%25B5%25CE%25BF.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="581" data-original-width="640" height="290" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjl1flkVrUrHCwHD3Tv7UT5dTQyZMEvJKcVMunQ7T15l1MKTcdxIOn1hqY8z7vVK2OpDW2iqCh7C75qzOii78vcws1XfgSl3EOdkMC7JBy45HITM3beLUUtA4RLGvtVHo4oXwAnZDwuJntu/s320/%25CF%2584%25CE%25B5%25CE%25BF.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<b>ΤΟ ΠΕΡΙΠΟΛΙΚΟ</b> του ντέπιουτι Στάμος έτριζε και βογκούσε σαν σουμιές σε επαρχιακό γαμιστρώνα καθώς έτρεχε πολύ πάνω από το όριο ταχύτητας στον εξοχικό δρόμο του Λόνλι Γουίμενς Γκρόουβ. Ο Τεό είχε σανιδώσει το γκάζι, έξαλλος με τον Άντονι που είχε αφήσει τον κανίβαλο να τους φύγει μέσα από τα χέρια, εξοργισμένος μ' εκείνον τον πράκτορα -ή ό,τι σκατά ήταν- τον Εμίλιο Βιτάλε που είχε πέσει ουρανοκατέβατος, λυσσασμένος με το γεγονός ότι δεν του είχε μείνει ούτε μια Ντέρμπι στο όπλο του τώρα που τη χρειαζόταν. Κοιτούσε κατευθείαν μπροστά, αδιαφορώντας για το ειδυλλιακό τοπίο γύρω του.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Γουάτ δι φαλκ! σκέφτηκε. Το Λόνλι Γουίμενς ήταν ένα ήσυχο μέρος, μια καθωσπρέπει κωμόπολη, όπου μέχρι πρότινος όλα κυλούσαν ήσυχα και γαλήνια –βαρετά θα έλεγε κανείς. Πώς στο διάβολο είχε μετατραπεί από τη μια στιγμή στην άλλη σε Αγκόλα; Ξεριζωμένα κωλάντερα, μισοφαγωμένα ανθρώπινα κόκαλα, κανίβαλοι που μιλούσαν λατινικά, αδερφές του ελέους με συλλογές από Μπάρμπι και πορνοδιαστροφικά περιοδικά. Και ο σερίφης Τζουγκανάτο χαμένος στο διάστημα, ένας Θεός ξέρει σε ποια ονειροφαντασία παγιδευμένος.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ε, λοιπόν, στη μπούτσα μου! επαναστάτησε ο ντέπιουτι. Δε θα βγάλω εγώ όλα τα φίδια από την τρύπα. Δε θα ρέψω από την πείνα και την αδυναμία για χάρη του Γκρόουβ. Έχω και τις αλλοδαπές τουρίστριες να σκεφτώ. Τι θα απογίνουν Σουηδέζες, Αγγλίδες, Βραζιλιάνες, αν με χάσουν; Αυτή η σκέψη έκανε τα σάλια του να τρέξουν. Έπρεπε να φάει κάτι επειγόντως να στανιάρει, να είναι ντούρος ανά πάσα στιγμή. Ας έλυνε το μυστήριο ο μεγάλος και τρανός έιτζεντ Βιτάλε. Να περνούσε από το "Γκαστρωμένο Τσουρέκι" του Μάικ για πέντ’ έξι σπανακόπιτες ή από την "Καντίαν" του Ίαν Κανάλι για κάνα βρώμικο; Μμμ… μεγάλο δίλημμα, ρε πούστη. Ίσως έπρεπε…</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ξαφνικά το μάτι του πήρε δυο παπούτσια με πόδια να ξεπροβάλουν ανάμεσα από τους πυκνούς θάμνους και τα χορτάρια στην άκρη του δρόμου. Πάτησε απότομα το φρένο κι ακούστηκε ένα στρίγκλισμα σαν από παρθένα που της μπαίνει αφρικανική μαλαπέρδα στη σούφρα για πρώτη φορά.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ο Τεό χάιδεψε ασυναίσθητα το Μπλακ Ντράγκον Tερμινέιτορ XXL-666 στη ζώνη του. Βγήκε επιφυλακτικά από το περιπολικό και άρχισε να πλησιάζει το πτώμα. Μα τον Μανιτού! Ο πεθαμένοι είχαν αρχίσει να πληθαίνουν σαν τις μύγες τον Αύγουστο… ή μήπως τον Αύγουστο οι μύγες δεν πλήθαιναν, αλλά απλώς πάχαιναν; Άει σιχτίρ… τέλος πάντων, πλήθαιναν σαν τις μύγες στο σκατό. Τι στο διάβολο γινόταν σ’ αυτή την πόλη;</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Φτάνοντας σε απόσταση δυο μέτρων από το κουφάρι, πάνιασε. Ανάμεσα στα αγριοχόρταρα, πεσμένος μισός μέσα και μισός έξω από τους θάμνους βρισκόταν ο αιμοδιψής κανίβαλος Τζον Καραλάμπι. Ο Τεό τέντωσε το πόδι του και σκούντησε το πτώμα. Την ίδια στιγμή ένα απρόσμενο, εκκωφαντικό νκγχρρρρρρρρρόοοοαρ τον έκανε να πηδήξει έντρομος στον αέρα και να εκτελέσει μια φούρλα σαν αυτές που έκανε όταν χόρευε το «Να’σαν τα νιάτα δυο φορές» στο πανηγύρι του Άη Μάμα κάθε Σεπτέμβρη από τότε που ΄κλεισε τα σαράντα. Όταν ξαναβρήκε το χρώμα του διαπίστωσε πως ο βρυχηθμός προερχόταν από το πτώμα που ροχάλιζε.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Μμμ… ναι… μωράκι μου. Φίλα μου τη νγκαράφλα, Ραλούκα μου… Sânii tăi sunt ca pepenii verzi în luna iulie…» μουρμούρισε ο Καραλάμπι στον ύπνο του.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Πάλι μιλούσε ξένες γλώσσες. Όμως αυτή τη φορά δεν ήταν λατινικά, αλλά ρουμανικά. «Τα βυζιά σου είναι σαν καρπούζια του Ιούλη.» Ο Τεό είχε κουτσομάθει τη γλώσσα από τα πάρτι με τις Ρουμάνες. Σημάδεψε με το υπερόπλο του τον κανίβαλο και του έριξε μια γερή κλωτσιά στα πλευρά. «Ψηλά τα χέρια! Σήκω πάνω, ρε αρχίδι, μη σου την μπουμπουνίσω και σου γεμίσω την ψωμιέρα με κουμπότρυπες!»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ο Καραλάμπι τινάχτηκε όρθιος σαν να πήρε φωτιά ο κώλος του και γούρλωσε τα μάτια του όταν αντίκρισε τον Τεό. «Άγιε μου Δαμασκηνέ ιερομάρτυρα, προστάτη των λογιστών, σώσε με! Τι καραμπουσμπούκης είναι τούτος!» φώναξε και έκανε να το βάλει στα πόδια.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Ακίνητοοοος! Αστυνομία! Ακίιιιιινητοοοοος, λέω, γιατί θα σε εξαϋλώσω!» ούρλιαξε ο Τεό. «Εγώ είμαι, ρε μαλάκα, ο ντέπιουτι Στάμος» πρόσθεσε και έβγαλε το φουλ-φέις βιονικό κράνος αντάρτικου πόλεων με το πτυσσόμενο ηλεκτρονικό κυάλι Τζι-Μπι-Αρ 3245, το στόχαστρο μηδενικής απόκλισης, τη νυχτερινή όραση, τον ανιχνευτή κίνησης και το ενσωματωμένο mp3 player με πλέιλιστ των αθάνατων επιτυχιών του Πρόδρομου Τσαουσάκη. «Είναι το καινούριο υπερσύγχρονο κράνος μου αυτό… Δε μου λες, η Ραλούκα ποια είναι;»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Ντέπιουτι…» είπε σαστισμένος ο Καραλάμπι «Τι γυρεύεις εσύ στο μπουρδέλο; Και τι είναι αυτό που κρατάς;»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Ποιο μπουρδέλο, ρε, τι λες; Κοίτα γύρω σου να δεις πού βρίσκεσαι! Α, αυτό που κρατάω είναι το καινούριο υπερσύγχρονο όπλο μου. Δεν είναι τέλειο; Έχει και θήκη για γκοφρέτες Ντέρμπι. Να δες… Όχι, μη δεις! Κάτω τα ξερά σου! Είσαι δραπέτης, συλλαμβάνεσαι άμεσα!»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Τι δραπέτης μου τσαμπουνάς; Ο σερίφης με έβαλε να ορκιστώ στο πορτοφόλι μου ότι θα επιστρέψω και μου έδωσε την άδεια να πάω να κόψω τα βάτα. Ε, πήγα, αλλά ξεπατώθηκα και επιστρέφοντας πήρα έναν υπνάκο στο γρασίδι. Και να τα αποτελέσματα τώρα… Με ρήμαξε η υγρασία και με πονάνε τα πλευρά μου λες και έχω φάει κλωτσιά.»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Δε σε ρήμαξε η υγρασία, εγώ σε ρήμαξα και, ναι, έφαγες κλωτσιά. Θα σου διαβάσω τα δικαιώματά σου και θα σε πάω πίσω στην ψειρού, δεν τα τρώω αυτά που λες. Λοιπόν, ό,τι πεις μπορείς να χρησιμοποιηθεί εναντίον σου σε…»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Τεό! Με ξέρεις τόσα χρόνια! Είναι δυνατόν να πιστεύεις ότι είμαι ένας απάνθρωπος κανίβαλος που ροκανίζει ανθρώπους; Εγώ κλάνω καμιά φορά στον ύπνο μου και πετάγομαι έντρομος από τον κρότο. Τόσο χέστης είμαι.»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Εδώ που τα λέμε, δεν θα πίστευα ποτέ ότι είσαι κανίβαλος. Αλλά τι τα θες, σε έπιασα στα πράσα με ένα σακί γεμάτο ανθρώπινα κόκαλα.»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Πορτοκάλια πήγαινα να κλέψω ο μαύρος, όπως πάντα, Τεό! Βρήκα τα κόκαλα μέσα σε κάτι θάμνους και τα πήρα για τις γατούλες μου» ψέλλισε ο Καραλάμπι.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Θέλω να σε πιστέψω γιατί ήσουν φίλος και επιπλέον έχεις πρότερο έντιμο βίο αλλά, βρε συφοριασμένε, ποιος μπορεί να χάψει ότι βρήκες ανθρώπινα κόκαλα και τα πήρες για να ταΐσεις τις γάτες;» ρώτησε απαυδισμένος ο Τεό.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Μα γιατί να πάνε χαμένα; Σε χωράφι τα βρήκα, δεν άνοιξα τάφο. Κάποιος τα είχε πετάξει και στους ιδιοκτήτες τους ήταν πλέον άχρηστα. Με την κρίση που επικρατεί είναι να πετάμε τροφή, έστω και αν είναι για γάτες; Εξάλλου οι γάτες μπορεί να γίνουν οι ίδιες τροφή αν τα πράγματα δυσκολέψουν πολύ. Δεν πάμε καλά, Τεό, σου το λέω, θα πεινάσουμε.»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Γνωρίζοντας τι καρβουνοσάκουλο είσαι, θεωρώ ότι αυτός είναι ένας απολύτως λογικός συλλογισμός για σένα. Και τώρα που είπες ότι θα πεινάσουμε… εγώ πεινάω ήδη. Θα έρθεις μαζί μου να συζητήσουμε με το σερίφη, αλλά πρώτα να ρίξουμε κάτι στο στομάχι μας, βρε αδελφέ. Έλεγα να πάω στο "Γκαστρωμένο Τσουρέκι" του Μάικ ή στην "Καντίαν" του Ίαν. Τι λες;»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Ποιος θα πληρώσει;» ρώτησε ελαφρά ιδρωμένος ο Τζον Καραλάμπι.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Αμάν! Εγώ, ρε εξηνταβελόνη, μην πας από έμφραγμα!» απάντησε ζοχαδιασμένος ο Τεό.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Ε, αν πληρώνεις εσύ, πάμε στο φαλαφελάδικο του Βανζέλι Τζόι. Έχει φαλάφελ, μπαμπαγκανούς και χούμους που είναι η χαρά του ουρανίσκου.»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Μίνι-μάρκετ δεν είχε αυτός;»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Το’κλεισε από τότε που εμφανίστηκε το υπερπερίπτερο του Χασάν Βουστασί Λεμπές και άνοιξε το φαλαφελάδικο "Ο Πουτανιάρης Ρεβιθοκεφτές". Τα σπάει σου λέω.»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Ε, τότε φύγαμε. Α, και κάτι άλλο… Η Ραλούκα ποια είναι;»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Αααχ, η Ραλούκα» είπε με ονειροπόλα έκφραση ο Τζον. «Η Ραλούκα είναι το καινούριο ρουμανάκι στις "Πληθωρικές Βυζάρες".»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Άντε, ρε! Έφερε νέο εμπόρευμα η μαντάμ Ντανάε;»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Εμ τι σου λέω!»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Καλή, καλή;» ρώτησε συνωμοτικά ο Τεό.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Αν είναι καλή λέει… Τρίκαλη! Να φανταστείς μου έπιασε με το αριστερό τον…»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Ως εδώ! Να λείπουν οι λεπτομέρειες. Όμως θα ελέγξω το θέμα για λόγους ασφαλείας του κοινού. Μπες στο περιπολικό να την κάνουμε. Μπροστά μου να περπατάς, να σε βλέπω.»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Έτσι, μπρος ο Τζον, πίσω ο Τεό, μπήκαν στο όχημα και έφυγαν βολίδα για τον "Πουτανιάρη Ρεβυθοκεφτέ".</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Γ.Α.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; display: inline; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-top: 6px;">
(Συνεχίζεται)</div>
<br />Gianna A.http://www.blogger.com/profile/09767788731386139798noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4552438938708571134.post-28857307469940261982017-12-20T09:10:00.004+02:002017-12-20T09:10:48.409+02:0015 (με τα μάτια του Τζάρβις)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEha3JwDB3jskfzoo0XZET4UqnxcIcdP-GM_6uYpmWMmjOO7upQmGm3F4l20QDYrW0ZYig4Sp9u5WxK6brC0esfvTnCQex-Czs4dl7IM7FwqmKwIKdw0u7NSeQJvCUlvUwoD-1eZw7r3nHqc/s1600/%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25B1%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="639" data-original-width="960" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEha3JwDB3jskfzoo0XZET4UqnxcIcdP-GM_6uYpmWMmjOO7upQmGm3F4l20QDYrW0ZYig4Sp9u5WxK6brC0esfvTnCQex-Czs4dl7IM7FwqmKwIKdw0u7NSeQJvCUlvUwoD-1eZw7r3nHqc/s320/%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25B1%25CF%2582.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px;">
<b>Ο ΚΑΙΡΟΣ</b> στο Λόνλι Γουίμενς Γκρόουβ κυλούσε όπως πάντα ήσυχα και ανιαρά, σε ρυθμούς καθημερινότητας, με τον κόσμο να φεύγει σιγά σιγά για διακοπές.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Αυτό φυσικά δεν ίσχυε για το σερίφη Τζουγκανάτο και τον ντεπιούτι Στάμος, που βρίσκονταν πάντα σε εγρήγορση και διαρκή αναζήτηση στοιχείων για τη λύση του μυστηρίου γύρω από την άγρια και στυγερή δολοφονία του Χάτζι, φοβούμενοι ότι ο δολοφόνος μπορεί να χτυπούσε ξανά.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Αρχηγέ, θα πάμε διακοπές καθόλου;" αναφώνησε ο ντεπιούτι με φανερό τον αναστεναγμό του και την ανάγκη του για ξεκούραση. Ήθελε να πάει για κυνήγι καρδερίνας και όλο αυτό του χαλούσε τα σχέδια.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Κιορατά, εδώ υπάρχει μια πρωτοφανής δολοφονία κι εσύ μου ζητάς διακοπές; Κάπου τσι έξω γυρίζει ελεύθερος ο δολοφόνος κι εμείς έχουμε ιερό καθήκον να τον πιάσουμε. Μπορεί να πάει και τσι μοναδική μου αγάπη ,τσι Κυρία"πρόσθεσε αναστενάζοντας κι αυτός.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
-Πώς το είπες το τελευταίο αρχηγέ;;;</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Τίποτα, να αρπάξουμε τσι ευκαιρία που να σε πάρει ο διάολος λέω" απάντησε ο σερίφης με εκνευρισμό και αμηχανία παράλληλα.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ο κρυφός του πόθος για την Κυρία, ξεπερνούσε κάθε λογική. Ζήλευε αφάνταστα και τον μπάτλερ που ήταν συνεχώς στα πόδια της, σε βαθμό που ευχόταν να τον κολλήσει τριχοφάγο ο Αρπατόνε.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Καλά, αρχηγέ, πάω να πάρω τρία κιλά μπουγάτσα και δυο λίτρα γάλα κι επιστρέφω" απάντησε ο ντεπιούτι.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Τα μαγαζιά έκλειναν το ένα μετά το άλλο. Το "Γκαστρωμένο Τσουρέκι" είχε κατεβάσει ρολά κι αυτό για διακοπές. Ακόμα και το Σουρωμένο Τυλιχτό του Καντίαν είχε κλείσει. Αυτός έβρισκε παρηγοριά σε ένα άλλο φαγάδικο στο διπλανό χωριό, με κρέας το οποίο δεν μπορούσες να προσδιορίσεις στο ζωικό βασίλειο -παρά μόνο με λήψη γενετικού υλικού-, πίτα καρβουνιασμένη σαν 45άρι δίσκο με τις επιτυχίες του Τέρι Χρυσού, πατάτες που θύμιζαν οξειδωμένες καρφοβελόνες σε οικοδομή αυθαίρετη δίπλα στη θάλασσα και κρασί μπαλσάμικο.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Τον Κανάλι ποσώς τον απασχολούσε αυτό φυσικά, αφού ποιοτικά ήταν στα ίδια στάνταρ με το δικό του φαγητό.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Περισσότερο τον ενδιέφερε η γκαρσόνα η Μιρέλα, που είχε έρθει από το ανατολικό μπλοκ και του γυάλιζε του γεροξούρα.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Κάπως έτσι και ο Τζάρβις πίστευε πως ήταν ώρα η Κυρία να πάει για διακοπές.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Είχε ανάγκη να ανανεώσει τον αέρα της και να γεμίσει τις μπαταρίες της ώστε να επιστρέψει δυνατή και να ολοκληρώσει τη συγγραφή του νέου της βιβλίου "Πώς να ξεπαστρέψεις μια κατσαρίδα με δυο κινήσεις" με θέμα καθημερινά παράσιτα που εισβάλλουν στη ζωή μας.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Δεν ήταν μόνο αυτό φυσικά.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ο Τζάρβις, που έφερνε την αλληλογραφία στη Κυρία είχε παρατηρήσει έναν φάκελο περίεργο και αρκετά ύποπτο, διότι δεν είχε τα στοιχεία του αποστολέα επάνω, δεν έφερε γραμματόσημα και ήταν κολλημένος με ταινία καφέ, αυτή που συσκευάζουν χαρτοκιβώτια.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Δεν γνώριζε ο αποστολέας ότι έχει κόλλα επάνω ο φάκελος; Το έκανε για έξτρα ασφάλεια; Ποιος ήξερε άραγε;</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Η ανατροφή του δεν του επέτρεπε να τον ανοίξει μα ο φόβος και η ανάγκη για προστασία στην Κυρία τον ώθησε να το κάνει.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Και ναι, είχε δίκιο.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ήταν ένα γράμμα τυπωμένο σε παλιά γραφομηχανή και έλεγε "Κσερης οτη σε γουσταρο και το πεζης κιρια".</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ο Τζάρβις το πήρε σαν ένα κακόγουστο αστείο. Όμως ήρθε κι άλλο σύντομα σε ίδιο ακριβώς φάκελο και με το ίδιο αμπαλάρισμα.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Το άνοιξε και διάβασε "Μπα, κανης πος δεν βλεπης και τα μηνιματα τόρα;"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Αυτό έγινε ξανά και ξανά.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ο Τζάρβις δεν ανάφερε τίποτα στην Κυρία που δεν θέλησε να αναστατώσει, μήτε στον Σερίφη που δεν εμπιστευόταν, από τότε που τον είδε να κρατάει αγκαλιά τον Αρπατόνε και να τον φιλάει λέγοντας "Αχ πως μοσχοβολάς έτσι, λατρεία μου, μοναδική μου αγάπη,τέχνη φλόγα, ζωή, το μαγο πουλι δε γαμεί".</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Τότε είχε δικαιολογηθεί ο Άντονι λέγοντας πως έκανε πρόβα από μια παράσταση που θα ανέβαζε στη πλατεία του χωριού για τα 100 χρόνια παρασκευής τζιτζιμπύρας.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Τζάρβις, φέρε μου το Χένεσι" φώναξε η Κυρία.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ίσως να ήταν η σωστή στιγμή να της κάνει την πρόταση για διακοπές.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Μάλιστα, Κυρία... Κυρία, τι θα λέγατε αν πηγαίναμε για λίγο καιρό διακοπές;"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Κουράστηκες, καλέ μου Τζάρβις, να με υπηρετείς;"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Ποτέ, Κυρία, για τη δική σας σωματική και ψυχική ηρεμία ανησυχώ. Η συγγραφή του βιβλίου σας έχει απορροφήσει αρκετά. Τι θα λέγατε να πάμε στο κτήμα σας στο βουνό;"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Τζάρβις, είσαι τόσα χρόνια δίπλα μου, ξέρεις πόσο λατρεύω την θάλασσα, στα βουνά θα πάμε καλοκαιριάτικα;"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ο Τζάρβις ήξερε αλλά δεν ήθελε να πάει σε μέρη που θα ήταν ευάλωτη σε άτομα σαν τον σφεντόνα με τα ανώνυμα γράμματα.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Κυρία, ξέρω την αγάπη που τρέφετε για το υδάτινο στοιχείο,αλλά ίσως το βουνό να σας ηρεμήσει ακόμη περισσότερο για την ολοκλήρωση του θεσπέσιου νέου βιβλίου σας."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Ίσως να έχεις δίκιο, πιστέ μου υπηρέτη, φόρτωσε το Lada Niva να πάμε στο βουνό, να ασχοληθούμε και με τα περιβόλια λίγο!"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Το Lada, Κυρία; Μήπως το Range Rover θα ήταν καλύτερη επιλογή;"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Όχι, Τζάρβις, το Niva!! Να ζήσουμε μια όμορφη περιπέτεια όπως τότε που πήγαμε για πρώτη φορά!! Ετοίμασε τα πράγματα, μόνο τα χρειώδη σε μια βαλίτσα και τον Αρπατόνε! Το πρωί με την αυγή φεύγουμε!"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Η χαρά του Τζάρβις ήταν απερίγραπτη αλλά φρόντισε να μην την αποτυπώσει στο πρόσωπό του.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Αμέσως, Κυρία" απάντησε με σταθερή χροιά και σαν έστρεψε από την άλλη το βλέμμα του, ξεπρόβαλε ένα χαμόγελο χαράς και ικανοποίησης.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Το πρωί η πρώτη ηλιαχτίδα τους βρήκε καθοδόν για το κτήμα.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ένιωθαν και οι δύο απέραντη χαρά και ελευθερία να τους κυριεύει.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Όπως τότε που η Κυρία νέα ήταν με το πτυχίο από το κολλέγιο ανά χείρας κι έτοιμη να κατακτήσει το σύμπαν!!</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Παράλληλα στο τμήμα ο Σερίφης είχε ανεβάσει θερμοκρασία και αγκομαχούσε σαν παλιό ντεσεβό που κάνει ανάβαση στη Ριτσώνα.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Θα πάω τσι Κυρία" ψέλλισε.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Πώς το είπες αυτό αρχηγέ;" ρώτησε ο Στάμος.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Τίποτα δεν είπα, τράβα να πάρεις μπουγάτσα με σκουμπρί να φας κι εγώ θα πάω τσι κυρία."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Στην κυρία; Τι θες εκεί, αρχηγέ; Βρήκες κάποιο στοιχείο;" απόρησε ο ντεπιούτι…</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Όχι, γι'αυτό θα πάω, θέλω να τσι ρωτήσω κάτι... κι αυτόν τον χτικιάρη τον μπάτλερ... κάποια πράγματα."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Αρχηγέ, δεν τον συμπαθείς και πολύ αυτόν τον μπάτλερ νομίζω. Θεωρείς κάτι ύποπτο σε αυτόν και την Κυρία;"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Σαν άκουσε αυτό ο Άντονι πετάχτηκε από την καρέκλα λες και κόλλησε τσούχτρα στο καυλί του.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Τσι εννοείς, ντεπιούτι; ρώτησε και συμπλήρωσε… Λες να τσι βατεύει;"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Τι λες, αρχηγέ, τι μας νοιάζει τι κάνουν στο κρεβάτι τους!" αποκρίθηκε με έκπληξη και γέλια ο Στάμος. "Για τον φόνο λέω!"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Άσε με να το σκεφτώ θέλω ηρεμία, πάω να φάω λίγο κάτι σύκα που έχω και μια στάλα φέτα και θα μιλήσουμε μετά."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ο Άντονι έφυγε από το τμήμα και πήγε στο ανθοπωλείο να πάρει λέλουδα και να πάει στη Κυρία.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ήταν όμως όλα κλειστά.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Που να τσου πάρει ο διάολος, τα κλείσανε τσι φύγανε όλοι τους" μονολόγησε εκνευρισμένος.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Τότε σκέφτηκε να πάει στο νεκροταφείο... εκεί σίγουρα θα έβρισκε.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Πράγματι, το κατάστημα"Ο Μαραμένος Κατηφές" του Ντίμι Χάλα, απέναντι από το κοιμητήριο του Γκρόουβ, ήταν ανοιχτός.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Μπήκε ο Τζουγκανάτο μέσα κι αντίκρισε έναν κύριο γύρω στα 50, με φλοράλ πουκάμισο, σκισμένο τζιν και μπότες Λι Βαν Κλιφ, να καπνίζει πίπα με γεύση καυκαλήθρα και να παίζει γιουκαλίλι τραγουδώντας το "Η ζωή εδώ τελειώνει".</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Καλημέρα, τι θα θέλατε;" ρώτησε ο Ντίμι τον σερίφη.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Λουλούδια για μια Κυρία" απάντησε ο Άντονι.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Για μνημόσυνο σε στεφάνι;"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Που να σε πάρει ο διάολος, κιορατά, τσι πέθανες την αγάπη μου, τσι μοναδική μου λατρεία" απάντησε εξοργισμένος ο Σερίφης. "Ζωντανή είναι, για επίσκεψη τσι θέλω."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Μάλιστα, συγγνώμη κιόλας" απάντησε τρομαγμένος ο Ντίμι. "Τι θα λέγατε για τριαντάφυλλα;" συμπλήρωσε.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Κρίνα μήπως είναι καλύτερο;" είπε ο Σερίφης.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Μου είπατε πως είναι ζωντανή" απάντησε σκασμένος από τα γέλια ο Ντίμι. "Τα κρίνα είναι για τις ψόφιες."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Σωστά... Άσε που μπορεί να γκαστρωθεί με τα κρίνα... Αυτό μου 'λειπε... Βάλε ό,τι νομίζεις, έρωτα, και φρόντισε να μη μου πιάσεις το γκώλο τσι τιμή, είπε ο Σερίφης" με άγρια και επιβλητική φωνή αντάξια ενός Όρσον Ουέλς στον Πολίτη Κέιν.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Μάλιστα, αμέσως" απάντησε ο Ντίμι με την ξινίλα σμιλεμένη στο πρόσωπό του.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Και πού 'σαι, γκόμενε, βάλε και πολλα φρουφρού τσι κορδέλες απάνου."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ο Σερίφης, δίχως να χάσει παραπάνω χρόνο, πήρε το μπουκέτο και όδευσε για το σπίτι της Κυρίας.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Οδηγώντας, συλλογιζόταν τι δικαιολογία θα έλεγε για την επίσκεψη.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ήταν τόσο απορροφημένος από τις σκέψεις του ώστε δίχως να το καταλάβει, βρέθηκε έξω από το σπίτι της.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Πάρκαρε και σκεφτόταν ακόμη τι δικαιολογία θα έλεγε, ενώ παράλληλα παρατήρησε τα ερμητικά κλειστά παράθυρα.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Περίεργο" αναφώνησε…</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Κατέβηκε, κορδώθηκε, σάλιωσε τα πλούσια φρύδια του, μύρισε τις μασχάλες του και πλησίασε την πόρτα.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Χτύπησε το κουδούνι, όμως καμία απάντηση…</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; display: inline; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-top: 6px;">
</div>
<div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; display: inline; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-top: 6px;">
<br /></div>
</div>
Κ.Μ.<br />
<div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; display: inline; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-top: 6px;">
<br />(Συνεχίζεται)</div>
</div>
Gianna A.http://www.blogger.com/profile/09767788731386139798noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4552438938708571134.post-17870940042471813622017-12-18T17:36:00.003+02:002017-12-20T09:50:28.964+02:0014 (με τα μάτια του Εμίλιο)<b><br /></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhY-vukZb55zrenW8-BtAMwVQgt9NNx41TA5aKVJ1U-YS8gIE_vDU-wRL2aweJkbmGlSMBuljfjtv8LEHHzmd0jPhfmGcOH73Bx-E8xDYUqqYcivWSWe4N8HAE13zT7NQa0ArEVE6QwpWha/s1600/%25CE%25B5%25CE%25BC%25CE%25AF%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25BF+%25CE%25B2%25CE%25B9%25CF%2584%25CE%25AC%25CE%25BB%25CE%25B5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="960" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhY-vukZb55zrenW8-BtAMwVQgt9NNx41TA5aKVJ1U-YS8gIE_vDU-wRL2aweJkbmGlSMBuljfjtv8LEHHzmd0jPhfmGcOH73Bx-E8xDYUqqYcivWSWe4N8HAE13zT7NQa0ArEVE6QwpWha/s320/%25CE%25B5%25CE%25BC%25CE%25AF%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25BF+%25CE%25B2%25CE%25B9%25CF%2584%25CE%25AC%25CE%25BB%25CE%25B5.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<b><br /></b>
<b>ΚΟΝΤΕΥΕ ΜΕΣΗΜΕΡΙ</b> και ο Εμίλιο κατευθύνθηκε στο Αλέγκρο Τσουκάλι συλλογισμένος. Ηταν νωρίς ακόμα και δεν είχε κόσμο, οπότε κάθισε σε όποιο τραπέζι βρήκε μπροστά του και παράγγειλε άλλο έναν καφέ. Έφερε ξανά στο νου του τη συζήτηση που είχε με τον σέριφ Τζουγκανάτο, η οποία είχε περιπλέξει ακόμα περισσότερο τα πράγματα.<br />
<br />
"Τι εννοείς ανθρώπινα μέλη κι ένα κωλάντερο;!! του ποιού;" τσίριξε ο ειδικός πράκτορας Βιτάλε καθώς ο σέριφ του εξηγούσε τις τελευταίες εξελίξεις στο Λόνλι Γουίμενς Γκρόουβ. "Και άφησες τον μοναδικό ύποπτο να φύγει για να καθαρίσει ΚΑΤΙ βάτα; Τι γίνεται εδώ πέρα;"<br />
<br />
Με ένα ανόρεχτο, σχεδόν χαμένο ύφος ο Αντονι Τζουγκανάτο του επανέλαβε την ιστορία.<br />
<br />
"Τα άκουσα και την πρώτη φορά που τα πες" συνέχισε ο Βιτάλε ανακτώντας την ψυχραιμία του. "Κι αυτοί που εξαφανίστηκαν τις προάλλες; Τι είναι? Γιατί εξαφανίστηκαν; Τι ξέρεις γι'αυτούς;"<br />
<br />
"Α, μην ανησυχείς γι' αυτό" απάντησε ο σέριφ διώχνοντας με το χέρι του τον Αρπατόνε από το γραφείο και προσπαθώντας να μαζέψει κάπως τα μαλλιά του, που πέταγαν στον αέρα και χάλαγε το χτένισμα. " Είναι όλοι εδώ, δεν έχουν το ίδιο όνομα βέβαια, αλλά εδώ είναι, τους μέτρησα και δε λείπει κανείς". Μετά κοίταξε έξω από το παράθυρο με γλαρωμένο ύφος ένα μαύρο πουλί που καθόταν στο απέναντι δέντρο και έχασε επαφή με το περιβάλλον, ενώ ο Εμίλιο περπατούσε φουρκισμένος μπροστά του λέγοντας διάφορα ακατανόητα για το ότι απασχολούν την Υπηρεσία χωρίς λόγο, και ότι αυτή η υπόθεση με τα κωλάντερα έπρεπε να διερευνηθεί άμεσα, ότι δεν μπορεί να βρει εναν άνθρωπο να συννενοηθεί εκεί πέρα, τι κάνουν όλη μέρα επιτέλους και σιχτίρια πάλι πεινάει!<br />
<br />
"Μου θυμίζεις τον πώς τον λέμε, τον ντέπιουτι Στάμος, τον βοηθό μου" είπε ο Τζουγκανάτο και πρόσθεσε "A ναι, νομίζω με αυτόν πρέπει να μιλήσεις καλύτερα που ασχολείται με την υπόθεση" και συνέχισε να κοιτάει αλλόκοτα το πουλί στο δέντρο.<br />
<br />
"Πού, γαμώ τις μπαταρίες μου μπορεί να φάει κανείς εδώ πέρα;" ρώτησε ο Εμίλιο που είχε αρχίσει να αποδέχεται την αδυναμία επικοινωνίας του σέριφ.<br />
<br />
"Στο Αλέγκρο Τσουκάλι θα πας, αλλά να κάτσεις με την πλάτη στον τοίχο, η ιδιοκτήτρια Αννι Γουίλκς έχει περίεργες διαθέσεις καμιά φορά και για καλό σου στο λέω".<br />
<br />
Η πόλη έμοιαζε να ξυπνάει σιγά σιγά, παράθυρα άνοιγαν, πόρτες μισάνοιγαν και κεφάλια τον παρακολουθούσαν από μέσα, μέχρι που μπήκε στο Αλέγκρο Τσουκάλι και τον έχασαν από τα μάτια τους. Ο Εμίλιο κοίταξε τον καφέ του, πολλές μπουρμπουλήθρες και παγάκια και κανένα συμπέρασμα, μόνο περισσότερα ερωτήματα, ένας άφαντος ντέπιουτι, ένας σέριφ συνδεδεμένος με τους δορυφόρους του Δία και μια πόλη φάντασμα. Μέχρι να σκεφτεί το τελευταίο, άκουσε φωνές και μουσική στο δρόμο, τύμπανα... τύμπανα; και πετάχτηκε έξω να δει τι συμβαίνει. Μα την αγία Πατάτα της Λουκέρνης! Τι ήταν αυτό που έβλεπαν τα μάτια του;<br />
<br />
Α.Β.<br />
<br />
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)Gianna A.http://www.blogger.com/profile/09767788731386139798noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4552438938708571134.post-12007398252664700252017-06-11T13:02:00.000+03:002017-12-20T09:12:47.501+02:0013<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJjmShtsbcAmW8Huvb2zH40t5C2Olh906mx5mW0qI_EWc4Nk10b2xpPa7kMFPYAtcvdQJ5M0Q6k7tSWLasGLxhxVhM8xvwLDCersGs8FfWALHtTCVLeH3ZGozdzNovMBqCgbLOt74WNliV/s1600/18676525_1754194654596908_207620025_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJjmShtsbcAmW8Huvb2zH40t5C2Olh906mx5mW0qI_EWc4Nk10b2xpPa7kMFPYAtcvdQJ5M0Q6k7tSWLasGLxhxVhM8xvwLDCersGs8FfWALHtTCVLeH3ZGozdzNovMBqCgbLOt74WNliV/s400/18676525_1754194654596908_207620025_o.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ο καιρός ήταν ασυνήθιστα ψυχρός για την εποχή. Παγερός αέρας φυσούσε στο Λόνλι Γουίμενς Γκρόουβ και φαινόταν να έχει εγκατασταθεί και στις ψυχές των ανθρώπων της ειδυλλιακής πόλης. Τα νέα για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών είχαν μαθευτεί και οι κάτοικοι περπατούσαν σκυφτοί στους δρόμους, κοιτάζοντας λοξά και με καχυποψία όποιον δεν γνώριζαν. Tα παιδιά είχαν εξαφανιστεί από τις παιδικές χαρές και οι γάτες σκάλιζαν επιφυλακτικά τα σκουπίδια στους κάδους, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους το φόβο μιας αναπάντεχα φρικιαστικής ανακάλυψης. Όλοι προτιμούσαν να περνούν τις ελεύθερες ώρες τους κλεισμένοι στα σπίτια τους. Ένας δολοφόνος κυκλοφορούσε ανάμεσά τους –γιατί φυσικά κανείς, εκτός από τον Άντονι και το ντέπιουτι Στάμος, δεν πίστευε ότι ο Τζον Καραλάμπι ήταν ανθρωποφάγος κανίβαλος. Ο μόνος που χαιρόταν για την κατάσταση ήταν ο Ίαν Κανάλι , που δεν προλάβαινε να μεταφέρει παραγγελίες με το κωλοπειραγμένο φυστικί Ζούνταπ του από την «ΚΑΝΤΊΑΝ» του.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Πάλι έκανε… φτουουου… σούζες ο ντενεκές ο ξεγάνωτος με το μοτόρι… φτουουου… φτουουου… και έχει γεμίσει το πιτόγυρο γαρμπίλι» είπε ο Τεό, φτύνοντας χαλίκια και ταυτόχρονα μασουλώντας το ένα από τα έξι τυλιχτά που είχε παραγγείλει στον μπιζελόμυαλο καντινιέρη. «Κάθε φορά σαβουρδιάζεται και σκορπίζει τις παραγγελίες… γκνιαμ… φτουουου… στο δρόμο.»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Ε; Τι…» είπε αφηρημένος ο Άντονι από το γραφείο του. Κάτι είχε πάθει αυτός. Από τότε που είχε επιστρέψει από το Αλέγκρο Τσουκάλι πριν από δυο μέρες, ήταν άλλος άνθρωπος. Καθόταν αμίλητος, έχοντας χαμένο βλέμμα, χωρίς καν να δίνει σημασία στα γατοκέφαλα που κατέβαζε ο Τεό παρότι του είχε απαγορεύσει να τρώει εν ώρα υπηρεσίας. Επίσης δεν είχε πει τίποτα στο ντέπιουτι για όσα είχαν συμβεί στο εστιατόριο της Άννι Γουίλκς. Aμ εκείνο το πλατινέ μαλλί; Ήταν σαν τον Μπίλι Άιντολ στο Flesh for Fantasy. Μυστήρια πράματα.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Λέω… μόλις τελειώσω το πρόγευμά μου θα πάω να ελέγξω το σπίτι του Άντριου Χάτζι, όπως με διέταξες. Τις προάλλες είχα πολλή χαρτοδουλειά και δεν πρόλαβα» απάντησε ο Τεό.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Του Χάτζι… ναι… εντάξει» είπε ο σερίφης και έπειτα στύλωσε το βλέμμα του στο κενό.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ο Τεό κούνησε το κεφάλι του απορημένος. Όταν τέλειωσε το φαγητό του πήγε στο δωμάτιο με τους φοριαμούς. Έβαλε την εξάρτυσή του, ξαναβγήκε και στάθηκε επιδεικτικά μπροστά στον Άντονι.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Εκείνος σήκωσε το κεφάλι του και τον κοίταξε ανέκφραστος. «Θες τίποτα;»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Πώς σου φαίνονται αυτά που φοράω, αρχηγέ;»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Πώς να μου φανούν… εντάξει» απάντησε ο Άντονι και, σκύβοντας το κεφάλι, κοίταξε τις μύτες των παπουτσιών του.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Διάολε! Κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Ο Τεό είχε βάλει τη σούπερ σπέσιαλ στολή του με το φουλ-φέις βιονικό κράνος αντάρτικου πόλεων από την ταινία «Οι Μπάτσοι του Διαστήματος» που είχε αγοράσει κοψοχρονιά από το e-bay και το οποίο διέθετε πτυσσόμενο ηλεκτρονικό κυάλι Τζι-Μπι-Αρ 3245, στόχαστρο μηδενικής απόκλισης, νυχτερινή όραση, ανιχνευτή κίνησης και ενσωματωμένο mp3 player με πλέιλιστ των αθάνατων επιτυχιών του Πρόδρομου Τσαουσάκη. Και ο Άντονι είχε πει ένα απλό… «εντάξει»!</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Αρχηγέ, για δες και το όπλο μου» είπε και, τραβώντας το πιστόλι του από τη θήκη του, το στριφογύρισε με το δείκτη του μπροστά στα μάτια του σερίφη. Δε μπορεί, το Μπλακ Ντράγκον Tερμινέιτορ XXL-666 που είχε κερδίσει στη λοταρία του στριπτιτζάδικου «Ξυρισμένο Μουνόχειλο» -ιδιοκτησίας Λεονίντ Τασούλ, ενός ρουμανικής καταγωγής πρώην γιδέμπορα- και το οποίο διέθετε μέχρι και ενσωματωμένη βάση για σοκολάτες Derby, δεν θα άφηνε ασυγκίνητο τον Άντονι.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Ε; Α, ναι, το όπλο… Καλό, με γεια» είπε άτονα ο Άντονι.<br />
Να πάρει η ευχή… Τι είχε αυτός ο άνθρωπος; Ίσως τον ταρακουνούσε το επόμενο νέο που είχε να του ανακοινώσει.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Αρχηγέ… προτού φύγω… Πέρασε ο Τζάρβις όταν ήσουν στη χέστρα και έφερε τον Αρπατόνε γιατί θα συνοδεύσει τη χήρα σε μια γατοπανήγυρη και δεν έχουν πού να τον αφήσουν…» Ο Τεό περίμενε να γίνει η έκρηξη.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Α, ο Τζάρβις… ναι… Έχουμε τίποτα να ταΐσουμε το ζωάκι;»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ορίστε; «Εεε… ναι. Έφερε και το φαγητό του ο Τζάρβις» είπε σαστισμένος ο Τεό.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Ωραία… Βγάλ’ τον από το κλουβί και γέμισε του ένα πιατάκι κι ένα μπολάκι με νερό, είμαι κουρασμένος. Άντε, αγόρι μου, έπειτα πήγαινε στην ευχή του Θεού» μουρμούρισε ο Άντονι και στη συνέχεια έβαλε το καπέλο του στα μούτρα, πράγμα που σήμαινε ότι θα έπαιρνε έναν υπνάκο.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ο Τεό έκανε ό,τι του είπε ο σερίφης και μετά ξεκίνησε για το σπίτι του Χάτζι.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Δυο ώρες αργότερα βγήκε από την οικία Άντριου Χάτζι, αποσβολωμένος και με την κοσμοθεωρία του για την κοινωνία να έχει δεχτεί ένα γερό πλήγμα. Ο Χάτζι ήταν άφαντος, όπως το περίμεναν άλλωστε. Η σκόνη πάχους δύο εκατοστών αποδείκνυε ότι εκεί μέσα δεν είχε πατήσει κανείς εδώ και αρκετές μέρες –ο Τεό μάλιστα έγραψε στην επιφάνεια του στερεοφωνικού με το δάχτυλό του JUDGE DREDD WAS HERE ως απόδειξη ότι είχε περάσει από κει. Δεν ήταν βέβαια η ενδεδειγμένη τακτική για μια αστυνομική έρευνα, αλλά ποιος γαμούσε τις τυπικότητες; Η πόλη ήταν δική τους και την έκαναν ό,τι ήθελαν!</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Εγώ είμαι ο Νόμος!» φώναξε ο Τεό. Αμέσως μετά θυμήθηκε όσα είχε αντικρύσει στο σπίτι του Χάτζι και προσγειώθηκε απότομα στην πραγματικότητα. Έπρεπε να τηλεφωνήσει στον αρχηγό. Πήρε με το κινητό του τον Άντονι και όταν εκείνος απάντησε, είπε χωρίς να πάρει ανάσα: «Αρχηγέ, τέρατα και σημεία! Η Μόνικα είχε δίκιο, εγώ είχα δίκιο, ο Χάτζι ήταν πράγματι αδελφή! Και όχι μόνο αδελφή, αλλά ήταν και ανώμαλος! Δε μπορείς να φανταστείς τι βρήκα στο σπίτι του! Φουσκωτές κούκλες, μαστίγια, δονητές, πορδοβουλώματα, ταινίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη, δύο πεντάλιτρες συσκευασίες βαζελίνης –η μία δώρο– τσόντες μικιμάοι με το Γιώργο Θαλάσση και τον Σπίθα, το Αλμανάκ του Κουνιστού Αγρότη, φωτογραφίες του με μουστακαλήδες ντυμένους με πέτσινα –του Άντριου, όχι του Κουνιστού Αγρότη. Άσε που ολόκληρο το σπίτι από μέσα ήταν βαμμένο ροζ κουφετί –ή ροζ του φλαμίνγκο, δεν είμαι απολύτως σίγουρος. Βρήκα το προσωπικό του ημερολόγιο γραμμένο με στυλό με άρωμα κεράσι, ανακάλυψα και δεκάδες φωτογραφίες του Κουραμπιέ, του γάτου της ζωντοχήρας τραβηγμένες με φακό ζουμ, δεν αποκλείεται να ετοίμαζε την απαγωγή του. Επίσης στο ντουλάπι του νεροχύτη είχε καταχωνιασμένες στο πίσω μέρος μερικές πολαρόιντ του με τους τρεις φίλους του από το «Συνειδητοποιημένο Σφίχτερμαν». Ο Στράτο Μπίγκμαν είχε χώσει στον πάτο κάποιου από αυτούς έναν…»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Έλα πίσω στο τμήμα» είπε ο Άντονι από την άλλη άκρη της γραμμής, σαν να μην είχε ακούσει τίποτα. «Τον Αρπατόνε τον έπιασε κόψιμο γιατί βρήκε και έφαγε τις μπάμιες της ζωντοχήρας που είχαμε για τον Τζον Καραλάμπι. Μου έχεσε το γραφείο. Ο Τζον μου είπε ότι έπρεπε οπωσδήποτε να κόψει τα βάτα γιατί θα του πνίξουν το χωράφι. Τον άφησα να πάει αφού πρώτα τον έβαλα να ορκιστεί στο πορτοφόλι του ότι θα επιστρέψει σε μια ώρα, αλλά εκείνος δε γύρισε. Επίσης εμφανίστηκε στο τμήμα κάποιος Εμίλιο Βιτάλε, ειδικός πράκτωρ που θα ασχοληθεί με την υπόθεση.» Και έπειτα από αυτό έκλεισε στα μούτρα του Τεό το τηλέφωνο.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Τι έκανε, λέει; Ο Άντονι είχε αφήσει ελεύθερο τον κανίβαλο! Και ποιος καργιόλης ήταν πάλι αυτός ο Εμίλιο Βιτάλε; Η υπόθεση ήταν ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ!!! Ο Τεό τράβηξε απότομα μια Derby από την ενσωματωμένη βάση του Μπλακ Ντράγκον του κι από τη φούρκα του την έχωσε στο στόμα του ολόκληρη –μαζί με το περιτύλιγμα.<br />
<br />
Γ.Α.<br />
<br />
(Συνεχίζεται)</div>
Gianna A.http://www.blogger.com/profile/09767788731386139798noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4552438938708571134.post-63062252164061901262017-06-11T12:56:00.003+03:002017-12-20T09:13:42.130+02:0012 (με τα μάτια του Εμίλιο...)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoVKHLMiVz9cfLpidueX9_gJrVWyKtFkM0cGlmLnn5nP6v-YjRk01AbEwKMs_Jp8G0684ySJAt5JuAVYyZeOf0krItwjT34h8TxWW6TWQs1QMNgV47FnrYybRbu37p2vcKdB-4SS3wvEXK/s1600/aimilia+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="717" data-original-width="960" height="298" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoVKHLMiVz9cfLpidueX9_gJrVWyKtFkM0cGlmLnn5nP6v-YjRk01AbEwKMs_Jp8G0684ySJAt5JuAVYyZeOf0krItwjT34h8TxWW6TWQs1QMNgV47FnrYybRbu37p2vcKdB-4SS3wvEXK/s400/aimilia+1.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px;">Ο ήλιος είχε ανέβει αρκετά ψηλά, όταν ο σπέσιαλ έιτζεντ Εμίλιο Βιτάλε έφτασε στα προάστεια του Λόνλι Γουίμεν Γκρόουβ. Το προηγούμενο βράδυ είχε βρέξει σαλονοτραπεζαρίες, μπουφέδες και κρεβατοκάμαρες και τώρα το χώμα άχνιζε από τη ζέστη. Μύγες αιωρούνταν στον αέρα και έμπαιναν από το ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου, κάνοντας τον Εμίλιο να σιχτιρίζει καθώς σταμάτησε σε μια άκρη να πιει τον καφέ του και να κάνει ένα τσιγάρο πριν συνεχίσει για την πόλη. Είχε κοιμηθεί το βράδ</span><span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #1d2129; display: inline; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px;">υ έναν ανησυχο ύπνο, όπου έβλεπε στο όνειρο του διάσπαρτα πρόσωπα και φωνές να λένε ακατάληπτες φράσεις. Καμιά γυναίκα για παρεούλα; Που πας αφοριασμένε; Πάλι θα φας; Δεν έχει γλάστρα σήμερα; Κι ένα κομμένο αυτί να αιωρείται ανάμεσα τους χωρίς να καταλαβαίνει γιατί.</span><br />
<span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #1d2129; display: inline; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px;"><br /></span>
<span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #1d2129; display: inline; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px;">Αν δεν ήταν αυτή η ιστορία με τις συνεχείς εξαφανίσεις των κατοίκων στο Λονλι Γουίμεν δεν θα είχε σηκωθεί καθόλου από το κρεβάτι του. Πρώτα η ζωντοχήρα που έγινε ξαφνικά ατμός, μετά η τσιρλίντερ του γυμνασίου Κολερία Γουϊθμποτ και τέλος ο διάσημος Ρώσος μαθηματικός που είχε ζητήσει άσυλο πριν χρόνια και η Υπηρεσία τον είχε στείλει εκεί με το κωδικό όνομα το Κεντρί. Εδιωξε με το χέρι του τις μύγες από τον λατρεμένο του καφέ, σιχτίρισε τους Αθλιους του Ουγκώ και ξαναμπήκε στο αυτοκίνητο.</span><br />
<span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #1d2129; display: inline; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px;">Δύο χιλιόμετρα μετά κόντεψε να βγει απ' το δρόμο όταν το μάτι του πήρε κάτω από κάτι βάτα ένα σώμα ξαπλωμένο αγκαλιά με μια τσάπα. Νταφάκ, σκέφτηκε, αλλά μετά είδε ότι ανέπνεε και συνέχισε για την πόλη.</span><br />
<span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #1d2129; display: inline; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px;"><br /></span>
<span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #1d2129; display: inline; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px;">Επρεπε πρώτα απ' όλα να μιλήσει με τον σερίφη Τζουγκανάτο να μάθει τα γεγονότα και τσεκάροντας την διεύθυνση στο σημειωματάριο του κατευθύνθηκε προς τα κει. Οι δρόμοι ήταν αλλόκοτα ήσυχοι, αν και μικρά βουνά από αποτσίγαρα και άδεια μπουκάλια μπύρας σε διάφορες γωνίες του δρόμου, έδειχναν πως οι κάτοικοι μάλλον το χαν ξενυχτήσει. Εστριψε και έφτασε στο αστυνομικό τμήμα. Κοίταξε από το ανοιχτό παράθυρο και είδε τον σερίφη ξαπλωμένο σε ένα τραπέζι να ροχαλίζει απαγγέλοντας στίχους του Καβάφη, απολείπειν ο θεός Αντώνιον... έλεγε και ξανάλεγε και συνέχιζε να κοιμάται. Πάνω στο τραπέζι, ένα περίεργο μικρό ζώο σαν καγκουρό έτρωγε κάτι.Ο Εμίλιο έσπρωξε την πόρτα. Με το τρίξιμο της πόρτας ο σέριφ Τζουγκανάτος πετάχτηκε πάνω, ποιος κιορατάς είναι; Φανερώσου πριν σου φυτέψω το διάολο μέσα σου και χάσεις την επόμενη αυγή. Βιτάλε, σπέσιαλ έιτζεντ Εμίλιο Βιτάλε, άκουσε μια φωνή που πλησίαζε. Τότε είδε ότι η πόρτα του κελιού ήταν ανοικτή...</span><br />
<span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #1d2129; display: inline; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px;"><br /></span>
<span style="color: #1d2129; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><span style="background-color: white; font-size: 14px;">Α.Β.</span></span><br />
<span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #1d2129; display: inline; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px;"><br /></span><span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #1d2129; display: inline; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px;">(Συνεχίζεται)</span>Gianna A.http://www.blogger.com/profile/09767788731386139798noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4552438938708571134.post-7845245617342449612017-05-11T01:11:00.001+03:002017-12-20T09:47:56.828+02:0011<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrw35eqH98GRJ9fzLNHgb921nexQpp0vBz9NeznqT4VNhuswBUiJJXYjAZz7zqSnP8l1a2HayH1F046nqcLi_hDAaO4soaypVe_3kLO_vJF76Xchce__H4-o5IRLz6e_5zf-1k5gHVC428/s1600/%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25B9+%25CF%2584%25CE%25B6%25CE%25BF%25CF%258D%25CE%25B3%25CE%25B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="278" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrw35eqH98GRJ9fzLNHgb921nexQpp0vBz9NeznqT4VNhuswBUiJJXYjAZz7zqSnP8l1a2HayH1F046nqcLi_hDAaO4soaypVe_3kLO_vJF76Xchce__H4-o5IRLz6e_5zf-1k5gHVC428/s400/%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25B9+%25CF%2584%25CE%25B6%25CE%25BF%25CF%258D%25CE%25B3%25CE%25B1.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b>Ο ΑΝΤΟΝΙ ΕΙΧΕ ΠΕΣΕΙ</b> σε βαθιά περισυλλογή. Ο άχρηστος βοηθός του -όταν συνήλθε από το μεγάλο φαγοπότι και τις κατραπακιές- του είπε όσα είχε μάθει από το Στράτο Μπίγκμαν: ο Άντριου Χάτζι γυμναζόταν στο "Συνειδητοποιημένο Σφίχτερμαν", πάντα μαζί με τρεις άλλους πελάτες που εκείνος είχε φέρει στο γυμναστήριο.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Και μάντεψε τι, αρχηγέ! Ήταν όλοι φαγκότα" είχε πει ο Τεό.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Δηλαδή;" είχε ρωτήσει ο Άντονι.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Πιπεροτρίφτες."</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Δεν σε καταλαβαίνω, μίλα ελληνικά, ρε κιορατά."</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Οχουυυυυύ! Συκαρίες, φιρουλί φιρουλό, γκέιλορντ... πώς το λένε; Τομπαίρνουλες... ροζαλίες... αδελφές, ρε παιδί μου."</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Εικάζω πως εννοείς κίναιδοι."</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Ποιος ήρθε;"</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Άγιε μου Γεράσιμε, δώσ' μου δύναμη... Δεν έχει σημασία, κατάλαβα. Πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη. Σου είπε τα ονόματα των τριών άλλων ο Στράτο;" είχε ρωτήσει ο Άντονι.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Όχι, δεν τα γνωρίζει. Χρησιμοποιούσαν ψευδώνυμα και το Στράτο δεν τον ένοιαζε, του αρκούσε που πλήρωναν τις συνδρομές του. Εξάλλου είχε εγγυηθεί ο Χάτζι. Ήταν ο Μπέιμπι Μπέαρ, ο Χαίρι Mπαμπλ και ο Σόρτντικ. Ρώτησα το Στράτο αν είχε δει κανέναν στα αποδυτήρια κι αν ήταν κοντοψώλης και μου είπε πως το Σόρτντικ σημαίνει ακριβώς αυτό: μικροτσούτσουνος. Έχει να τους δει όλους εδώ και μέρες ενώ ήταν τακτικοί."</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Με λίγα λόγια δεν αποκλείεται τα απομεινάρια που έχουμε βρει να ανήκουν σε αυτούς! Πρέπει να ερευνήσουμε το σπίτι του Χάτζι, ίσως υπάρχουν στοιχεία. Θα πας εσύ στο σπίτι του να ψάξεις. Εγώ θα μιλήσω με την ιδιοκτήτρια του Αλέγκρου Τσουκαλιού. Πρόσεχε όμως, κακομοίρη μου. Αν σταματήσεις οπουδήποτε για μάσα θα το μάθω. Και τότε μαύρο φίδι που σ' έφαγε" είχε προειδοποιήσει το φαταούλα ντέπιουτι ο σερίφης.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Τώρα σκεφτόταν την επίσκεψή του στη σεφ-όχι-μαγείρισσα του Αλέγκρου Τσουκαλιού. Την είχε δει κάνα δυο φορές στην πόλη, ήταν ωραία κοπέλα, επομένως δεν μπορούσε να παρουσιαστεί σαν το λέτσο έστω κι αν πήγαινε στο μαγαζί της για επαγγελματικούς λόγους. Θα περνούσε πρώτα από το Τορνευτό Καπούλι για τριμάρισμα των μαλλιών του και μια περιποίηση προσώπου. Ναι, αυτό θα έκανε.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Όταν έφτασε στο ινστιτούτο καλλονής της Μόνικας τον περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Η βοηθός-πιστολάκι τον πληροφόρησε πως το αγαπημένο τράβελ-γκερλ του Γκρόουβ είχε φύγει για ένα παρασκευοσαββατοκύριακο R&R με έναν μπασκετμπολίστα και πως η ίδια πνιγόταν και δεν μπορούσε να τον εξυπηρετήσει.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Και τι θα κάνω εγώ τώρα; Ποιος θα με κουρέψει και θα με περιποιηθεί;" ρώτησε αγανακτισμένος ο Άντονι. Αμάν αυτή η φλόγα, τέχνη, ζωή, σουβλάκι, περγαμόντο. Όποτε της κάπνιζε έβαζε λουκέτο στο μαγαζί σαν την άλλη τη σιγανοπαπαδιά τη ζωντοχήρα και σηκωνόταν και έφευγε.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Τι να σας πω, σερίφη... Γιατί δεν πάτε στο Ροζ Κανίς; Ίσως μπορούν να κάνουν κάτι εκεί" απάντησε η βοηθός-πιστολάκι.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Ροζ Κανίς; Τι είναι πάλι αυτό;"</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Το κομμωτήριο σκύλων που άνοιξε πριν από ένα μήνα δύο δρόμους παρακάτω. Κάνουν απίθανα κουρέματα στους σκύλους, είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρουν με ένα τριμάρισμα."</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Μουρμουρίζοντας, ο Άντονι πήγε στη διεύθυνση που του υπέδειξε η βοηθός-πιστολάκι. Το Ροζ Κανίς εξωτερικά δεν διέφερε πολύ από ένα ανθρώπινο κομμωτήριο, απλώς ήταν πιο εντυπωσιακό. Τι κατάντια, σκέφτηκε ο Άντονι. Ο καπιταλισμός σε όλο του το μεγαλείο. Κομμώσεις σκύλων! Σε λίγο θα βγάλουν και μπουρδέλα σκύλων, που να τους χωθεί ο διάολος μέσα τους! Παρ' όλα αυτά μπήκε στο μαγαζί αφού δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Καλώς το σερίφη!" είπε μια γνώριμη φωνή.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ο Άντονι είδε έκπληκτος μπροστά του τον Ιλάι Μπακαλό, τον πρώην βοηθό του. "Τι γυρεύεις εσύ εδώ, Ιλάι;" ρώτησε.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Εγώ τι γυρεύω εδώ; Δικό μου είναι το κατάστημα, αρχηγέ! Και είμαι ο Ιλί πλέον, όχι ο Ιλάι. Ιλί Βακαλό. Η πελατεία εκτιμάει καλύτερα τα γαλλικά ονόματα. Εξάλλου, έχω πάρει δίπλωμα από την Ανωτάτη Σχολή Κομμωτικής Κυνών των Παρισίων."</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Πήρες εσύ δίπλωμα από γαλλική σχολή; Ξέρεις γαλλικά;" ρώτησε ο Άντονι.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Μα μπιεν σιγ! Βουλέ βου κουσέ αβέκ μουά σε σουάγ; Μεγσί μποκού, λεμί μπουκαλιόν, κε σε κεσέ κε σε μπολ, χιμί ζουζουνιόν" είπε ο Ιλί.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Έχω εντυπωσιαστεί... Εγώ δεν ξέρω γρι γαλλικά."</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Σάμπως ξέρω γω" είπε μέσα από τα δόντια του ο Ιλί.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Τι είπες;"</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Σε τι οφείλω την επίσκεψή σου λέω, αρχηγέ."</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Α... Ήθελα να κόψω λίγο τα μαλλιά και τα μούσια και να φρεσκαριστώ, αλλά η Μόνικα έχει πάρει τα όρη, τ' άγρια βουνά. Και μου είπανε για το μαγαζί σου" είπε ο Άντονι, νιώθοντας λίγο άβολα επειδή είχε διώξει με τις κλοτσιές παλιότερα τον Ιλί από το τμήμα. "Δεν ξέρω αν μπορείς να με βοηθήσεις..."</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Μα και βέβαια. Τον αρχηγό δεν θα βοηθήσω; Κάτσε να φέρω μια καρέκλα, τους σκύλους τους βάζω στο τραπέζι" είπε ο Ιλί.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Σε λίγο ο Άντονι καθόταν στην καρέκλα του, με μια πετσέτα γύρω από το λαιμό και ο Ιλί έκανε τα δικά του.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Δεν έχεις και έναν καθρέφτη, βρε παιδάκι μου, να βλέπω τι κάνεις" είπε ο σερίφης.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Ε, οι σκύλοι δεν έχουν ανάγκη από καθρέφτες, τι να τον κάνω; Μην ανησυχείς, αρχηγάρα μου, θα σε κάνω εγώ κούκλο."</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgO__lpLqTxd0b2YOKP349_FGuobl1DZUlS2XNGlGJvf56Fo6D8q6o4BFuYtAxWMGlYTytqHPb1A0Y3xTVEGdzy0MB4CMrXm0nGapoMnxCHaCYWINi3YJTJW_KhZYU01anpYAzhEMcwy5y0/s1600/%25CE%25B7%25CE%25BB%25CE%25AF%25CE%25B1%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="540" data-original-width="960" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgO__lpLqTxd0b2YOKP349_FGuobl1DZUlS2XNGlGJvf56Fo6D8q6o4BFuYtAxWMGlYTytqHPb1A0Y3xTVEGdzy0MB4CMrXm0nGapoMnxCHaCYWINi3YJTJW_KhZYU01anpYAzhEMcwy5y0/s320/%25CE%25B7%25CE%25BB%25CE%25AF%25CE%25B1%25CF%2582.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Μιάμιση αργότερα και αφού ο Ιλί πέρασε τον Άντονι με διάφορα πατσουλιά και χυσαμόλες, του κούρεψε μαλλιά και μούσια, τον χτένισε και του πάστωσε τα μούτρα με κρέμες, του ανακοίνωσε πως ήταν έτοιμος. "50 ευρώ, αρχηγέ" είπε στο σερίφη.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Τι λες, ρε Ιλί; Φωτιά και λάβρα είσαι. Τόσα πολλά δίνουν για τους σκύλους;"</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Όχι, για τους σκύλους δίνουν περισσότερα. Τσάμπα τις έκανα τις σπουδές στη Γαλλία; Θα σου δώσω και μια τσάντα δώρο" είπε ο Ιλί και έφερε στον Άντονι μια πάνινη τσάντα.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Αυτή έχει γατιά επάνω!" είπε ο Άντονι.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Ας όψεται η μαλάκω η ζωντοχήρα! Έκανε ολόκληρη φασαρία επειδή έδινα τσάντες μόνο με σκυλιά, υποστηρίζοντας πως πρόκειται για ρατσιστική συμπεριφορά και ρητορική μίσους κατά των γατιών. Για να μη χάσω τους πελάτες που μου στέλνει από το κωλοπετ-σοπ της αναγκάστηκα να φέρω και τσάντες με γατιά. Γυναίκες!"</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Υπό άλλες συνθήκες ο Άντονι θα του έκανε παρατήρηση επειδή μίλησε άσχημα για την αγνή θεά του, όμως δεν του είχε περάσει ακόμα το τσούξιμο για τον Τζάρβις. Έσκασε το πενηντάρικο, πήρε τη τσάντα και έφυγε.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Όταν μπήκε στο περιπολικό και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη κόντεψε να πάει από αποπληξία. Το μαλλί του ήταν πιο πλατινέ και από της Μονρόε, ενώ πάνω από το μέτωπο υψωνόταν ένα πορτοκαλί κοκκόρι. Έμοιαζε με... με... πώς το 'πε ο Τεό... με τομπαίρνουλα φασιανό. "Κιορατά, Ιλί, που να σου πάρει ο διάολος τσι φύτρες και σένα και των Γάλλων... γαμώ τα κάδρα του σπιτιού σου... που να σου χώσει κεριά στο κώλο ο άγιος Γεράσιμος... μου την είχες φυλαγμένη... μου πήρες και το πενηντάρι, γαμώ τη μεταξωτή δαντέλα στο μεσοφόρι της Παναΐας..." Σκέφτηκε να γυρίσει πίσω να καταχερίσει τον σκυλοκομμωτή, αλλά ήταν σε ώρα υπηρεσίας, έπρεπε να συγκρατηθεί. Σανίδωσε το περιπολικό και έφυγε, τινάζοντας χαλίκια και αφήνοντας πίσω του τη μυρωδιά του καμένου λάστιχου.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">***</span></div>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br />Όταν μπήκε στο Αλέγκρο Τσουκάλι, που ήταν γεμάτο κόσμο, όλα τα μάτια στράφηκαν πάνω του. Ρεντίκολο θα γινόταν εξαιτίας του σκυλομπαρμπέρη. Θα του 'βγαινε το όνομα τώρα στ' απότρυγα. Είχε αφήσει και το καπέλο του στο τμήμα, αφού δεν φόρεσε στολή, παρά πήγε με πολιτικά ως άρμοζε σε έναν τζέντλεμαν.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Σερίφη! Τι τιμή για το μαγαζί μου" είπε μια γλυκιά γυναικεία φωνή.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ο σερίφης γύρισε και είδε την ιδιοκτήτρια του εστιατορίου, την Άννι Γουίλκς. Τι οπτασία, μα τα πασούμια του αγίου! Από κοντά ήταν ακόμα πιο όμορφη από όσο τη θυμόταν από τις λίγες φορές που την είχε δει στην πόλη. Φορούσε ένα κοντό λουλουδάτο φόρεμα που τόνιζε τη λεπτή μεσούλα και τα ωραία πόδια της. Τα μαλλιά της κάτω από το μαγειρικό σκούφο της είχαν το ρόδινο χρώμα της αυγής, ενώ τα σκούρα μάτια της έλαμπαν σαν μαύρα βότσαλα μετά από μια απαλή καλοκαιρινή μπόρα. Και κείνο το ναζιάρικο ύφος της... αν δεν ήταν ήδη ερωτευμένος με τη μοσκιά του, θα ερωτευόταν την Άννι Γουίλκς...</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Ground control to major Tom..." είπε η Άννι, γελώντας τσαχπίνικα.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Με συγχωρείτε... αφαιρέθηκα... Γνωρίζετε ποιος είμαι, λοιπόν;" είπε ξεψυχισμένα ο Άντονι.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Φυσικά" απάντησε η Άννι και τον έπιασε αλά μπρατσέτα. "Είναι δυνατόν να μη γνωρίζω τον πιο γοητευτικό άντρα του Γκρόουβ. Μου θυμίζετε Εγγλέζο τζέντλεμαν. Και είστε τόσο μοντέρνος! Ήρθατε να δοκιμάσετε τη σπεσιαλιτέ μου;"</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ο Άντονι, τυλιγμένος σε ένα μυρωδάτο σύννεφο από το άρωμα της Άννι, ένιωσε τα πόδια του να μην τον κρατάνε. "Εεε... Εγώ... Ναι... Δηλαδή όχι... Όχι... Έχω έρθει για επαγγελματικούς λόγους..."</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Για επαγγελματικούς λόγους; Δε μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορούσα εγώ να βοηθήσω το αστυνομικό τμήμα του Γκρόουβ, αλλά αφού ήρθατε για κάποια υπόθεση, πάμε να τα πούμε στο σπίτι μου. Είναι πίσω από το εστιατόριο" είπε η σεφ του Αλέγκρου Τσουκαλιού.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Καλά καλά χωρίς να καταλάβει πώς, ο Άντονι βρέθηκε στην κουζίνα του σπιτιού της, καθισμένος σε μια καρέκλα στο τραπέζι της. Παντού υπήρχαν εργαλεία του επαγγέλματός της. Μαχαιράκια, μαχαίρες... αλυσοπρίονο; Τσεκούρι; Τόξο; Κοντόκανη καραμπίνα; Τη σήμερον η τέχνη της μαγειρικής είχε γίνει υπερβολικά πολύπλοκη...</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Μια και ήρθατε ως εδώ, πρέπει να δοκιμάσετε τη σπεσιαλιτέ μου" είπε η Άννι και έβαλε μπροστά του ένα πιάτο με αρωματικό στιφάδο.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Εγώ... σας έφερα ένα μικρό δώρο" είπε ο Άντονι και έβγαλε από την τσάντα με τα γατιά δύο ποτήρια στα οποία απεικονιζόταν το ζεύγος Γλίξμπουργκ. "Πρόκειται για οικογενειακό κειμήλιο" εξήγησε "και θεώρησα πως είναι κατάλληλο για ένα εστιατόριο."</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Τι γλυκός που είστε" είπε η Άννι. "Σας ευχαριστώ πολύ. Έχω και το κατάλληλο ποτό για να τα εγκαινιάσουμε" πρόσθεσε και έφερε μια παγωμένη σαμπάνια Μοέτ.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Από κει και πέρα ο χρόνος κύλησε όπως το νερό στο αυλάκι, συνοδεία σαμπάνιας, κρεμμυδιών στιφάδο και άλλης σαμπάνιας. Ο Άντονι ένιωθε τα μάτια του να βαραίνουν όλο και πιο πολύ. Κάτι ήθελε να κάνει, αλλά τι; Ένιωθε πως είχε ξεχάσει κάτι σημαντικό. Όλα μέσα στο μυαλό του γύριζαν και οι σκέψεις του ξεγλιστρούσαν. Πού ήταν η γλυκιά Άννι;</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Άλλο ένα ποτήρι" την άκουσε να λέει "και μετά πρέπει να γυρίσω στο εστιατόριο. Ούτε κατάλαβα πώς πέρασε η ώρα. Έτσι γίνεται όταν έχεις καλή παρέα."</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Ούτε γω κατάλαβα..." μουρμούρισε ο Άντονι και σήκωσε τα μάτια του προς το μέρος απ' όπου ερχόταν η φωνή της. Στεκόταν μπροστά του. "Τι είναι αυτό πίσω από την πλάτη σας;" ρώτησε προσπαθώντας να εστιάσει το βλέμμα του.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Α, είναι η κατάνα μου. Ένα παραδοσιακό ιαπωνικό σπαθί το οποίο χρησιμοποιώ για να ψήνω Γιακιτόρι."</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Γιακι...τί;" είπε ο Άντονι.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Γιακιτόρι. Ιαπωνικό σουβλάκι με μέλι και τζίντζερ. Είναι μια τεχνική των αρχαίων Σαμουράι. Όταν βρίσκονταν στις ερημιές, περνούσαν το κρέας στις κατάνες τους και το έψηναν σε αυτές αντί σούβλας. Περιμένετε να σας δείξω" είπε και, τραβώντας το σπαθί με μια σβέλτη κίνηση, άρχισε να κάνει μ' αυτό γρήγορες κινήσεις πάνω από το κεφάλι της.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Προσέξτε! Θα τραυματιστείτε, Άννι!" φώναξε ο Άντονι κοψοχολιασμένος.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Α, μην ανησυχείτε, έχω εξασκηθεί πολύ" του είπε εκείνη γελώντας και έβαλε το σπαθί πάλι στη θήκη του. "Λοιπόν, πρέπει να σας ξεπροβοδίσω, πρέπει να επιστρέψω στη δουλειά μου. Χάρηκα πάρα πολύ που τα είπαμε."</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; display: inline; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Που τα είπαμε... ναι..." Τι είχαν πει; Ο Άντονι δεν θυμόταν τίποτε απολύτως. Σηκώθηκε τρικλίζοντας και την ακολούθησε στην έξοδο. Όταν έφτασε στο περιπολικό και κάθησε στη θέση του οδηγού, προσπάθησε να φέρει στο μυαλό του τη συζήτησή τους αλλά ήταν αδύνατον. Από τη στιγμή που άρχισε να τρώει στιφάδο μέχρι τη στιγμή που του έκανε την επίδειξη με την κατάνα όλα ήταν ένα μαύρο κενό.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Γ.Α.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">(Συνεχίζεται)</span></div>
Gianna A.http://www.blogger.com/profile/09767788731386139798noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4552438938708571134.post-62478980124542743322017-05-06T00:11:00.002+03:002017-12-20T09:38:31.051+02:0010<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg24mjfdKil7woXdxZslO9puWM5dtHwteB0Js7BJtBq1Id4qzw2XOqoGDeirhS_eJOFJCn5H85mO8Fw6qPPCK7w1y-kQbWMHvolWwgx7yl5y4twupaGNDWSq3oJ_GvOFZx4ul1ZZTdrYWAs/s1600/%25CF%2584%25CE%25B6%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25B3%25CE%25B1+10++%25CF%2584%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25BF.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="288" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg24mjfdKil7woXdxZslO9puWM5dtHwteB0Js7BJtBq1Id4qzw2XOqoGDeirhS_eJOFJCn5H85mO8Fw6qPPCK7w1y-kQbWMHvolWwgx7yl5y4twupaGNDWSq3oJ_GvOFZx4ul1ZZTdrYWAs/s400/%25CF%2584%25CE%25B6%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25B3%25CE%25B1+10++%25CF%2584%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25BF.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Όταν έγλειψε και το τελευταίο τάπερ, ο Τεό έριξε ένα ρέψιμο που θα ζήλευαν οι συμμετέχοντες στο Οκτόμπερφεστ και σηκώθηκε να φύγει.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Πού πας;" τον ρώτησε ο Καραλάμπι από το κελί του.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Λογαριασμό θα σου δώσω, ρε; Εσύ ετοίμασε την απολογία σου και άσε με εμένα."</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Δεν απολογούμαιαιαι, τα έκανα όλα στάχτη, δεν το αρνούμαιαιαι, με νιώθουν μόνο όσοι αγαπούνεεε, δεν απολογούμαιαιαι..." τραγούδησε ο κανίβαλος.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Αντίσταση κατά της αρχής, ε; Καλααά... Θα δούμε ποιος θα γελάσει τελευταίος" είπε ο Τεό και βγήκε από το τμήμα. Θα πήγαινε κατευθείαν στο σπίτι του Άντονι να τον ενημερώσει. Δεν μπορούσε να του πει από το τηλέφωνο όσα είχαν συμβεί, οι τοίχοι είχαν αφτιά. Μπήκε στο περιπολικό, όμως τον περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Έπειτα από μερικά βηξίματα της μηχανής και κάνα δυο δυνατές πορδές της εξάτμισης, το όχημα έμεινε πιο ακίνητο και από πεθαμένο σαράντα ημερών. Να πάρει ο διάολος! Τι είχε συμβεί πάλι; Ο Τεό δεν κάθησε να το σκεφτεί. Το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι. Βγήκε από το περιπολικό και έτρεξε στους στάβλους του τμήματος.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Σίλβερ! Ώρα να θυμηθείς τα παλιά και να δοξαστείς ξανά, αγόρι μου" φώναξε, αναζητώντας με το βλέμμα του το άσπρο άτι του στο μισοσκόταδο του στάβλου.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Τον έστειλα στο βουλκανιζατέρ για νέα πέταλα" είπε μια φωνή πίσω του. Ο Τεό γύρισε και είδε να στέκεται εκεί ο Τόντο, ο πιστός γερο-Ινδιάνος που εργαζόταν ως ιπποκόμος στους αστυνομικούς στάβλους.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Όχι, ρε πούστη μου! Βρήκες την ώρα. Χάλασε το περιπολικό και πρέπει να πάω επειγόντως στον αρχηγό."</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Ε και γι' αυτό σκας; Πάρε το δικό μου άλογο. Μπορεί να μην είναι ο Σίλβερ,αλλά έχει τέσσερα πόδια" απάντησε ο Ινδιάνος.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ο Τεό δεν χώνευε τον Αφιονισμένο Κούτσαβλο, το άλογο του Τόντο. Είχε διαρκώς την εντύπωση ότι το ζώο τους κοιτούσε όλους με σάπιο ύφος, άσε που γινόταν δύστροπο όταν το ΄πιανε το γλυκί του. Όμως δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. "Καλώς. Ετοίμασέ τον γρήγορα, να του δίνω" είπε στον Ινδιάνο.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ο Τόντο σέλωσε μάνι μάνι το άλογό του. "Σου ΄χω κρεμάσει και μια αρμαθιά τσαπέλες για το δρόμο" είπε στον Τεό, παραδίδοντάς του τα γκέμια.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Well done!" φώναξε ο Τεό και με ένα σάλτο ανέβηκε στη σέλα. Σπιρούνιασε το άλογο με τις αστυνομικές μπότες του και άρχισε να καλπάζει με τα πλοκάμια του ν' ανεμίζουν. Τι αίσθηση! Ήταν γεννημένος Λόουν Ρέιντζερ. Ήξερε από τις μέρες που δούλευε στο παράνομο αποστακτήριο πως ήταν φτιαγμένος για σπουδαία πράγματα. Και τώρα, αυτή η υπόθεση με τον αιμοσταγή ανθρωποφάγο ήταν η ευκαιρία να δείξει τις ικανότητές του και να σκαρφαλώσει στην κορυφή της μπατσικής αλυσίδας. Κρίμα βέβαια για τους ανθρώπους που είχε ροκανίσει ο Καραλάμπι, αλλά δεν φτιάχνεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αβγά.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Ομελέτα..." μουρμούρισε και ένιωσε τα σάλια του να τρέχουν. Σε λίγο θα περνούσε από την καντίνα του Ίαν Κανάλι. Γιατί να μη σταματούσε να φάει ένα βρόμικο με ομελέτα και τα συναφή; Ναι... Αυτό θα έκανε.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Σε δέκα λεπτά βρισκόταν μπροστά στο "Σουρωμένο Τυλιχτό". Ή, όπως έγραφε η αυτοσχέδια επιγραφή του καταστήματος, στην 'ΚΑΝΤΊΑΝ Σουρομαίνο Τιλιχτό". Κάποτε που είχε επισημάνει στον Ίαν πως είχε κάνει αναγραμματισμό στη λέξη "καντίνα", εκείνος του είχε πει θιγμένος πως δεν ήταν αναγραμματισμός αλλά λογοπαίγνιο... "Καντ-Ίαν, το 'πχιασες;" Ο Τεό δεν το είχε πιάσει, αλλά είχε πάψει από καιρό να προσπαθεί να συνεννοηθεί με τον Κανάλι. Του αρκούσε ότι ο τύπος έφτιαχνε τα πιο καθαρά βρόμικα της πόλης.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Καλώς το Λόουν Ρέιντζερ" είπε ο Κανάλι όταν ο Τεό στάθηκε μπροστά στην "καντίαν". "Το συνηθισμένο;"</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Χαιρετώ, μάστορα. Ναι, το συνηθισμένο" απάντησε ο ντέπιουτι, κοιτάζοντας τον Ίαν. Αυτός ο άνθρωπος όσο περνούσε ο καιρός έμοιαζε όλο και περισσότερο με το Σμίγκολ. Ίσως έφταιγε το γεγονός ότι δεν του καθόταν ούτε θηλυκή γάτα εξαιτίας του στρυφνού χαρακτήρα του.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Ακόμα κυνηγάς τη ζωντοχήρα;" ρώτησε αδιάφορα ο Τεό.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Μη μου τη θυμίζεις!" είπε ο Ίαν και έκοψε με δύναμη στα δύο με ένα μπαλτά το λουκάνικο για το βρόμικο του Τεό. "Δε μου μιλάει από τότε που πέρασε από δω και της έδωσα ένα τυλιχτό με καλαμάκι από ουρά γάτας μέσα. Πού θα πάει όμως... κόνξες κάνει. Θα πέσει."</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Μην κρατήσεις την αναπνοή σου μέχρι τότε" μουρμούρισε ο Τεό. "Πάω να ρίξω ένα κατούρημα και επιστρέφω" συμπλήρωσε.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Γυρίζοντας από το πότισμα των κάκτων είδε να κάθεται πάνω στο ψυγείο των παγωτών έξω από την καντίνα η Μόνικα Μπρούνι. Φορούσε ράσο καλόγριας -δηλαδή σχεδόν ράσο,αφού η φούστα ίσα που εμπόδιζε τα αποκαλυπτήρια- και κρατούσε ένα δονητή στο ένα χέρι και μια Βίβλο στο άλλο.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Γεια σου, χρυσό μου!" του είπε με τη βραχνή αισθησιακή φωνή της. "Τον τίναξες και συ;"</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Τι γυρεύεις εσύ εδώ;" ρώτησε ο Τεό. "Και τι είναι αυτά που φοράς;"</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Να, μωρέ, γυρίζουμε μια τσόντα και χρειαζόμασταν ένα απομονωμένο μέρος στην εξοχή. Ο Ίαν υποσχέθηκε να κεράσει τα βρόμικα και τα αναψυκτικά για το συνεργείο με αντάλλαγμα να του δώσουμε ένα ρολάκι, να ρίξει κάνα μπούτσο αλλιώς σε λίγες μέρες θα κάνει το τρίχρονο μνημόσυνο της φίφας του."</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Καργιόλα!" ακούστηκε η φωνή του Ίαν από την καντίνα.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Σκάσε και ψήνε" του φώναξε η Μόνικα. "Ακόμα περιμένω να με πας για τα ψάρια που μου έταξες."</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Πάνω που ο Τεό ήταν έτοιμος να ζητήσει και κείνος ένα ρόλο, ακούστηκαν ηδονικά οργασμικά βογκητά και φιλήδονες τσιρίδες. Ο ντέπιουτι γύρισε προς την κατεύθυνση του ήχου και αντίκρισε ένα εξωπραγματικό θέαμα. Ο σερίφης του Λόνλι Γουίμενς Γκρόουβ ήταν πεσμένος στα τέσσερα στο έδαφος, φορώντας ένα καπέλο και... τίποτε άλλο. Πίσω του ήταν κολλημένος ο Αρπατόνε και κουνιόταν με λύσσα βγάζοντας τις τσιρίδες που είχε ακούσει ο Τεό. Τα οργασμικά βογκητά προέρχονταν από τον Άντονι!</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Αρχηγέ! Τι... τι κάνεις εκεί;" ρώτησε εμβρόντητος.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Είναι.... αααχχχ... ακριβώς.... ναιιιιι.... αυτό που νομίζεις... μη σταματάς...αααααχ!"</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Δεν είναι δυνατόν! Θα μου στρίψει!" ψέλλισε ο Τεό. "Φοράει και καπέλο..."</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Σε λίγο να δεις τι θα φορέσει" είπε η Μόνικα, κραδαίνοντας με νόημα το δονητή.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"ΘΕΕ ΜΟΥ! Σήκω πάνω, αρχηγέ! Σου έστριψε! Το ΄χασες! Σταμάτα αμέσως! Σήκω πάνω λέω!"</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Όχι θα κάτσω να σκάσω" είπε ο Άντονι. "Αν νομίζει η ζωντοχήρα ότι θα την περιμένω είναι γελασμένη. Τον Τζάρβις εκείνη; Τον Αρπατόνε εγώ... Συνέχισε, μωρό μου.... αααχ, ναι!"</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Άρπα τονε, μωρή άρρωστη!" φώναξε ο Αρπατόνε.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Το κουόκα μιλάει!" ούρλιαξε ο Τεό στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Εδώ μιλάει ο Ντόναλντ, καημένε, δεν θα μιλάει ο Αρπατόνε;" είπε η Μόνικα.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Εγώ πότε μπαίνω, παιδιά;" ακούστηκε μια φωνή από ψηλά.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ο Τεό σήκωσε το βλέμμα του στον ουρανό και κόντεψε να μείνει στον τόπο. Το κεφάλι του Χάτζι, με το κωλάντερό του προσαρτημένο σαν γκροτέσκο σπερματοζωάριο, αιωρείτο πάνω από την καντίνα και τους κοίταζε με το γνώριμο σπινθηροβόλο βλέμμα αγελάδας του Χάτζι.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Άγιοι μου Θεόδωροι, Τήρωνα και Στρατηλάτη, βοηθήστε με! Ο Χάτζι... Έχει... έχει και φτερά..."</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Ήπια ένα ρεντμπούλ νωρίτερα να στανιάρω, γιατί θα παίξω στο άναλ" εξήγησε η ασώματος κεφαλή.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ο Τεό δεν κάθησε ν' ακούσει περισσότερα. Άρπαξε το βρόμικο που είχε ετοιμάσει ο Ίαν, σάλταρε στη σέλα του αλόγου και το σπιρούνιασε φρενιασμένος. Το ζώο δεν κουνήθηκε. "Εμπρόοοοος, ψωφάλογο! Πάμε να φύγουμε! Άνοιξαν οι πύλες της κόλασης!" ούρλιαξε ο βοηθός σερίφη κοπανώντας σαν τρελός τις φτέρνες του στα πλευρά του αλόγου.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Άντε γαμήσου, ρε μαλάκα"είπε ο Αφιονισμένος Κούτσαβλος. "Δεν πάω πουθενά. Θα παίξω και γω στην τσόντα, έχω συνεννοηθεί με τα παιδιά. Ποιος νομίζεις ότι χάλασε το περιπολικό;"</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Καλά σου λέει" είπε το κεφάλι του Χάτζι. "Μας τα ζάλισες. Τώρα θα σου δείξω εγώ" πρόσθεσε και, σηκώνοντας ψηλά το κωλάντερό του, έσκασε μ' αυτό μια μπούφλα στα μούτρα του Τεό.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Η δύναμη του χτυπήματος τίναξε από τη σέλα τον Τεό, που έπεσε στο έδαφος.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"ΟΧΙΙΙΙ.... ΜΗΗΗ... ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ!" φώναξε.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Δεύτερη μπούφλα στα μούτρα. "Σήκω πάνω, βρε συμφορά του αστυνομικού τμήματος. Σήκω, που κακό χρόνο να ΄χεις. Σήκω γιατί θα σου ρίξω κι άλλες"ακούστηκε ο Άντονι. Ο Τεό ένιωσε δυο χέρια να τον αρπάζουν και να τον καθίζουν κάπου.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Άνοιξε με κόπο τα μάτια του και είδε μπροστά του το σερίφη. Με καπέλο και τη στολή του. Πότε είχε προλάβει να ντυθεί; Κοίταξε γύρω του. Βρισκόταν στο αστυνομικό τμήμα, καθισμένος στην καρέκλα του Άντονι. Πίσω από το σερίφη, ο Καραλάμπι κυλιόταν από τα γέλια στο κελί του.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Τι... τι έγινε; Πού πήγε το κωλάντερο του Χάτζι; Πώς βρέθηκα εδώ; Πού είναι η Μόνικα; Που είναι ο Αφιονισμένος Κούτσαβλος; Τι συμβαίνει;"</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Τι είναι αυτά που τσαμπουνάς, βρε παραλυμένε; Ποιος Αφιονισμένος Κούτσαβλος; Ποια Μόνικα; Ήρθαν οι κυρίες του Συλλόγου να φέρουν κεράσματα και σε βρήκαν ξερό στο πάτωμα από το φαΐ. Με ειδοποίησαν και ήρθα άρον άρον. Αν μάθει εξαιτίας σου η ζωντοχήρα πως είμαι στην πόλη και της είπα ψέματα, βρες τρύπα να κρυφτείς, κιορατά. Άσε που τώρα θα βουίξει η πόλη από τις κουτσομπόλες πως έχουμε συλλάβει τον Καραλάμπι. Με πήδηξες βασιλικά."</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Όχι εγώ, αρχηγέ... Ο Αρπατόνε..." είπε ο Τεό.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; display: inline; font-size: 14px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Η σφαλιάρα αλά Μπαντ Σπένσερ που του ΄ριξε ο Άντονι τον έριξε ξερό για δεύτερη φορά.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Γ.Α.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">(Συνεχίζεται)</span></div>
Gianna A.http://www.blogger.com/profile/09767788731386139798noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4552438938708571134.post-48768425335670321862017-05-03T23:07:00.002+03:002017-12-20T09:38:06.289+02:009<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiS4LthPtLulEd0E97zu9q_-8k2zxLRaZtX0LdBA3spmaVNjSpgo5rqR1rqnH2Be4Ny_wzLKNjdKhWA34ymFLKpIbuW7UGpuVlPtxh1IOopUGX3UuaiNeGjEM0H-fdzIJNGv3TdDMtJBYe5/s1600/%25CF%2583%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2583+3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="168" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiS4LthPtLulEd0E97zu9q_-8k2zxLRaZtX0LdBA3spmaVNjSpgo5rqR1rqnH2Be4Ny_wzLKNjdKhWA34ymFLKpIbuW7UGpuVlPtxh1IOopUGX3UuaiNeGjEM0H-fdzIJNGv3TdDMtJBYe5/s400/%25CF%2583%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2583+3.jpg" width="400" /></a></div>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b>Ο ΤΕΟ ΗΤΑΝ ΜΕΣ ΣΤΑ ΝΕΥΡΑ</b>. Λίγη ώρα νωρίτερα είχε λάβει ένα παράξενο και λακωνικό τηλεφώνημα από τον αρχηγό. "Έλα γρήγορα στο σπίτι μου" του είχε πει ο Άντονι με φωνή που φαινόταν να βγαίνει από τον Άδη. "Σε έχω ανάγκη." Ο Τεό είχε παρατήσει στη μέση το απολαυστικό τρύγημα των τάπερ που είχαν φέρει οι κυρίες του Συλλόγου και τώρα κατευθυνόταν στη μονοκατοικία του Άντονι. Από τη φούρια του είχε ξεχάσει να πάρει κάτι μαζί του για να τσιμπήσει. Όλα στραβά κι ανάποδα. Φτάνοντας, είδε ότι ο Άντονι είχε αφήσει την πόρτα ανοιχτή. Από μέσα ακουγόταν στη διαπασών το "Θα τα κάνω όλα πουτάνα" του Sotis Volanis. Αυτό ήταν ανησυχητικό από μόνο του. Ο σερίφης του Γκρόουβ άκουγε μόνο κάτι πεθαμένους αρχαίους σαν τον Μπαχ και τον Σοπέν και κάτι χοντρές κυράτσες που παρίσταναν τα κοριτσόπουλα και έβγαζαν τσιρίδες οι οποίες σήκωναν και πεθαμένους.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Μπήκε στο σπίτι τρέχοντας και αντίκρισε ένα χάος. Μπουκάλια, ποτήρια, ένα κουτί πίτσας και ένα σωρό άλλα σκουπίδια ήταν πεταμένα στο πάτωμα. Ο χώρος είχε μια εσάνς από κάτι δυσάρεστο... σκατίλα ίσως;... και ο Άντονι ήταν χυμένος στην αγαπημένη του πολυθρόνα σαν άδειο σακί από γογγύλια, κρατώντας στο χέρι το υπηρεσιακό του περίστροφο.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Αρχηγέ! Τι κάνεις εκεί;" φώναξε έντρομος ο Τεό.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Προς το παρόν τίποτα" απάντησε ο Άντονι με ύφος ανθρώπου που είχε βγει από αεροπορικό δυστύχημα. "Αλλά θα κάνω. Θα τη σκοτώσω τη σκορδόπιστη και μαζί μ' αυτήν θα στείλω στον αγύριστο τον 'Τζάρβις" και εκείνη την τριχωτή καταστροφή."</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Ποια σκορδόπιστη; Ποιον Τζάρβις; Ποια τριχωτή καταστροφή;"</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Εσύ ποια λες; Μία είναι η σκορδόπιστη. Η μοσκιά μου! Τα 'φτιαξε με έναν μπάτλερ και μου τον έστειλε δήθεν για να πάρει τον αχάριστο ποντικό, ενώ ξέρω πολύ καλά πως το ΄κανε για να μου τρίψει στα μούτρα τον εραστή της. Θέλει να με βασανίσει. Αλλά θα τους κανονίσω εγώ... θα τους καθήσω όλους στη μεσαιωνική καρέκλα..."</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Αφού τους σκοτώσεις και τους στείλεις στον αγύριστο ή πριν; Πφφ... άσε τις αηδίες, αρχηγέ, και τρόμαξα." Ο Τεό πήγε και πήρε προσεκτικά το πιστόλι από τον Άντονι, που δεν αντιστάθηκε. Έπειτα έκλεισε το ραδιόφωνο και μάζεψε το σκουπιδαριό για να το πάει στην κουζίνα. Επέστρεψε με ένα φλιτζάνι τίλιο και το έδωσε στο σερίφη. "Η μοσκιά σου δεν τα έφτιαξε με κανέναν μπάτλερ. Απλώς χρειαζόταν μια βοήθεια στο σπίτι για τα ζώα της και έτυχε να πετύχει αυτόν τον τύπο που έψαχνε για δουλειά στο φούρνο. Μου το είπε ο Μάικ πριν από μερικές μέρες. Ώστε τον λένε Τζάρβις."</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Όχι. 'Τζάρβις" για τους στενούς φίλους. Τον λένε Κονσταντάιν Μάρκορα και θέλω να μάθεις τα πάντα γι' αυτόν. Μπορεί να είναι σχιζοφρενής και να κινδυνεύει η αγάπη μου. Πρέπει να την προστατέψω" είπε με ανησυχία ο Άντονι, πίνοντας μια γουλιά από το τίλιο που του έφερε ο Τεό.</span><br />
<br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Εσύ προηγουμένως ήθελες να τη σκοτώσεις και να την καθίσεις στη μεσαιωνική καρέκλα."</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Και έχω όλα τα δίκια με το μέρος μου για να το κάνω. Αλλά είμαι ένας τζέντλεμαν. Οι πρόγονοί μου είναι γραμμένοι στο Libro d' Oro της Κεφαλλονιάς που είχε είχε συντάξει το 1799 ο Κεφαλλονίτης ιστορικός Ιωάννης Κωστής Λοβέρδος κατ` εντολήν του Ρώσου Ναυάρχου Ουσακώφ, προς αποκατάσταση της Χρυσής Βίβλου που είχαν κάψει υπό τις επευφημίες του λαού το 1797 οι δημοκρατικοί Γάλλοι του Μεγάλου Ναπολέοντα, όταν έδιωξαν τους Βενετούς από την Κεφαλλονιά και από τα άλλα Επτάνησα και..."</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Ναι, πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά, αλλά άφησα στη μέση το μεσημεριανό μου για να έρθω εδώ, οπότε αν θες μου λες γιατί με φώναξες" είπε ο Τεό και τα λόγια του τονίστηκαν από μερικά δυνατά γουργουρητά του στομαχιού του.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Μπα, που να βγάλεις τη φάουσα! Ταινία έχεις; Εγώ υποφέρω και συ σκέφτεσαι τη μάσα!"</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Έχω υποθυρεοειδισμό και προεμμηνορροϊκό σύνδρομο" -ο Τεό είχε ακούσει τη δεύτερη πεθερά του, που έτρωγε σαν κατοχικός ιπποπόταμος, να το λέει αυτό. "Αλλά δεν φταις εσύ, αρχηγέ, φταίω εγώ που έτρεξα αμέσως μόλις με χρειάστηκες!" είπε και, τινάζοντας τα πλοκάμια του, σταύρωσε τα χέρια του στο στέρνο και γύρισε από την άλλη θιγμένος.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Άσε τις κόνξες, κιορατά! Και γιατί στο καλό φοράς πάλι αυτή τη φρικωδία στα μούτρα σου;"</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Γιατί είμαι ο Χουλκ!" φώναξε ο Τεό.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Έχω μπλέξει με μουρλούς... Δεν τη βγάζω καθαρή... Τέλος πάντων, όπως είπα, θέλω να μάθεις τα πάντα για το σχιζοφρενή μπάτλερ της αγνής θεάς μου. Έπειτα πήγαινε στο γυμναστήριο του Στράτο Μπίγκμαν. Σκέφτηκα ότι εκεί πρέπει να μαζεύονται όλοι οι μικροτσούτσουνοι της πόλης. Πάρε όποια πληροφορία μπορείς. Δες αν λείπει κανείς τον τελευταίο καιρό. Πρέπει να κινηθούμε γρήγορα. Και πήγαινε επιτέλους να ανακρίνεις τη μαγείρισσα του Αλέγκρου Τσουκαλιού."</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Μήπως θέλεις να σου κάνω και λίγο αέρα προτού φύγω;" ρώτησε σαρκαστικά ο Τεό. "Και είναι σεφ, όχι μαγείρισσα."</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Πάψε, ζαγάρι. Θα τα έκανα εγώ όλα αυτά γιατί όποιος βάζει τον κώλο του μάγειρα σκατά του μαγειρεύει, αλλά αναγκάστηκα να πω ψέματα στη ζωντοχήρα ότι θα λείψω και πρέπει να μείνω στο σπίτι κάνα δυο μέρες. Θα βρισκόμαστε σε επαφή και θα σε καθοδηγώ από δω. Α, μην το ξεχάσω... Εκείνος ο τσίφτης και λεμονοστίφτης ο 'Τζάρβις' έφερε κάτι μπάμιες. Πάρ' τις να τις δώσεις στον κανίβαλο να γλιτώσω."</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Εμένα πρέπει να ευχαριστείς και γι' αυτό, που το σκέφτηκα!"</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Πήγαινε να κάνεις καμιά δουλειά και σε ευχαριστώ αργότερα. Ασβοκούναβο."</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">***</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></div>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">O "Συνειδητοποιημένος Σφίχτερμαν", το γυμναστήριο του Στράτο Μπίγκμαν, βρισκόταν στην έξοδο της πόλης. Ο Τεό μπήκε μέσα κρατώντας ένα βρόμικο που είχε πάρει από την καντίνα "Το Σουρωμένο Τυλιχτό" του Ίαν Κανάλι. Ο χώρος αντηχούσε από τις κλαγγές των σίδερων και τα βογκητά της πελατείας.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Καλώς τον!" φώναξε ο Στράτο όταν είδε τον Τεό να μπαίνει. "Πάλι με τις Αγγλίδες ήσουν, ρε μαλάκα;" ρώτησε όταν είδε το γκρι φουλ-φέις του ντέπιουτι.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Όχι, είναι υπηρεσιακό αυτό" είπε ο Τεό. "Ήρθα για μια υπόθεση του τμήματος. Εσύ πάλι γυρίζεις οικογενειακά βίντεο;" τον ρώτησε, δείχνοντας τη δερμάτινη κουκούλα που φορούσε ο Στράτο. Στο γυμναστήριό του μαζεύονταν για κάποιο λόγο όλες οι επικές μουνάρες. Όχι βέβαια από το Γκρόουβ. Για τις γυναίκες της πόλης τα γυμναστήρια ήταν τέρα ιγκόγνιτα, προτιμούσαν τις κατσαρόλες. Όχι ότι αυτό χάλαγε τον Τεό. Κυκλοφορούσε λοιπόν η φήμη ότι ο Στράτο, που ήταν μέγας λάτρης των θηλυκών, επιδιδόταν σε κινηματογραφικά σέσιον προσωπικού περιεχομένου με τις καλλίπυγες πελάτισσές του.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Πέσε κάτω, ρε, και πάρε πενήντα, που 'ρθες με το βρόμικο στο χέρι στο ναό του σώματος και παριστάνεις τον ξύπνιο!" φώναξε ο θηριώδης γυμναστηριούχος.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Αδύνατον. Έχω τα λουμπάγκα μου και..."</span><br />
<br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Το να ξεπερνάς τα όριά σου καθημερινά δεν είναι τυχαία επιλογή, είναι καθήκον και αυτοσκοπός προς την αριστεία του σώματος και του πνεύματος! Πέσε και σκάσε μη σου σκάσω φάπα και σε μπάσω στο τσιμέντο!" βρυχήθηκε το βουνό.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ο Τεό πέταξε το βρόμικο στο πάτωμα και τσακίστηκε να υπακούσει. "Γαμώ την τύχη μου την πουτάνα..." μουρμούρισε. "ΈΝΑ!" φώναξε. "Τι αμαρτίες πληρώνω ο πούστης..." ψιθύρισε. "ΔΥΟ!.. Που να πέσει αστροπελέκι και να κόψει στα δύο τον κανίβαλο... ΤΡΙΑ!"</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"NO PAIN, NO GAIN!" φώναξε πάνω από το κεφάλι του ο σαδιστής του πεκ-ντεκ, ο βασανιστής των κυλιόμενων διαδρόμων.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Λίγο πριν φτάσει στο έξι, ο Τεό έσκασε σαν καρπούζι στο πάτωμα, κάνοντας το βρόμικο αλοιφή για τους κάλους. Ε, όχι, ρε φίλε! Ποιος θεός τον είχε φασκελώσει;</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">***</span></div>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ο ντέπιουτι Στάμος έφυγε από το γυμναστήριο με τρεμάμενα πόδια, μια L-καρνιτίνη δώρο από τον Μπίγκμαν -"βοηθά τον οργανισμό να μετατρέψει τα λιπαρά οξέα σε ενέργεια μέσα στα μιτοχόνδρια"- και μερικές ενδιαφέρουσες πληροφορίες για κάποιους πράγματι μικροτσούτσουνους πελάτες του γυμναστηρίου. Θα επέστρεφε στο τμήμα για να ταΐσει το ανθρωποφάγο σπαγκόραμα και να στυλωθεί με το περιεχόμενο των τάπερ του Συλλόγου Κυριών και στη συνέχεια θα πήγαινε να ανακρίνει τη σεφ του Αλέγκρου Τσουκαλιού -και να στυλωθεί με κάνα δυο μερίδες από το στιφάδο της.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Πριν το ραντεβού με τη Μόνικα και τον παθολόγο της πόλης είχε ξεχάσει να δώσει στον Τζον Καραλάμπι το μπαμιοφακόρυζο, γεγονός που είχε σκοπίμως παραλείψει να αναφέρει στο σερίφη. Όχι ότι είχε μεγάλη σημασία. Λίγη ξενηστικωμάρα δεν θα έβλαπτε το ανθρωπόμορφο τέρας. Ούτως ή άλλως τώρα θα έτρωγε διπλή μερίδα.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Όταν μπήκε στο τμήμα, έβγαλε τα τάπερ από το ψυγείο, τα αράδιασε στο γραφείο του Άντονι, και έπειτα μετέφερε τα μπολ με το μπαμιοφακόρυζο και τις γεμιστές μπάμιες στο κελί του Καραλάμπι. Του έλυσε προσεκτικά το ζουρλομανδύα και ξαναβγήκε τρέχοντας από το κελί. Ο τύπος έπεσε με τα μούτρα στα καταπλάσματα, βγάζοντας αηδιαστικούς ήχους. Ο Τεό του γύρισε την πλάτη και κάθησε να απολαύσει το φαγητό του.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Καθώς μασουλούσε το τρίτο κομμάτι σπανακόπιτας, άκουσε πίσω του μια φωνή.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Συγνώμη, αλλά μήπως έχει ακόμα λίγες απ' αυτές τις γεμιστές μπάμιες με μπακαλιάρο;"</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ο Τεό πετάχτηκε όρθιος, ρίχνοντας την καρέκλα του στο πάτωμα. </span><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Μίλησες κανονικά!" φώναξε εμβρόντητος.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Ε, πώς περίμενες να μιλήσω, ακανόνιστα;" ρώτησε απορημένος ο Τζον Καραλάμπι. </span><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Λοιπόν, έχει άλλες μπάμιες; Για κάποιο λόγο πεινάω σαν λύκος. Και τι γυρεύω εδώ μέσα;" πρόσθεσε κοιτάζοντας γύρω του με απορία.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Αποφάσισες να αφήσεις το κόλπο με τα λατινικά, ε; Είδες ότι δεν μπορείς να μας ξεγελάσεις. Είσαι έτοιμος να ομολογήσεις, δολοφόνε αθώων ψυχών;"</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Μα τι λες; Τι να ομολογήσω; Τι έπαθα; Γιατί βρίσκομαι εδώ; Έχει άλλες μπάμιες;" είπε ο κανίβαλος.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Μήπως προτιμάς παϊδάκια από τον Χάτζι στο κάρβουνο;" ρώτησε ο Τεό.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Άνοιξε ψησταριά ο Χάτζι; Πότε; Θεέ μου, τι μου συμβαίνει; Δεν θυμάμαι τίποτα. Άνοιξέ μου! Μπάμιες!" φώναξε ο Καραλάμπι, αρπάζοντας τα κάγκελα του κελιού του.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Μα τον άγιο Πατάπιο, τον προστάτη των ντεπιούτηδων! Το σοκ της μπαμιοφαγίας έφερε τον Καραλάμπι στα συγκαλά του. Τώρα θα τα μάθαιναν όλα! Έπρεπε να ειδοποιήσει αμέσως τον αρχηγό. Έπρεπε να... ΟΧΙ! Νηστικό αρκούδι δεν χορεύει. Πρώτα θα τέλειωνε το γεύμα του. Ο Τεό ξανακάθησε στο γραφείο και άρχισε να κατεβάζει γατοκέφαλα, αγνοώντας τον κανίβαλο που ζητούσε κι άλλες μπάμιες.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Γ.Α.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">(Συνεχίζεται)</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>Gianna A.http://www.blogger.com/profile/09767788731386139798noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4552438938708571134.post-22624971282453699002017-05-02T21:20:00.004+03:002017-12-20T09:37:34.383+02:008<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPrvJyWcJwMor0C5W6FtyGLzbDkyzxiZEVNi0AYikT5xgMnY5PISW74tPea8BMqLRmq3ffCwZWgytCAKvgPNj2sVlDMLbqKK76f-FU1fSAXr55jRQEv5crD29tNWsVE71p7Foim5DYxp6-/s1600/%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2580%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25BD%25CE%25B5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPrvJyWcJwMor0C5W6FtyGLzbDkyzxiZEVNi0AYikT5xgMnY5PISW74tPea8BMqLRmq3ffCwZWgytCAKvgPNj2sVlDMLbqKK76f-FU1fSAXr55jRQEv5crD29tNWsVE71p7Foim5DYxp6-/s400/%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2580%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25BD%25CE%25B5.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<b><br /></b></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<b><br /></b></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<b>Ο ΑΝΤΟΝΙ ΗΤΑΝ ΣΥΝΤΕΤΡΙΜΜΕΝΟΣ.</b> Η εξέλιξη της έρευνας τον είχε προσγειώσει, τον είχε απαλλοτριώσει όπως έλεγε και η Νταίζη Ντούκουνα. Μόνο ένας ηλίθιος -δηλαδή ο βοηθός του- θα πίστευε πως η ανάκριση των γυναικών του Γκρόουβ ως προς τη μικροφαλλία των παρτενέρ τους θα έφερνε αποτέλεσμα. Το Γκρόουβ ήταν για τις γυναίκες ό,τι η Αλάσκα για τους εγκληματίες: καταφύγιο ναυαγίων. Δύο είδη θηλυκών υπήρχαν εκεί -αγάμητες και κακογαμημένες. Οι μεν αγάμητες θα τους φλόμωναν στο ψέμα, οι δε κακογαμημένες θα τους έβγαζαν όλους μικρόφαλλους για λόγους εκδίκησης. Όχι, όχι... Έπρεπε να βρεθεί κάποιος άλλος τρόπος για την ανακάλυψη της ταυτότητας εκείνων στους οποίους ανήκαν τα απομεινάρια. Πού θα μπορούσε να βρει κανείς συγκεντρωμένους μικροτσούτσουνους άντρες; αναρωτήθηκε ο Άντονι, καθισμένος στην αγαπημένη του πολυθρόνα, απέναντι από τα πορτραίτα των ανθρώπων που είχαν σημαδέψει τη ζωή του: του Άρη Βελουχιώτη, του Καρλ Μαρξ και της Τζοάνας.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Αχ, Τζοάνα... Γιατί δεν με... Μπα που να σε φάει ο μαύρος κόρακας, συφοριασμένο ψυλλοσάκκουλο!" έκρωξε και άρχισε να τινάζει το πόδι του για να πέσει από τη γάμπα ο Αρπατόνε, που προσπαθούσε φιλότιμα να την πηδήξει. Το κουόκα έδωσε έναν πήδο και έφυγε τσιρίζοντας εκνευρισμένο, παρασύροντας κατά την πορεία το μπουκάλι με το κρασί και το ποτήρι που είχε ακουμπισμένα στο πάτωμα ο Άντονι. "Τσι μάνας σου τσι πουτάνας ο κώλος! Θα σου τη μπουμπουνήξω, δε θα γλιτώσεις!" Σχεδόν μισή μέρα είχε στο σπίτι του το υπερφυσικό ποντίκι και εκείνο δεν του είχε αφήσει τίποτα όρθιο, συν ότι είχε χέσει το ροκοκό σετέ της μαμάς στον προθάλαμο υποδοχής. Ευτυχώς που η μαμά έλειπε για ιαματικά λουτρά στα γκέιζερ του πάρκου Γελοουστόουν.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ο Άντονι είχε αναγκαστεί να τηλεφωνήσει στη ζωντοχήρα και να της πει ψέματα -πράγμα αισχρό για έναν τζέντλεμαν του διαμετρήματός του- πως τάχα μου ανειλημμένες υποχρεώσεις εκτός πόλεως θα τον ανάγκαζαν να λείψει κάνα δυο μέρες οπότε δεν θα μπορούσε να φροντίσει τον Αρπατόνε. Ευτυχώς εκείνη ήταν, παραδόξως, σε καλή διάθεση και του είχε απαντήσει πως θα περνούσε από το σπίτι του να τον πάρει. "Εμένα να έρθεις να πάρεις" καιγόταν να της πει, αλλά η ανατροφή του δεν του επέτρεπε τέτοιες χυδαιότητες. Η μαμά είχε μεγαλώσει έναν ευγενή κύριο, όχι έναν ποταπό μαχαλόμαγκα τελευταίας υποστάθμης. Άσε που αν ξεπερνούσε τις αναστολές του και της το έλεγε τελικά μπορεί να κατέληγε με πολλαπλά κατάγματα.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Το κουδούνι διέκοψε τις σκέψεις του. "Η μοσκιά μου!" μουρμούρισε ενθουσιασμένος και έτρεξε στην πόρτα, με το χαμόγελο της επιτυχίας στα μούτρα. Το οποίο χαμόγελο έγινε ατμός όταν άνοιξε και είδε να στέκεται απέξω ένας μόρτης γύρω στα σαράντα, ευειδής, καλοντυμένος και γενικά περιποιημένος. Φορούσε και κολόνια!</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Γεια χαρά" είπε στον Άντονι. "Κονσταντάιν Μάρκορα, για τους στενούς φίλους 'Τζάρβις'. Με έστειλε η Τζοάνα να πάρω τον Αρπατόνε."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Προτού καλά καλά προφτάσει να αποσώσει τα λόγια του ένας σίφουνας σάρωσε το δωμάτιο πίσω από τον Άντονι και με έναν πήδο έπεσε πάνω στον "Τζάρβις". Ήταν ο Αρπατόνε, με χαμογελαστό μούτρο, παρακαλώ, που αγκάλιασε τον άντρα βγάζοντας τσιρίδες χαράς.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Τι κάνεις, φιλαράκο; Σε περιποιήθηκε ο σερίφης; Λίγο κομμένο σε βλέπω" είπε ο 'Τζάρβις' χαϊδεύοντας και κανακεύοντας τη μαρσιποφόρα συμφορά.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Καθόλου κομμένος! Έχει φάει μισό κιλό μπανάνες και κατάχεσε το σετέ, ευτυχώς που... Ποιος είστε, κύριε; Γιατί έστειλε εσάς η Τζοάνα και δεν ήρθε να πάρει η ίδια το ζώο της;"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Α, είμαι ο νέος μπάτλερ της."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Πώς είπατε; Ορίστε; Από πότε; Δεν ξέρω τίποτα για κανέναν μπάτλερ."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Εδώ και δέκα μέρες. Γνωριστήκαμε στο Γκαστρωμένο Τσουρέκι, όπου είχα πάει να κολλήσω μια αγγελία εύρεσης εργασίας. Τα είπαμε και ιδού" εξήγησε στον Άντονι ο 'Τζάρβις' "είμαι πια ο μπάτλερ της."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Και πού μένετε;" ρώτησε ο Άντονι, έχοντας μια φριχτή υποψία.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Όπου μένουν οι μπάτλερ φυσικά" απάντησε γελώντας ο τύπος. "Στο σπίτι της εργοδότριάς μου."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Κλαυθμός και οδυρμός! Αστροπελέκια, ακρίδες και ποτάμια πίσας. Ένας Θεός ξέρει πώς κατάφερε ο Άντονι να παραμείνει όρθιος. "Με συγχωρείτε, αλλά θα την πάρω τηλέφωνο. Δεν μπορώ να παραδώσω το αθώο ζωάκι της στα χέρια ενός αγνώστου."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Και δεν την παίρνεις; Δεν βιάζομαι" είπε ο αντιπαθητικός υπηρέτης.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Η σύντομη τηλεφωνική συνδιάλεξη του Άντονι με την Τζοάνα έληξε με πόνο και θλίψη. Ναι ο 'Τζάρβις' ήταν ο νέος μπάτλερ της, ναι έπρεπε να του παραδώσει το ποντίκι πάραυτα, όχι δεν θα το σκεφτόταν να τον απολύσει επειδή ουσιαστικά ήταν ένας άγνωστος, εκείνη ήξερε ΚΑΛΥΤΕΡΑ από τον Άντονι.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ο Άντονι αναγκάστηκε να επιτρέψει στον μπάτλερ να φύγει με τον Αρπατόνε -ο οποίος τον είχε κλασμένο και δεν του ΄ριξε δεύτερη ματιά από τη στιγμή που τον πήρε αγκαλιά ο 'Τζάρβις'. Προτού αποχωρήσουν, ο μισητός άντρας σήκωσε μια σακούλα που είχε αφήσει δίπλα του όση ώρα χαϊδολογούσε το τρωκτικό και την έδωσε στον Άντονι.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Παραλίγο να το ξεχάσω. Η Τζοάνα είπε να δοκιμάσεις αυτό και να της πεις τη γνώμη σου. Είναι μπάμιες κατσαρόλας, γεμιστές με ξινόχοντρο, μπακαλιάρο και σταφίδα" είπε και έφυγε.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; display: inline; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-top: 6px;">
Ο Άντονι συγκρατήθηκε με το ζόρι να μην του καρφώσει με το υπηρεσιακό περίστροφο -που κουβαλούσε πάντα στην τσέπη της ρομπ ντε σαμπρ του- μια σφαίρα ανάμεσα στις ωμοπλάτες καθώς πήγαινε στο αυτοκίνητο της Τζοάνας με τον Αρπατόνε καλικούτσα.<br />
<br />
Γ.Α.<br />
<br />
(Συνεχίζεται)</div>
Gianna A.http://www.blogger.com/profile/09767788731386139798noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4552438938708571134.post-27152700766375928982017-05-01T01:53:00.001+03:002017-12-20T09:37:06.009+02:007<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0FNhn7lsjyydLhRgAvmmXmQmN86zu1kdfxO6zwo4rURr4-IX3S-Vubpk1GvfG8ExLTlrEiHEpFv4LTyZ_ZelSE8JEf5vDhYilN5c6u8oZ4lQq8uyjTtUNF7Iz_ai_A9W43wo-jL0ilu3V/s1600/%25CE%25BD%25CE%25B5%25CE%25BA%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25BC%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0FNhn7lsjyydLhRgAvmmXmQmN86zu1kdfxO6zwo4rURr4-IX3S-Vubpk1GvfG8ExLTlrEiHEpFv4LTyZ_ZelSE8JEf5vDhYilN5c6u8oZ4lQq8uyjTtUNF7Iz_ai_A9W43wo-jL0ilu3V/s400/%25CE%25BD%25CE%25B5%25CE%25BA%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25BC%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF.jpg" width="400" /></a></div>
<b><br /></b></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<b>Ο ΤΕΟ ΜΠΗΚΕ</b> στο τμήμα κρατώντας στο ένα χέρι το κλουβί με τον Αρπατόνε, το κουόκα της ζωντοχήρας, και στο άλλο μια σακούλα με δύο μπολ . Ο Αρπατόνε υπό κανονικές συνθήκες ήταν ένα πρόσχαρο κουόκα, δηλαδή ένα πρόσχαρο αυστραλέζικο μαρσιποφόρο που έμοιαζε πολύ με υπερμεγέθη ποντίκαρο. Τώρα, κλεισμένος στο κλουβί, μακριά από τις γάτες της Τζοάνας που του φαίνονταν σαν άλλα κουόκα και κυρίως σαν άλλα κουόκα που μπορούσε να πηδήξει, είχε πάθει τρομώδες παραλήρημα. Έγρουζε, κοπανιόταν, και προσπαθούσε με τα μικροσκοπικά χεράκια του να πιάσει από κάπου τον Τεό.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Ω, συμφορά που μας βρήκε! Μήπως είναι λυσσασμένο το μαγαρισμένο; Ποια φυσιολογική γυναίκα έχει για κατοικίδιο έναν αρουραίο;" είπε ο Άντονι.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Αφενός δεν είναι αρουραίος, είναι μαρσιποφόρο, αφετέρου η ζωντοχήρα δεν είναι φυσιολογική" τον πληροφόρησε ο Τεό.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Σ' αυτό έχεις ένα δίκιο."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Η Τζοάνα μου είπε ότι το ζώο θα ηρεμήσει μόλις το βγάλουμε από το κλουβί και το ταΐσουμε. Στη σακούλα έχει ένα μπολ με την τροφή του και άλλο ένα με μπαμιοφακόρυζο για σένα. Περιμένει να το φας και να της πεις τις εντυπώσεις σου, αρχηγέ".</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Ωιμέ! Βαβαί! Παπαί! Οτοτοτοί!" αναφώνησε ο σερίφης.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Αρχηγέ, μίλα ελληνικά να σε καταλαβαίνω" είπε ο Τεό.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Ελληνικά είναι, βλακέντιε! Επιφωνήματα πόνου από αρχαίες τραγωδίες. Δεν αντέχω άλλες μπάμιες. Εμ τις σιχαίνομαι, εμ με έχει πάει λουλάκι. Πότε θα γίνει ο κωλοδιαγωνισμός για την καλύτερη συνταγή με μπάμιες να απαλλαγώ απ' αυτό το μαρτύριο;"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Έχω να προτείνω κάτι..."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Όχι, δε μπορείς να τις φας εσύ!"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Σιγά μην τις έτρωγα. Ούτε εγώ δεν μπορώ να κάνω τέτοιο άθλο. Όμως μπορούμε να τις δώσουμε στον κανίβαλο. Μ' ένα σμπάρο τρία τρυγόνια: δεν θα αναγκαστείς να τις φας εσύ, δεν θα πεις ψέματα στη ζωντοχήρα ότι τις έφαγες, θα ταΐσουμε κι αυτόν τον κανάγια χωρίς να επιβαρύνουμε τον προϋπολογισμό μας."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Audiatur et altera pars!*" φώναξε ο Τζον από το κελί του.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Αγορίνα μου! Λεβέντη μου! Να σε φιλήσω..." είπε ο Άντονι, ενθουσιασμένος από τη λαμπρή ιδέα του ντέπιουτι Στάμος και αγνοώντας τον ψυχοπαθή καταχανά**.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Όχι, μη, μακριά! Λέω να πεταχτώ μέχρι το περίπτερο του Βουστάση Χασάν να πάρω καμιά σοκολάτα. Πρέπει να με χτύπησε υπογλυκαιμία."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Να μην πεταχτείς πουθενά, καταβόθρα. Πρέπει να πάμε στο παλιό νεκροτομείο, θα μεταφέρουμε εκεί το φορητό ψυγειάκι με τα απομεινάρια, έχω κλείσει ραντεβού με το δόκτορα και τη Μόνικα."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Γιατί στο παλιό νεκροτομείο; Αυτό έχει να χρησιμοποιηθεί χρόνια" είπε απορημένος ο Τεό.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Γιατί δεν έχουμε νέο και γιατί οι νεκροψίες πρέπει να γίνονται σε νεκροτομεία. Επίσης δεν μπορώ να κρατάω τα ανθρώπινα απομεινάρια στο ψυγείο του τμήματος μαζί με τα κεράσματα που έφεραν οι κυρίες του συλλόγου, είναι μακάβριο" του εξήγησε ο Άντονι.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Έφεραν κεράσματα πάλι; Να τσιμπήσουμε κάτι προτού φύγουμε;"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"ΟΧΙ! Θα αργήσουμε στο ραντεβού και επιπλέον το ζουλάπι κάνει σαν σεληνιασμένο. Αν πάθει τίποτα, η αγάπη μου θα με αφαλοκόψει και έπειτα θα με ανασκολοπήσει" είπε ο Άντονι αλαφιασμένος.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Τώρα πού το 'πες, τι θα κάνουμε με τον Αρπατόνε όσο θα λείπουμε;" ρώτησε ο Τεό.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Θα τον πάρουμε μαζί. Δεν τον αφήνω με τον ανώμαλο. Μπορεί να μπει στο κελί και να τον φάει ο λιμασμένος. Μετά θα πρέπει να αλλάξω χώρα. Βγάλ'τον από το κλουβί, ρίξ' του λίγη τροφή, δώσε και το μπαμιοφακόρυζο στον κανίβαλο και φεύγουμε αμέσως για το νεκροτομείο. Πάω να πάρω το φορητό ψυγειάκι, θα σε περιμένω στο περιπολικό."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ο Τεό άνοιξε το μπολ με την τροφή του Αρπατόνε. Είχε μέσα διάφορες πρασινάδες, φέτες μήλου και κομμάτια από ακτινίδιο και μάνγκο. Ο ντέπιουτι κοίταξε τον Αρπατόνε, ανασήκωσε τους ώμους του και καταβρόχθισε σε χρόνο ντε τε τα κομμάτια από ακτινίδιο και μάνγκο. Το μικρό μαρσιποφόρο έβγαλε μια τσιρίδα. "Σιωπή! I am the law" είπε ο Τεό και έβγαλε τον Αρπατόνε από το κλουβί για να φάει ό,τι είχε περισσέψει.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px; text-align: center;">
***</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Eίσαι σίγουρος ότι δεν είναι λυσσασμένο αυτό το ζουλάπι; Μην έχει ψύλλους; Όλα τα τρωκτικά έχουν" είπε ανήσυχος ο Άντονι από τη θέση του συνοδηγού. Ο Αρπατόνε είχε κουρνιάσει πάνω στα πόδια του και χώνευε την τροφή του μείον ένα ακτινίδιο και μισό μάνγκο.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Πόσες φορές πρέπει να σου πω ότι είναι μαρσιποφόρο; Και όχι, δεν έχει ψύλλους. Είναι εμβολιασμένος και αποπαρασιτωμένος. Η ζωντοχήρα έχει στα όπα όπα όλα τα ζώα της" είπε ο Τεό.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Μόνο εμένα δεν έχει στα όπα όπα η αγνή θεά μου" είπε με παράπονο ο Άντονι.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Ε, για πήγαινε στον κτηνίατρο για αποψύλλωση και αποπαρασίτωση και βλέπουμε."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Θα σου σπάσω τη γκλάβα, διαόλου σπορά!" φώναξε ο σερίφης.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Αρχηγέ, κρατάω τιμόνι" είπε ο Τεό. "Και μην ξεχνάς ότι πρέπει να διαλευκάνουμε το μυστήριο. Ορίστε φτάσαμε." Σταμάτησε το περιπολικό έξω από το παλιό νεκροτομείο και μπήκαν μέσα, ενώ ο Αρπατόνε τους ακολούθησε χοροπηδώντας. Προχώρησαν σε ένα διάδρομο γεμάτο σκουπιδαριό και έφτασαν στην αίθουσα νεκροτομών που έπειτα από τόσα χρόνια αχρηστίας και βανδαλισμών θύμιζε σκηνικό από ταινία τρόμου.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Επιτέλους, χρυσά μου!" είπε η Μόνικα που στεκόταν δίπλα στο ένα από τα δύο τραπέζια νεκροτομών. "Πάνω που είχα αρχίσει να αγριεύομαι. Χειρότερο μέρος δεν μπορούσατε να βρείτε για ραντεβού; Έφυγε και ο δόκτωρ και έμεινα μοναχιά μου και απροστάτευτη. Τι θα γινόταν αν ερχόταν κάποιος ανώμαλος και με έστηνε στα τέσσερα παρά τη θέλησή μου για να μου κάνει άγριο σεξ και να ικανοποιήσει τις αρρωστημένες ορέξεις του;</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Θα του έριχνες μια κλοτσιά στ' αρχίδια και θα του έκανες αναίμακτο ευνουχισμό" απάντησε ο Τεό.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Σ' αυτό έχεις δίκιο. Το είχα κάνει μια φορά σε κάποιον που μου έδωσε χαστούκι στο κωλομέρι" είπε η Μόνικα.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Ο δόκτωρ Ζαγκαρόλα δεν ήρθε ακόμα;" ρώτησε ο Άντονι.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Ήρθε, αλλά δέχτηκε επείγουσα κλήση για να πάει να ξεγεννήσει μια γελάδα που είχε δύσκολο τοκετό. Είπε ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν θα μπορέσει να επιστρέψει έγκαιρα" εξήγησε η Μόνικα. Ξαφνικά έβγαλε μια κραυγή που έκανε τα όποια τζάμια είχαν απομείνει στο κτίριο να κροταλίσουν. "Ιιιιιιιιι! Ένα ποντίκι! Ο σώζων εαυτόν σωθήτω!" ούρλιαξε και, δίνοντας έναν πήδο, αγκάλιασε τον Άντονι και πέρασε τα πόδια της γύρω από τη μέση του.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Δεν είναι ποντίκι, είναι ο Αρπατόνε, το μαρσιποφόρο της ζωντοχήρας και είναι ακίνδυνος" εξήγησε ο Τεό.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Ουφ... ζάρωσαν τ' αρχίδια μου" είπε η Μόνικα. "Άντονι, αγάπη μου, πιστόλι είναι αυτό στην τσέπη σου ή χαίρεσαι που με βλέπεις;"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Τέχνη, φλόγα, ζωή, σονάτα, χαϊκού, δεν είμαι κωλομπαράς αλλά είναι ανθρωπίνως αδύνατον να μείνει ένας καμελούτσος ασυγκίνητος όταν τον αγγίζουν τα κρουστά κωλομέρια σου και μάλιστα ένας ρωμαλέος καμελούτσος σαν το δικό μου" είπε με ξεψυχισμένη φωνή ο σερίφης.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Δεκατεσσαράκι με επιείκεια, επειδή είσαι εσύ" είπε η Μόνικα και άφησε το κορμί της να συρθεί προς τα κάτω προκειμένου να κατέβει από τον Άντονι, προσφέροντάς του μια συγκίνηση πιο έντονη κι από εκείνη της ανακάλυψης του αδίστακτου κανιβάλου Τζον Καραλάμπι. "Μήπως μπορούμε να συνεχίσουμε τώρα γιατί σε δυο ώρες έχω ραντεβού με μια ομάδα πόλο που θα μείνει μια βδομάδα στην πόλη μας και πρέπει να κάνω μποτέ;"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ο Τεό βοήθησε τον Άντονι να απλώσει τα ευρήματα στο τραπέζι νεκροτομών και η Μόνικα φόρεσε τη λευκή ρόμπα της αισθητικού και χειρουργικά γάντια για να εξετάσει με επαγγελματισμό τα απομεινάρια. "Δεν βλέπω κωλάντερα, δύσκολα τα πράγματα" είπε με την πρώτη ματιά που έριξε στο σωρό των οστών. "Μμμ... κάτι έχουμε εδώ" πρόσθεσε και σήκωσε με το χέρι της ένα από τα κρανία που είχε επάνω του ολόκληρη τη μύτη. "Μπίνγκο!" αναφώνησε. "Κρίνοντας από το μέγεθος της μύτης πρόκειται για άντρα με τσουτσού μαξ έντεκα εκατοστών σε στύση. Δεν έχεις παρά να μάθεις ποιοι είναι οι μικρόφαλλοι της πόλης. Αυτός που έχει εξαφανιστεί είναι αυτός που κρατάω στα χέρια μου. Δυστυχώς εγώ προτιμώ από 18ρηδες και πάνω οπότε δεν μπορώ να σε βοηθήσω άλλο."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Πώς διάβολο θα μάθουμε ποιοι είναι οι μικρόφαλλοι της πόλης;" ρώτησε απελπισμένος ο Άντονι.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Απλό!" είπε ο Τεό. "Θα ζητήσουμε από τις κυρίες να προσέλθουν στο αστυνομικό τμήμα και θα τους ζητήσουμε να μας πουν με ποιους έχουν πάει και πόσο τον είχαν."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Αλάνθαστη μέθοδος..." μουρμούρισε η Μόνικα. "Χρυσά μου, σας εύχομαι καλή τύχη -θα σας χρειαστεί- και πάω για την κούρα ομορφιάς μου".<br />
<br />
Γ.Α.<br />
<br />
(Συνεχίζεται)<br />
<br /></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; display: inline; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-top: 6px;">
ΓΛΩΣΣΑΡΙ<br />
* "Ρωτήστε και την άλλη πλευρά!"<br />
** Καταχανάς = βρικόλακας</div>
Gianna A.http://www.blogger.com/profile/09767788731386139798noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4552438938708571134.post-38409901432106367122017-04-30T16:10:00.002+03:002017-12-20T09:18:51.789+02:006<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiR2qEu2Laqsj40pXRXDM69it9nPp6D8nlMItc3YRpLAt-EaO7qhyphenhyphenYe5eLJRF0VNif-HYg-TiFptrXNX_CDiMD0lxR5AIExlHd-jQGOxzupZu9qF7yqQtq9cxLuX-ed6EB9Nq9DZpsVhXlA/s1600/%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BA%25CF%2584%25CE%25AE%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25BF.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="202" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiR2qEu2Laqsj40pXRXDM69it9nPp6D8nlMItc3YRpLAt-EaO7qhyphenhyphenYe5eLJRF0VNif-HYg-TiFptrXNX_CDiMD0lxR5AIExlHd-jQGOxzupZu9qF7yqQtq9cxLuX-ed6EB9Nq9DZpsVhXlA/s400/%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BA%25CF%2584%25CE%25AE%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25BF.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ο ΤΕΟ ΑΝΗΦΟΡΙΖΕ με το περιπολικό ένα κακοτράχαλο μονοπάτι στο Δάσος του Φουρκισμένου, το οποίο είχε ονομαστεί έτσι από ένα μακρινό θείο του Άντονι Τζουγκανάτο που κρεμάστηκε από μια φτελιά όταν το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του, μια χήρα παπαδιά με εφτά παιδιά, κλέφτηκε με έναν πλανόδιο πωλητή ερωτικών βοηθημάτων τα οποία μπορούσαν να μετατραπούν σε βεντούζες αποφράξεων. Σύμφωνα με τον τοπικό μύθο, πριν φουρκιστεί, ο τύπος είχε ρίξει κατάρα και όποιος περιπλανώμενος έχεζε εκεί πάθαινε μόνιμη δυσκοιλιότητα, στούμπωνε και πέθαινε εντέλει με φριχτούς πόνους. Αυτός, έλεγαν οι παλιοί, ήταν ο λόγος που όλες οι αρκούδες του δάσους του Φουρκισμένου είχαν μεταναστεύσει στα τριγύρω βουνά -τα ζώα είχαν ένστικτο. Δεισιδαιμονίες, φυσικά. Ο Τεό είχε κοπρίσει επανειλημμένα σχεδόν όλα τα πουρνάρια και το έντερό του λειτουργούσε ρολόι. Ο Άντονι όμως ήταν προληπτικός και δεν πατούσε ποτέ εκεί. Ο γερο-σπασοκλαμπάνιας ήταν ανυπόφορος ώρες-ώρες αλλά ο Τεό έλπιζε πως δεν θα είχε τη μοίρα του αυτόχειρα συγγενή του, αν και δυστυχώς όλα έδειχναν πως η ζωντοχήρα ιδιοκτήτρια πετ-σοπ με τα εφτά ζωντανά θα τον έστελνε στον τάφο πριν την ώρα του.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ούτως ή άλλως το πρόβλημα του Τεό τώρα δεν ήταν η κατάληξη του Άντονι, αλλά το γεγονός ότι ο μήνας καλά καλά δεν είχε φτάσει 15 και είχε φάει όλο το μισθό του -κυριολεκτικά. Χρειαζόταν ρευστό. Και ο μόνος τρόπος για να το αποκτήσει ήταν να αρμέξει τις "αγελάδες" του. Μία από αυτές ήταν ο Ντίμι Τζιανούλι, ο ιδιοκτήτης του παράνομου αποστακτήριου. Μπορεί να ήταν φίλος και πρώην συνεργάτης του Τεό, όμως τώρα ο Τεό ήταν εκπρόσωπος του νόμου και δεν μπορούσε να κάνει τα στραβά μάτια στις παράνομες δραστηριότητες ακόμα κι όταν αυτές προέρχονταν από αγαπητά του πρόσωπα -εκτός αν υπήρχε ΠΟΛΥ καλός λόγος. Και στην περίπτωση του Τζιανούλι υπήρχαν τρεις πολύ καλοί λόγοι. Τα τρία κατοσταδόλαρα που έσκαγε κάθε μήνα ο Ντίμι στον Τεό για να παραβλέπει τις αναθυμιάσεις του αλκοόλ που υψώνονταν πάνω από τα δέντρα του Δάσους του Φουρκισμένου. Τo αποστακτήριο τροφοδοτούσε όλα τα καταγώγια της πόλης με φτηνό αλκοόλ έτσι ώστε ήταν όλοι ευχαριστημένοι, ιδιοκτήτες και πελάτες. Ο μόνος που δεν γνώριζε για την ύπαρξή του ήταν ο ιδεαλιστής και ονειροπόλος σερίφης, όμως όπως έλεγε και η παροιμία των Σιου, «αυτό που δεν γνωρίζεις δεν μπορεί να σε βλάψει.»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ο Τεό πάρκαρε το περιπολικό εκεί όπου ο χωματοδρόμος έδινε τη θέση του σε αγκωνάρια και χαμόκλαδα και έκανε με τα πόδια την υπόλοιπη διαδρομή μέχρι το αποστακτήριο. Όταν μπήκε μέσα είδε τον Ντίμι να ανακατεύει με την κουτάλα το απόσταγμα και τον Πέλο Τζαμ, τον ιδιοκτήτη του μεζεδοπωλείου «Ένα Ούζο στο Πιρούνι», να ασχολείται με το αγαπημένο του χόμπι, εκείνο του δοκιμαστή.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Καλά το ΄χω πει ότι με αγαπάνε και οι τρεις πρώην πεθερές μου» φώναξε εύθυμα όταν είδε τους μεζέδες που είχαν ετοιμάσει οι φίλοι του.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Οι δύο άντρες στράφηκαν προς το μέρος του. Ο Πέλο Τζαμ κόντεψε να καταπιεί το πιρούνι με το λουκανικάκι που κρατούσε μπροστά στο στόμα του και ο Ντίμι σήκωσε την κουτάλα για να κοπανήσει το αγνώστου ταυτότητας ομιλόν θαλασσινό που αντίκρισε.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Τι είναι αυτό που φοράς, ρε μαλάκα;» ρώτησε ο Πέλο μετά την πρώτη έκπληξη.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Φουλ-φέις» απάντησε ο Τεό.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Αυτό το βλέπω. Γιατί έχει πλοκάμια;»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Δεν μας έχει εγκρίνει κανονικά το υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Αυτό το ‘χω από το πάρτι με τις Σουηδέζες την Πρωτοχρονιά» είπε ο Τεό, που αυτή τη φορά φορούσε ένα γαλάζιο φουλ-φέις τύπου Νυαρλαθοτέπ.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Τσέχες δεν ήταν; Και γιατί το φοράς;» ρώτησε ο Τζιανούλι.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Άλλο πάρτι αυτό. Λοιπόν, παιδιά, βιάζομαι… μμμ... ωραίο φαίνεται αυτό το σαλαμάκι μπίρας, κάτσε να δοκιμάσω… σιχτίρ… μπφφ…. μου μπήκαν στο στόμα τα πλοκάμια… γαμήδια… Εντάξει, τα κατάφερα… τι έλεγα; Α, ναι… Βιάζομαι, πρέπει να ανακρίνω κόσμο. Ντίμι, ετοίμασέ μου ένα καλαθάκι για το δρόμο και φέρε το ρευστό, να την κοπανήσω.»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Τι έγινε; Κατούρησε κάνας γάτος τις πετούνιες έξω από το δημαρχείο και ψάχνεις τον ένοχο; Tη ζωντοχήρα να ανακρίνεις» είπε γελώντας ο Πέλο.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Σαν να ‘βαλε ψύχρα ξαφνικά…» είπε θιγμένος ο Τεό. Όλοι νόμιζαν ότι οι μπάτσοι του Γκρόουβ έξυναν τα παπάρια τους νυχθημερόν, αλλά θα τους έφευγε η μαγκιά όταν θα έβγαιναν τα νέα στη φόρα. «Δεν μπορώ να πω τι έγινε, πρόκειται για άκρως απόρρητη υπόθεση, όμως ένα σας λέω: τόσο καιρό κυκλοφορούσε ένας ψυχοπαθής δολοφόνος ανάμεσά μας και θα…»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Κόψε το δούλεμα, ρε Τεό» τον διέκοψε ο Τζιανούλι. «Πες τα σε κάναν τουρίστα αυτά, όχι σε μας που ξέρουμε ότι την τελευταία φορά που βρέθηκε πτώμα στο Γκρόουβ ήταν όταν ο Σαλβατόρε έχωσε τη νυφίτσα στον κώλο του. Τhey call him Judge, his last name is Dreeeed, so break the law, and you may wind up deeeead!» τραγούδησε κοροϊδευτικά, κουνώντας την κουτάλα πέρα δώθε και τινάζοντας σταγόνες αποστάγματος σαν χεβιμεταλάς ιερωμένος τα Θεοφάνια.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Έχετε χάρη που δεν μπορώ να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες, αλλά αν ξαναδείτε εκείνον τον κανίβαλο φραγκοφονιά, τον Καραλάμπι, να κλέβει μποστάνια εμένα να με χέσετε» είπε τσαντισμένος ο Τεό. «Ούτε ξέρω πόσες φορές θα του ρίξουν ισόβια όταν δουν τα μισοφαγωμένα απομεινάρια αυτών που κλάδεψε. Έτσι δεν με πιστεύατε όταν έλεγα ότι ο Χάτζι την κουνάει την αχλαδιά, αλλά να που το ξεριζωμένο κωλάντερό του τώρα είπε την αλήθεια. Τι είναι κείνο κει, ρε Ντίμι, δίπλα στις σαρδέλες; Τσορίζο ή Μπούρενβουρστ;»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Όταν δεν πήρε απάντηση, σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τους δύο άντρες. Είχαν μείνει με ανοιχτό το στόμα.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Ναι, τι;» είπε ο Τεό. «Σας είπα, δεν μπορώ να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες. Ντίμι, το καλαθάκι μου και το χρήμα, σβέλτα. Και δεν χρειάζεται να σας πω να μη μιλήσετε σε ΚΑΝΕΝΑΝ. Ο ανθρωποφάγος μπορεί να έχει συνεργούς.»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Τελικά, το φουλ-φέις γιατί το φοράς;» ψέλισσε ο Πέλο.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Για να ρωτάς… λολ… τρολόλ….» απάντησε ο Τεό.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<div style="text-align: center;">
***</div>
Καθώς ο ντέπιουτι του Λόνλι Γουίμενς Γκρόουβ επέστρεφε στην πόλη με το τριακοσάρι στην τσέπη και το καλαθάκι ανοιχτό δίπλα του για να τσιμπολογάει επειδή η απότομη κατάβαση από το βουνό πάντα του προκαλούσε ίλιγγο και αναγούλα, ακούστηκε από τον ασύρματο ο αρχηγός. «Τεό! Πού είσαι, βρε γυμνοσάλιαγκα; Πού γαμπρίζεις πάλι και μ’ έχεις αφήσει μόνο μου στο τμήμα;»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Αχηγέ, συ δε μ’ έφστειλες να κάω ανάκγιση;» είπε μπουκωμένος με αυστριακό σπεκ ο Τεό.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Τρως πάλι, βρε αδηφάγε κορκόδειλε, που να σε φάει η μαρμάγκα; Με πήρε τηλέφωνο η ζωντοχήρα. Πετάξου γρήγορα στο σπίτι της να σου δώσει το κουάκερ. Θέλει να το κρατήσω σπίτι μου λίγες μέρες μέχρι να το πάει για στείρωση γιατί καβαλάει τις γάτες της.»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Αμάν αυτός ο άνθρωπος! Όλο Τεό και Τεό. Ούτε λίγο απάκι δεν μπορούσε να φάει με την ησυχία του. «Το κουάκερ; Καβαλάει τις γάτες; Τι είναι αυτά που λες, αρχηγέ;»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Το ζούδι της ζωντοχήρας, βρε όρνιο! Κείνο το αυστραλέζικο που λέει ότι βρήκε στην αυλή αλλά γύρευε ποιος χαραμοφάης μορφονιός της το χάρισε!» είπε πικραμένος ο Άντονι.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Α, τον Αρπατόνε! Κουόκα είναι, όχι κουάκερ.»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Κουόκα, μουόκα, κακό ψόφο να ΄χει κι αυτό και ο μαχαλόμαγκας που της το ΄δωσε. Πήγαινε πάρ’ το και έπειτα έλα κατευθείαν εδώ γιατί περιμένω το δόκτορα Ζαγκαρόλα και τη Μόνικα για την αυτοψία. Όλα τα ΄χαμε, τα καυλωμένα ποντίκια μας λείπανε» είπε ο σερίφης.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Τη Μόνικα τι τη θες; Βρέθηκε κι άλλο κωλάντερο;» ρώτησε ο Τεό.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Μπα που να φας τη γλώσσα σου, που μόνο αυτή δεν έχεις φάει! Θεός φυλάξοι! Δεν βρέθηκε άλλο κωλάντερο, όμως η Μόνικα είναι μια αισθητικός, ασχολείται με το ανθρώπινο σώμα, έχει γνώσεις ανθρωπολογίας. Μπορεί να φανεί χρήσιμη.»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Μαρσιποφόρο» είπε ο Τεό.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Τι μαρσιποφόρο; Τι λες πάλι;» ρώτησε ο Άντονι.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Ο Αρπατόνε είναι μαρσιποφόρο, δεν είναι ποντίκι» εξήγησε ο Τεό.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; display: inline; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-top: 6px;">
«Ποντίκια να σε φάνε!» φώναξε αγανακτισμένος ο σερίφης. Ακολούθησε σιγή ασυρμάτου.<br />
<br />
Γ.Α.<br />
<br />
(Συνεχίζεται)</div>
Gianna A.http://www.blogger.com/profile/09767788731386139798noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4552438938708571134.post-81558051658178599962017-04-29T00:48:00.001+03:002017-12-20T09:18:19.303+02:005<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZqtVnbsy3SV9b6eqy7UNHKzxkgvKXAg0eNhOnAzw-awiz3Upp6frxI5yfAsgsE_7HWYU6YQDxwQ-wPgDfjoHh0nDemxck4eg2ppvNOacsDPnuHdeuVuISIH_LsJZBTLRdeYJB2BseuxmF/s1600/%25CE%25A4%25CE%2596%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%2593%25CE%2591+5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: medium;"></span></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKOOqi5YuyZ5wCD7M8k6KQv6cKNA_g60nE4xybNq_X5UFBFKWwIkc8lVun-zMJsEEs-iQ_4U65uJTpqXaEXvm26hG9NKJyXRRCWxKkUuk9xkLAT3EZ0TgHLYGdww4vAp6zw49HDZRYJqCU/s1600/koum.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><img border="0" height="223" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKOOqi5YuyZ5wCD7M8k6KQv6cKNA_g60nE4xybNq_X5UFBFKWwIkc8lVun-zMJsEEs-iQ_4U65uJTpqXaEXvm26hG9NKJyXRRCWxKkUuk9xkLAT3EZ0TgHLYGdww4vAp6zw49HDZRYJqCU/s400/koum.jpg" width="400" /></span></a></div>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b>Ο ΤΕΟ ΚΟΙΤΑΞΕ</b> τον αναίσθητο ανθρωποφάγο στο πίσω μέρος του περιπολικού. Είχε κοψομεσιαστεί για να τον σύρει εκεί μέσα. Του είχε περάσει χειροπέδες και επιπλέον θα τους χώριζε το κοτετσόσυρμα που είχε εγκαταστήσει μόνος του ανάμεσα στα μπρος και τα πίσω καθίσματα του οχήματος αφού το κράτος είχε κάνει περικοπές στα κονδύλια για τα Σώματα Ασφαλείας και δεν είχε εγκρίνει κανονικό περιπολικό στο Λόνλι Γουίμενς Γκρόουβ. Πολιτικοί! Δεκάρα δεν έδιναν για τον κίνδυνο που διέτρεχαν από παράφρονες κανιβάλους οι άνθρωποι που πρόσφεραν κοινωνικό έργο και θυσίαζαν την...</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Μάικ Άλφα Λίμα Άλφα Κίλο Άλφα Τάνγκο Έκο Όσκαρ! Μάικ Άλφα Λίμα Άλφα Κίλο Άλφα Τάνγκο Έκο Όσκαρ!" φώναξε μια βροντερή φωνή από τον ασύρματο του περιπολικού. "Μάικ Άλφα Λίμα Άλφα Κίλο Άλφα Τάνγκο Έκο Όσκαρ!"</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">O Τεό άρπαξε το μικρόφωνο. "Αρχηγέ, εσύ; Τι είναι αυτά που τσαμπουνάς;"</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Δεν αναγνωρίζεις το διεθνές φωνητικό αλφάβητο, ρε κιορατά; Είσαι και ντέπιουτι, γαμώ τη ρίζα σου! Βάλε στη σειρά τα αρχικά να καταλάβεις!" βρυχήθηκε ο Άντονι Τζουγκανάτο από τον ασύρματο.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Μάικ Άλφα Λίμα Άλφα Κίλο Άλφα Τάνγκο Έκο Όσκαρ" επανέλαβε ο Τεό. "Δηλαδή ΜΑΛΑΚΑΤΕΟ... Ε, ναι, και; Τι είναι το ΜΑΛΑΚΑΤΕΟ;" ρώτησε απορημένος.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"ΜΑΛΑΚΑ ΤΕΟ! Να τι είναι, διαόλου φύτρα. Είπα το δεσπότη Παναγιώτη μέχρι να πάω στο "Τορνευτό Καπούλι" με τα πόδια και να γυρίσω επειδή έφαγες τα λεφτά της μπενζίνας. Έλα πίσω και θα σε κανονίσω."</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Αρχηγέ, αν ακούσεις τι έχω να σου πω θα μου στήσεις άγαλμα. Έχω συγκλονιστικά νέα!" είπε με αυτάρεσκο ύφος ο Τεό.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Σοβαρά μιλάς ή με κογιονάρεις; Έμαθες τίποτα από την Άννι Γουίλκς;"</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Ρε ποια Άννι Γουίλκς και κολοκύθια στο πάτερο! Συνέλαβα το δολοφόνο του Άντριου Χάτζι! Και έχει φάει κι άλλους!"</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Θα βουρλιστώ! Λες αλήθεια, βρε; Μπράβο, λεβέντη μου! Εύγε, παλικάρι μου! Συγχαρητήρια, αετέ νυχάτε μου! Τι επιτυχία για το τμήμα μας! Φέρ' τον γρήγορα εδώ. Ποιος είναι;" ρώτησε περιχαρής ο Άντονι.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Ο Τζον Καραλάμπι" απάντησε ο Τεό.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Τι λες, βρε γλαροδόλωμα; Είσαι για τα σίδερα, ντενεκέ ξεγάνωτε; Είσαι ντιπ νιόνιος; Ο Τζον είναι αρνί του Θεού, δεν έχει πειράξει ούτε μύγα, όχι να σκοτώσει άνθρωπο. Άσ' τον ελεύθερο γιατί..."</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Αρχηγέ, έρχομαι εκεί με τα πειστήρια!" είπε ο Τεό και έκλεισε θιγμένος τον ασύρματο στα μούτρα του σερίφη. Μπήκε στο περιπολικό και το έβαλε μπροστά. Ο αρχηγός τον είχε για κουραδομηχανή που δεν έκανε τίποτε άλλο από το να τρώει, όμως θα του έδειχνε αυτός και... Από το να τρώει, ε; Χμμ... Εξαιτίας του μαλάκα του κανιβάλου θα έχανε το στιφάδο της Άννι Γουίλκς. Ίσως έπρεπε να περάσει μια βόλτα από το "Αλέγκρο Τσουκάλι", ούτως ή άλλως ο μακελάρης ήταν αναίσθητος οπότε...</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Lex malla, lex nulla!*" είπε μια φωνή πίσω του.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ο Τεό έβγαλε μια τσιρίδα που μπορούσε να συναγωνιστεί έναν κόντρα τενόρο και τινάχτηκε δέκα πόντους πάνω από το κάθισμά του. Κοίταξε έντρομος πίσω του και είδε το σίριαλ κίλερ να τον κοιτάζει με το απαθές, ανατριχιαστικό βλέμμα μιας κόμπρας.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Πώς το 'πες αυτό, βρε ανθρωπόμορφο κτήνος;" ρώτησε αγριεμένος όταν βεβαιώθηκε ότι ο Καραλάμπι φορούσε ακόμα τις χειροπέδες του και δεν αποτελούσε απειλή.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Timendi causa est nescire."**</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Τι είναι αυτά που λες, ρε; Πουλάς τρέλα για να τη σκαπουλάρεις; Δε με ξέρεις καλά εμένανε. Θα σαπίσεις στη φυλακή."</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Dum spiro spero."***</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Καλαααά..." είπε ο Τεό. Έτσι όπως είχαν έρθει τα πράγματα θα το έχανε τελικά το στιφάδο. Δεν μπορούσε να πάει στο "Αλέγκρο Τσουκάλι" με το Χάνιμπαλ Λέκτερ στο περιπολικό να λέει αλαμπουρνέζικα. Έκανε αναστροφή και πήρε το δρόμο για το αστυνομικό τμήμα.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">***</span></div>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Τρεις ώρες αργότερα, ο σερίφης είχε ενημερωθεί για τα καθέκαστα, το τσουβάλι με τα απομεινάρια είχε μπει στη συντήρηση του ψυγείου του Α.Τ., δίπλα στον εσπρέσο μπαμιάτο που είχε φέρει η ζωντοχήρα για τον Άντονι -ένα αηδιαστικό πρασινοζούμι με γάλα-, και ο Καραλάμπι βρισκόταν πίσω από της φυλακής τα σίδερα, δηλαδή στο μοναδικό κελί του τμήματος, απέναντι από το γραφείο του Τζουγκανάτο, φορώντας έναν ζουρλομανδύα που τους είχε κάνει δωρεά ο Σύλλογος Κυριών του Λόνλι Γουίμενς Γκρόουβ για τις δύσκολες περιπτώσεις κρατουμένων -και ο οποίος μέχρι τώρα δεν είχε χρειαστεί ποτέ. Συνέχιζε να μιλάει ακατάληπτα, αν και ο σερίφης διαβεβαίωσε τον Τεό πως ο Τζον μιλούσε λατινικά.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Πιστεύω πώς έπαθε γλωσσολαλία" αποφάνθηκε ο Άντονι.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Τι είναι αυτό; Είναι μεταδοτικό;" ρώτησε ανήσυχος ο ντέπιουτι Στάμος.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Μπα που να σε σηκώσει ανεμορούφουλας και να μη σε φέρει πίσω. Αστοιχείωτε! Η γλωσσολαλία είναι ένα φαινόμενο κατά το οποίο το υποκείμενο αρχίζει να μιλάει μια γλώσσα που πρωτύτερα δε γνώριζε" εξήγησε αγανακτισμένος ο σερίφης. Δε φτάνει που έπρεπε να πιει το σιχαμερό βατραχοχυμό της ζωντοχήρας, είχε και τον Τεό να ρωτάει μωρίες. "Επικοινώνησα με το δόκτορα Ζαγκαρόλα. Θα έρθει αργότερα να εξετάσει τα απομεινάρια και τον Τζον. Δε χωράει ο νους μου ότι έκανε τέτοιο πράγμα ο ξηνταβελόνης. Μήπως τον χτύπησε παράνοια, σχιζοφρένεια, σεληνιασμός... έλλειψη βιταμίνης Β12; Γύρευε από πότε έχει να φάει κρέας και ψάρια. Όπως και να'χει, ο δόκτωρ πιστεύει ότι με την κατραπακιά που του 'δωσες σείστηκε ο εγκέφαλος και έχουμε αυτό το φαινόμενο. Άκου δω" συνέχισε ο Άντονι. "Ο Ζαγκαρόλα πρότεινε να φέρουμε στον κρατούμενο αγαπητά του αντικείμενα από το σπίτι του μήπως έτσι επανέλθει στην πρότερη κατάσταση. Πετάξου στη χαμοκέλα του και φέρε ό,τι μπορείς."</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Και πού ξέρω γω ποια είναι τα αγαπημένα αντικείμενα του Καραλάμπι, αρχηγέ;"</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Μπα που να σε παρασύρει το ρέμα και να σε βγάλει στο Τιμπουκτού! Βοηθός σερίφη είσαι, κάτι θα σκεφτείς. Άντε, σβέλτα. Πάω να βρω τη μοσκιά μου. Αυτή θα ξέρει λατινικά, να μας βοηθήσει στη διερμηνεία. Α! Και δώσ' μου πίσω τα λεφτά για τη μπενζίνα μη σου μπάσω το διάολο μέσα σου!"</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Όταν ο σερίφης έφυγε για το μαγαζί της ζωντοχήρας, το πετ-σοπ "Γάτα με Πέταλα", και ο Τεό έμεινε μόνος, κοίταξε χολωμένος τον Καραλάμπι. "Σκουλήκι! Υπάνθρωπε! Αντίχριστε! Λερναία Ύδρα! Βουρδούλακα! Εσύ κατασπάραξες τόσο κόσμο και γω θα μείνω νηστικός εξαιτίας σου. Μαύρη να 'ναι η ώρα σου!"</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"In cauda venenum...****" είπε ο Τζον.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ο Τεό του 'ριξε ένα φάσκελο και έφυγε για να βρει τα αγαπημένα αντικείμενα του Χασάπη του Γκρόουβ.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">***</span></div>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ο Άντονι επέστρεψε χολοσκασμένος. Η Γάτα με Πέταλα ήταν κλειστή και η ζωντοχήρα άφαντη. Ποιος φυσιολογικός καταστηματάρχης βάζει λουκέτο στο μαγαζί και εξαφανίζεται σε εργάσιμες ώρες; Πού είχε πάει. Τι έκανε; Και το κυριότερο, με ποιον το έκανε; Εκεί που τον έζωναν τα μαύρα φίδια μπήκε μέσα ο Τεό κουβαλώντας παραμάσχαλα ένα χαρτοβικώτιο, ενώ στο άλλο χέρι κρατούσε ένα αγγούρι.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Τι χάλια είναι αυτά;" είπε κατάπληκτος ο Άντονι. Η στολή του Τεό ήταν γεμάτη ιστούς από αράχνες, σκόνες και γατότριχες. "Και τι αγγούρι είναι αυτό;"</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Καλυβιώτικο νομίζω" απάντησε ο ντέπιουτι κοιτάζοντας το λαχανικό με βλέμμα αξιολόγησης.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Εννοούσα γιατί το 'χεις μαζί σου!"</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Για να το φάω, για τι άλλο; Για ποιον με πέρασες; Το βρήκα στο σπίτι του ανώμαλου και το πήρα για να μην πάει χαμένο. Έκανα μια έρευνα στην παράγκα και όταν κατέβηκα στο κατώγι μου όρμησε μια στρατιά από γατιά. Αναρωτιέμαι τι τα θέλει τόσα γατιά. Μήπως τα τρώει κι αυτά;"</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Μην προτρέχεις σε συμπεράσματα. Ο Λίνκολν Ράιμ έχει πει πως η απάντηση βρίσκεται στη λεπτομέρεια."</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Ποιος είναι αυτός;" ρώτησε εντυπωσιασμένος ο Τεό.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Ο καλύτερος αστυνομικός ντετέκτιβ της Νέας Υόρκης και ένας σπουδαίος εγκληματολόγος. Ο πρωταγωνιστής στο "Συλλέκτης Οστών", σε σκηνοθεσία Φίλιπ Νόις. Τον έπαιζε ο Ντένζελ Ουάσιγκτον. Λοιπόν, πάω για κατούρημα. Βάλε τα αντικείμενα στο κελί του Καραλάμπι και όταν γυρίσω θα τον βγάλουμε στο προαύλιο να τον χτυπήσει ο αέρας. Το σύστησε ο δόκτωρ Ζαγκαρόλα."</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Επιστρέφοντας από την τουαλέτα, ο Άντονι μπήκε στο γραφείο του και του κόπηκαν τα ήπατα καθώς είδε απότομα μπροστά του ένα τέρας της κολάσεως, το μαυριδερό πρωτοξάδερφο του Κθούλου. "Παναγία Μπουρμπουρέλω, βοήθησέ με!" φώναξε.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Εγώ είμαι αρχηγέ" είπε μια πνιχτή φωνή.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ο Άντονι συνειδητοποίησε ότι το τέρας ήταν ο βοηθός του, που φορούσε ένα μαύρο πλεχτό φουλ-φέις με πλοκάμια. "Τι είναι αυτό το βδέλυγμα, αφορεσμένε; Θες να πάω από συγκοπή, που να βάζεις μπουκιά από το στόμα και να βγάζεις αχινό από τον κώλο!"</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Πώς κάνεις έτσι; Είπες ότι θα βγάλουμε τον ανθρωποφάγο στο προαύλιο. Στην τηλεόραση οι ειδικοί φρουροί φοράνε φουλ-φέις όταν μεταφέρουν τους συλληφθέντες. Μια και δεν έχω κανονικό, έβαλα αυτό που φορούσα στο μασκέ πάρτι με τις Τσέχες πέρυσι" εξήγησε ο Τεό.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Ρουμάνες δεν ήταν;"</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Άλλο πάρτι αυτό."</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ο σερίφης αναστέναξε. Ο Τεό δεν προλάβαινε να καμακώνει γκομενάκια και εκείνος κυνηγούσε τη ζωντοχήρα που δεν τον είχε αφήσει να της πιάσει ούτε το χέρι και τον έκραζε κι από πάνω. Μα τι του έβρισκαν του μονάντερου; Αχ, μαύρη μοίρα που χαντακώνεις τα καλά παιδιά. Έριξε μια ματιά στο κελί, να δει τα πράγματα που είχε φέρει ο Τεό. Αφίσες του ΠΑΟΚ, φωτογραφίες με πορτοκαλιές, παλιά εισιτήρια από αγώνες, πέντ' έξι πλεχτά περουβιανά σκουφιά, ένα απόκομμα ΚΙΝΟ με κέρδος 100 ευρώ, μια γλάστρα με κουμκουάτ και μερικές αγριαγκινάρες. Ο Θεός να τους βοηθούσε!</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Τεό, έλα να τον βγάλουμε στο προαύλιο" είπε αποκαμωμένος. "Όταν τελειώσουμε, πάρε με τη σειρα τις ρούγες και ρώτα αν λείπει κανείς καιρό από το σπίτι του. Μάθε επίσης ποιος είδε τελευταία φορά τον Άντριου Χάτζι. Έχουμε κουπί να τραβήξουμε μ' αυτή την ιστορία."</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Quidquid latine dictum sit, altum videtur!*****" φώναξε από το κελί του ο Τζον.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Γ.Α.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">(Συνεχίζεται)</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">ΓΛΩΣΣΑΡΙ</span></b><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">* Ο κακός νόμος δεν είναι καθόλου νόμος</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">** Η αιτία του φόβου είναι η άγνοια</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">*** Όσο ζω ελπίζω</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">**** Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">***** Ό,τι λέγεται στα λατινικά φαίνεται βαθυστόχαστο</span>Gianna A.http://www.blogger.com/profile/09767788731386139798noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4552438938708571134.post-61326509547884028542017-04-28T02:06:00.001+03:002017-12-20T09:17:00.497+02:004<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvrCS6Jb_3vXamlJ8WexL-HmiV6s5-wGEcPjvqMRy3LwVn2Id4p2OXauTrSR6rcAvfxiDpBiNnIyBoZuqVADZeULcWHcloGmPvevjY_guQ8VaisffBTOESA0ylZFk6cg1upX8s8jRnA9Qr/s1600/%25CF%2584%25CE%25B6%25CE%25BF%25CE%25BD%25CE%25BD+%25CE%25BD%25CE%25B5%25CE%25BF.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvrCS6Jb_3vXamlJ8WexL-HmiV6s5-wGEcPjvqMRy3LwVn2Id4p2OXauTrSR6rcAvfxiDpBiNnIyBoZuqVADZeULcWHcloGmPvevjY_guQ8VaisffBTOESA0ylZFk6cg1upX8s8jRnA9Qr/s400/%25CF%2584%25CE%25B6%25CE%25BF%25CE%25BD%25CE%25BD+%25CE%25BD%25CE%25B5%25CE%25BF.jpg" width="400" /></a></div>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b>Ο ΒΟΗΘΟΣ ΣΕΡΙΦΗ</b> του Λόνλι Γουίμενς Γκρόουβ οδηγούσε με σταθερή ταχύτητα 60 χιλιομέτρων, όχι επειδή ήταν υπερβολικά προσεκτικός, αλλά γιατί κρατούσε το τιμόνι με το ένα χέρι ενώ με το άλλο έτρωγε ένα βρόμικο με τέσσερα είδη αλλαντικών (παστράμι, πικάντικο σαλάμι μπίρας, παστουρμά, σουτζούκι), ροκφόρ, κασέρι, τηγανητές πατάτες, ντομάτα, μανιτάρια, διπλή ομελέτα, καραμελωμένα κρεμμύδια, κέτσαπ και μουστάρδα, το οποίο ήθελε να απολαύσει. Η διαδρομή μέχρι το "Αλέγκρο Τσουκάλι" θα διαρκούσε περίπου είκοσι λεπτά, οπότε δεν ήθελε να του 'ρθει καμιά ζαλάδα από την πείνα μέχρι να βρεθεί εκεί και να γευτεί το θεϊκό στιφάδο της Άννι Γουίλκς. Η ζωή είναι ωραία, ρε φίλε, σκέφτηκε ικανοποιημένος. Νόστιμο φαγητό, επιτέλους μια περιπετειώδης δουλειά έπειτα από τη βαρεμάρα στο αποστακτήριο του Ντίμι Τζιανούλι, και τελευταίες και μη εξαιρετέες οι ωραίες γυναίκες του Γκρόουβ. Τι άλλο μπορούσε να ζητήσει ένας...</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Γαμώ το μουνί της πεταλούδας!" φώναξε μπουκωμένος, εκτοξεύοντας σάλια και αλεσμένη τροφή στο παρμπρίζ, σανιδώνοντας ταυτόχρονα το φρένο και αρπάζοντας το τιμόνι με τα δύο χέρια με αποτέλεσμα το απολαυστικό βρόμικο να πέσει πάνω του και να κατρακυλήσει στο πάτωμα του περιπολικού, ζωγραφίζοντας κατά τη διαδρομή ένα μονοπάτι από λάδια, κρεμμύδια, μουστάρδα και κέτσαπ στη στολή του.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Κάποιος μαλάκας είχε πεταχτεί σαν το Νουρέγιεφ στη μέση του δρόμου από τις πικροδάφνες στο πλάι του οδοστρώματος. Όταν συνήλθε από το ξάφνιασμα, ο Τεό βγήκε από το περιπολικό έξαλλος. Πάνω στην αναμπουμπούλα είχε πατήσει το σάντουιτς και το είχε κάνει αλοιφή για τους κοριούς. Ούτε το μισό δεν είχε φάει, γαμώ την αγανάκτηση!</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Τι στο διάβολο νομίζεις ότι κάνεις, ρε μπαγλαμά; Ευτυχώς που πήγαινα με..." Σταμάτησε απότομα κοιτάζοντας τον άντρα που στεκόταν στη μέση του δρόμου κάτασπρος, με γουρλωμένα μάτια, κρατώντας σφιχτά ένα τσουβάλι μπροστά στο στέρνο του. «Τζον, εσύ είσαι; Είσαι καλά;»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ο Τζον Καραλάμπι ανοιγόκλεισε το στόμα του αλλά δεν βγήκε κανένας ήχος. Έπειτα από μερικές προσπάθειες ακόμα, βρήκε επιτέλους τη φωνή του. "Εεε… εεε… Εγώ… Ναι, καλά είμαι… Συγνώμη, δεν ήθελα να σε τρομάξω, ντέπιουτι Στάμος.»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Γιατί πετάχτηκες στη μέση του δρόμου;»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Δεν… δηλαδή… είχα… δεν είχα… πήγα… ερχόμουν από… Είδα μια οχιά!»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Ε, και; Οχιά είδες, όχι ανακόντα. Πρώτη φορά βλέπεις; Κάθε μέρα τριγυρίζεις στα καταράχια και τα περιβόλια…» είπε ο Τεό. Έπειτα κοίταξε καχύποπτα το τσουβάλι που κρατούσε σφιχτά ο Τζον. Ο τύπος ήταν η μάστιγα των μποστανιών, ο όλεθρος των οπωρώνων, η συμφορά των ξέφραγων αμπελιών. Όχι ότι είχε διαμαρτυρηθεί κανείς στο αστυνομικό τμήμα για το πλιάτσικό του. Όλοι ήξεραν τι καρβουνοσάκουλο και καρμίρης ήταν. Άλλοι έκαναν το σκατό τους παξιμάδι, αυτός το έκανε πασχαλινό τσουρέκι και το κατανάλωνε μια φορά το χρόνο –για οικονομία. Οι κάτοικοι του Γκρόουβ τον θεωρούσαν ένα γραφικό εξηνταβελόνη και δεν τον παρεξηγούσαν. Όμως ο Τεό ήταν ένας εκπρόσωπος του Νόμου –δεν μπορούσε να κάνει τα στραβά μάτια ακόμα κι αν τα κλοπιμαία ήταν μερικά πεσμένα πορτοκάλια ή τρεις χούφτες μούσμουλα. Άσε που ήταν ακόμα χολωμένος για το αδικοχαμένο βρόμικο. «Τι έχεις εκεί μέσα;» ρώτησε.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Πού;» είπε ο Τζον.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Εκεί 1-0! Λολ… τρολόλ!» απάντησε ο Τεό ξεκαρδισμένος στα γέλια. Έπειτα σοβαρεύτηκε απότομα. Ήταν εν ώρα υπηρεσίας, διάβολε. «Στο τσουβάλι.»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Τίποτα.»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Άσ’ τα αυτά. Ποιος κακομοίρης κλαίει τα λαχανικά του; Τι έχεις τσουρνέψει σήμερα;»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Τίποτα! Κάτι ζοχούς μάζεψα για να τους βράσω με κολοκύθα, φύλλα από κρεμμύδι και…»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Σε ποιον τα πουλάς αυτά, ρε; Άδειασε το τσουβάλι αμέσως!»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Μα σου λέω δεν έκλεψα τίποτα και…»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Άδειασε το τσουβάλι ΤΩΡΑ, μη σε πάω δεμένο πισθάγκωνα στην ψειρού!» φώναξε με αυστηρό ύφος ο Τεό. Πάντα ήθελε να το πει αυτό. Σιγά μην πήγαινε τον τσιφούτη στο τμήμα για να τον ταΐσουν, να καλομάθει και να ρημάζει τις πορτοκαλιές κάθε τρεις και λίγο για να τον χώνουν μέσα για μασαμπούκα κούτρα.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ο Τζον, που εκτός από φραγκοφονιάς του ελέους ήταν και χέστης, παραδόθηκε στη μοίρα του. Γύρισε το τσουβάλι ανάποδα και άδειασε το περιεχόμενο στο οδόστρωμα.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Ε, θα πηδηχτώ από το παράθυρο!» αναφώνησε εμβρόντητος ο Τεό.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Από το τσουβάλι είχε πέσει ένας σωρός από μισοφαγωμένα ανθρώπινα κόκαλα: μηριαία οστά, παΐδια, ένας βραχίονας με την παλάμη ατόφια και μερικά κρανία, από τα οποία το ένα είχε και τη μύτη επάνω.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Δεν είναι αυτό που νομιζ…»</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Ακίνητος, καργιόλη! Αν κουνηθείς σου την άναψα!» βρυχήθηκε ο Τεό και έκανε να τραβήξει το περίστροφό του, αλλά την ίδια κιόλας στιγμή θυμήθηκε πως το όπλο ήταν κλειδωμένο στο πορτμπαγκάζ του περιπολικού. «Να πάρει ο διάολος!» είπε και έτρεξε προς τα εκεί, όμως συνειδητοποίησε σχεδόν αμέσως πως είχε αφήσει τα κλειδιά στη μίζα. «Μη χέσω!» φώναξε και γύρισε πίσω να τα πάρει.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Από τότε που ο προηγούμενος βοηθός σερίφη, ο Ιλάι Μπακαλό, είχε πυροβολήσει το πόδι του τραβώντας όπλο για να την ανάψει σε μια γυναίκα που ανέβηκε με το αμάξι στο πεζοδρόμιο ενώ προσπαθούσε να παρκάρει, ο σερίφης είχε ζητήσει από τον αντικαταστάτη του Ιλάι –τον οποίο Ιλάι ξήλωσε με συνοπτικές διαδικασίες- να έχει το όπλο του στο πορτμπαγκάζ του περιπολικού για δύο λόγους. Πρώτον, η εγκληματικότητα στην πόλη ήταν μηδενική, άρα δεν είχε νόημα να οπλοφορεί και να τρομάζει ο κόσμος. Δεύτερον, στην περίπτωση που του ερχόταν να τη μπουμπουνίσει σε έναν πολίτη μόνο και μόνο επειδή ήταν φύλου θηλυκού, να είχε στη διάθεσή του χρόνο να το ξανασκεφτεί όσο θα πήγαινε στο πορτμπαγκάζ να βρει το όπλο του.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ο Τεό άνοιξε γρήγορα το πορτμπαγκάζ και, έχοντας το ένα μάτι στραμμένο στον κανίβαλο, άρχισε να ανακατεύει αλλόφρων τα πράγματα που είχε πεταμένα μέσα. Μια σακούλα με πετονιές και αγκίστρια, το πτυσσόμενο καλάμι, κάτι παλιά τεύχη του «Ξέσκισέ με», άδεια σακουλάκια από πατατάκια, περιτυλίγματα από σουβλάκια και χάμπουργκερ, μια ξεραμένη φραντζόλα ολικής άλεσης –του την είχε χαρίσει ο Μάικ και δυστυχώς την είχε ξεχάσει εκεί, αλλά μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει σε κιμά για κεφτέδες και δεν την είχε πετάξει-, το καλάθι-παγίδα για τις καραβίδες, τη στολή του Μπάτμαν από τις απόκριες και.. ΝΑΙ! Κάτω από τα άδεια μπουκάλια του Τζόνι Γουόκερ Μπλου Λέιμπελ και τα κουτιά με τις καπότες που είχαν περισσέψει από το πάρτι στην παραλία με τις Ρουμάνες είδε την άκρη της κάννης του περίστροφου. Το άρπαξε και το έστρεψε στα τυφλά στον Τζον.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
«Πέσε κάτω, ρε μαλάκα, και μη διανοηθείς να κάνεις καμιά εξυπνάδα γιατί θα σου γεμίσω την ψωμιέρα με κουμπότρυπες!» ούρλιαξε και ταυτόχρονα είδε έντρομος ότι δεν κρατούσε το υπηρεσιακό περίστροφο αλλά το πιστόλι τιμολόγησης που του είχε ξεμείνει από τότε που δούλευε στο Αποστακτήριο του Ντίμι. Βαγγελίστρα! Θα τον έτρωγε –κυριολεκτικά- μπαμπέσικα ο σχιζοφρενής ταλιροπαγίδας!</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; display: inline; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-top: 6px;">
Ο Τζον σήκωσε τα χέρια του και έκανε ένα βήμα προς το μέρος του. «Μη, ντέπιουτι Στάμος! Σου είπα πως δεν είναι αυτό που…» Όμως δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει. Ο Τεό τινάχτηκε σαν ιαγουάρος που βλέπει το θήραμά του, έκανε ένα διπλό τόλουπ λόγω υπερέκκρισης αδρεναλίνης και καθώς προσγειωνόταν κοπάνησε με το πιστόλι τιμολόγησης την αιμοσταγή δεκαρομαζώχτρα στην κορυφή του κεφαλιού. Ο Καραλάμπι σωριάστηκε στο δρόμο σαν να τον χτύπησε κεραυνός.<br />
<br />
Γ.Α.<br />
<br />
(Συνεχίζεται)</div>
<div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; display: inline; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-top: 6px;">
<br /></div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; display: inline; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-top: 6px;">
<br /></div>
</div>
Gianna A.http://www.blogger.com/profile/09767788731386139798noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4552438938708571134.post-2447317094954553132017-04-28T01:55:00.003+03:002017-12-20T09:16:24.979+02:003<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSY7EYD_QAme1iEcNbb3Bia8Vf4Oj-aZddA4LCI6EEs1EbGvsG8YCCKq1YjIxtZKNYbmirzH45cpCx2dQJzkcG-q-YREP_fOmDMLr00oe68poYNYkRmT1tvSt7yZ_epdPBZX2Aq8BJkzMS/s1600/%25CE%25BC%25CE%25BF%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25B1+%25CE%25BD%25CE%25B5%25CE%25BF.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="217" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSY7EYD_QAme1iEcNbb3Bia8Vf4Oj-aZddA4LCI6EEs1EbGvsG8YCCKq1YjIxtZKNYbmirzH45cpCx2dQJzkcG-q-YREP_fOmDMLr00oe68poYNYkRmT1tvSt7yZ_epdPBZX2Aq8BJkzMS/s400/%25CE%25BC%25CE%25BF%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25B1+%25CE%25BD%25CE%25B5%25CE%25BF.jpg" width="400" /></a></div>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b>Η ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΝΤΟΝΙ</b> πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Είχε φτάσει απόγευμα και ακόμα δεν είχαν κανένα στοιχείο για το κωλάντερο χωρίς όνομα. Έπρεπε να μάθουν επειγόντως σε ποιον ανήκε και, ει δυνατόν, να βρουν και το κορμί στο οποίο ήταν κάποτε φωλιασμένο. Κανονικά το ορφανό παχύ έντερο έπρεπε να αποσταλεί σε ομοσπονδιακό εγκληματολογικό εργαστήριο για εξέταση DNA, όμως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον. Αφενός ο Άντονι απεχθανόταν να παραδίδει σε ομοσπονδιακούς πράκτορες τις αστυνομικές υποθέσεις της πόλης του, αφετέρου ο προϋπολογισμός του γραφείου σερίφη είχε πέσει έξω εξαιτίας της σίτισης του Τεό και δεν είχαν χρήματα ούτε για πασατέμπο, πόσο μάλλον για κούριερ. Ήταν προτιμότερο να τον ντύνεις παρά να τον ταΐζεις αυτό τον άνθρωπο.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Τρομάρα να σου'ρθει, κερατά! Το ταμείο βάρεσε φαλιμέντο. Ω, ρε, μπουσουλότο! Τι θα κάνουμε τώρα, μου λες; Βρε κακό που με βρήκε! Θα γίνω ρόμπα, θα φρίξει το σκυλί, θα..."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Ηρέμησε, αρχηγέ, μην... γκνιαμ... γκνιαμ... σου'ρθει... σλουρπ... ντουβουρτζάς... μμμ... ωραία μπουγάτσα με κιμά φτιάχνει ο μπαγάσας ο Μάικ Καριάντι. Έξι έχω φάει σήμερα και δεν έχω καν φουσκώσει... Αφρός! Λοιπόν, αρχηγέ, άκου. Ποιος τους χέζει τους ομοσπονδιακούς και τα τεστ DNA, έχουμε άνθρωπο που θα μας βοηθήσει να μάθουμε σε ποιον ανήκει το κωλάντερο... αχχχ... γκνιαμ... μπουκιά και συγχώριο... να μου ζήσεις, Μάικ! Τι έλεγα; Α, ναι, για το κωλάντερο."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Ποιος θα μας βοηθήσει; Εννοείς το δόκτορα Ζαγκαρόλα; Σου 'χω πει ότι ο παθολόγος της πόλης μας είναι απόγονος του μεγάλου Ιταλού γιατρού από τη Ρώμη που άνοιξε το 1870 ένα από τα πρότυπα ιατρεία στην Αθήνα και μετά άραξε στο Ληξούρι όπου είχε παντρευτεί η κόρη του τον Τυπάλδο Ξυδιά, τον μπατζανάκη του..."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Καμιά δεκαριά φορές τον τελευταίο μήνα μόνο... Μωρέ, ποιος τον γαμεί τον ξεμωραμένο το Ζαγκαρόλα; Αυτός δε μπορεί να βρει του κώλου του την τρύπα, πόσο μάλλον τα κωλάντερα των άλλων. Εγώ λέω για εξπέρ του είδους, άτομο που μπροστά του ωχριούν τα ομοσπονδιακά εργαστήρια, μιλάμε για κορυφή στην Οπισθιολογία ... μμμ... μούρλια... ο κιμάς αφήνει μια επίγευση μπαχαρικού που δε αναγνωρίζω... μην είναι γκαράμ μασάλα; Πρέπει να ρωτήσω το Μάικ... Θα πάω τώρα, ευκαιρία να πάρω και κάνα δυο μπουγάτσες με κρέμα και κανέλα για να στυλωθώ" είπε ο Τεό και σηκώθηκε από την καρέκλα απέναντι από το γραφείο του Άντονι για να πάει στο αρτοποιείο-ζαχαροπλαστείο "Το Γκαστρωμένο Τσουρέκι".</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Βρε κερατά! Βρε αλουποπορδή! Έλα πίσω. Πάψε να μασάς, έφαγες το δαύλιακα, θα σου 'ρθει αγκούσα. Πες μου, βρε διάουτσε, ποιος θα μας βοηθήσει." Ο σερίφης του Λόνλι Γουίμενς Γκρόουβ όποτε ανταριαζόταν θυμόταν το ιδίωμα των προγόνων του από τον ελατοσκέπαστο Αίνο.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Α, ναι... Όχι ποιος, ποια να λες, αρχηγέ. Ποιο κορίτσι από τα ενισχυμένα είναι εξπέρ στην όπισθεν ανατομία; Ε; Ποιο;"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Ποιο.... Ααα!" Τα μάτια του Άντονι έλαμψαν. "Η τέχνη, φλόγα, ζωή, μαργιόλα, μοσχοσάπουνο. Η Μόνικα Μπρούνι."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Μπράβο, το βρήκες. Βρε, τι σερίφη έχει το Λόνλι Γουίμενς Γκρόουβ! Φεύγω τώρα. Γεια."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Έλα δω, βρε ρεμπεσκέ, γύρνα πίσω μη σου ρίξω κάνα ξεμπάχαλο και κουδουνίσει το κεφάλι σου! Δεν θα πας πουθενά. Δηλαδή θα πας. Εγώ θα φύγω για το Σαλόν Μποτέ της Μόνικας και συ πετάξου στο "Αλέγκρο Τσουκάλι" να μιλήσεις με τους πελάτες και τη μαγείρισσα. Μπορεί να πήρε το μάτι τους τίποτα περίεργο γύρω από τη λίμνη."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Σεφ" είπε ο Τεό.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Τι σεφ και μεφ τσαμπουνάς πάλι;"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Η Άννι Γουίλκς δεν είναι μαγείρισσα, είναι σεφ, αρχηγέ. Και μην αναφέρεις μπροστά της τέτοιο πράγμα γιατί κάνα δυο φορές που την είπανε μαγείρισσα γυάλισε επικίνδυνα το μάτι της."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Α, δεν έχεις δίκιο. Είναι πολύ γλυκιά κοπέλα. Μειλίχια, καλομίλητη, πάντα ήρεμη. Μάλιστα το μαγοπούλι έχει γράψει ποίημα γι' αυτήν: Ούτε στο Ξι συνάντησα, μα ούτε στο Φισκάρδο, τέτοιο κορίτσι όμορφο, τόσο γλυκό στιφάδο..."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Αμάν, αρχηγέ, πώς τα λες! Συγκινήθηκα και μου 'πεσε η πίεση. Πρέπει να φάω κάτι αλμυρό. Θα χτυπήσω καμιά διπλή μερίδα στιφάδο στο "Αλέγκρο Τσουκάλι" είπε ο Τεό και έγινε μπουχός προτού προλάβει να αντιδράσει ο σερίφης.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ο Άντονι πήγε στην προσωπική του τουαλέτα στο τμήμα, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, έστρωσε μαλλιά και μούσια, έριξε στα χέρια του λίγη Πάκο Ραμπάν και την έτριψε στο πρόσωπό του. Στη συνέχεια έβαλε το καπέλο του, φόρεσε το ντιζαϊνάτο γυαλί του, πήρε και το φορητό ψυγειάκι πικνίκ με το κωλάντερο ον δι ροκς και κατέβηκε στο πάρκινγκ για το περιπολικό του. Εκεί, αφού στρογγυλοκάθησε στη θέση του οδηγού, γύρισε το κλειδί και... και ΤΙΠΟΤΑ! Ένας σύντομος έλεγχος αποκάλυψε πως το ρεζερβουάρ δεν είχε σταγόνα βενζίνη. Μα πώς ήταν δυνατόν, γαμώ το εορτολόγιο; Είχε δώσει χρήματα στον Τεό να του το γεμίσει με ένα μπιτονάκι το πρωί και... Ο Τεό! Να από πού θα έβγαινε η διπλή μερίδα του στιφάδου! Έπειτα από ένα δεκάλεπτο λιβανίσματος αγίων, οσίων και ιερομαρτύρων, ο Άντονι το 'κοψε με τα πόδια για το Σαλόν Μποτέ "Το Τορνευτό Καπούλι" με το ψυγειάκι παραμάσχαλα.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Όταν έφτασε εκεί καταϊδρωμένος και με κομμένη την ανάσα, η βοηθός πιστολάκι τον ενημέρωσε πως η ματμαζέλ Μόνικα θα τον δεχόταν στο προσωπικό μπουντουάρ της. Ο Άντονι κορδώθηκε, πήγε στο δωμάτιο και χτύπησε την πόρτα.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Πώς είσαι έτσι, χρυσό μου;" τον ρώτησε η διάσημη τράβελ-γκερλ του Λόνλι Γουίμενς Γκρόουβ όταν μπήκε μέσα. Ξαπλωμένη μπρούμυτα στο ανάκλιντρό της, με ένα ολόσωμο διάφανο κορμάκι με μαύρα κεντητά σχέδια και τα περιβόητα τορνευτά καπούλια της τουρλωμένα ήταν μια οπτασία που έκανε τον καμελούτσο του Άντονι να τραγουδήσει την άρια Voi che sapete che cosa è amor από τους Γάμους του Φίγκαρο. "Το χάλι σου το μαύρο έχεις."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Τέχνη, φλόγα, ζωή, μαγνήτη, σταλακτίτη, το ξέρω ότι είμαι ανάξιος να λούζομαι στο φως της λάμψης σου, αλλά..."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Πες μου ότι έφερες τα εισιτήρια για την κρουαζιέρα που μου 'χεις τάξει."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Φλογερή θεά μου, λόγω τιμής σου λέω πως..."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Κατάλαβα. Τ' αρχίδια σου τα τζούφια έφερες. Οτιδήποτε άλλο θέλεις ολοκλήρωσέ το σε τρία λεπτά και κόψε ρόδα μυρωμένα γιατί περιμένω έναν μπασκεμπολίτσα για σιάτσου και αγιουβέρδα."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Μάλιστα, κυρία." Ο Άντονι την πλησίασε και άνοιξε μπροστά της το ψυγειάκι με το μακάβριο εύρημα.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Ίου, ρε μαλάκα! Πώς βρέθηκε στα χέρια σου το κωλάντερο του Άντριου Χάτζι;"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Του ποιου; Μη μου πεις ότι αναγνώρισες με μια ματιά σε ποιον ανήκει!" είπε έκπληκτος ο Άντονι.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Μπρίκια κολλάμε, αγάπη; Για ποια με πέρασες; Μπορώ να σου περιγράψω με λεπτομέρεια τα κωλάντερα των αρσενικών σε ακτίνα είκοσι χιλιομέτρων. Για να καταλάβεις, το κωλάντερο είναι σαν το σύστημα Μπράιγ. Αν έχεις εξασκημένα και επιδέξια δάχτυλα διαβάζεις Μπράιγ. Αν έχεις εξασκημένα και επιδέξια άλλα σημεία του σώματός σου -if you know what I mean- μπορείς να "διαβάσεις" τα κωλάντερα."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Εκτός από το δικό μου" είπε με κάποια περηφάνια ο Άντονι.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Καλομελέτα κι έρχεται" μουρμούρισε η Μόνικα.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Τι είπες, γλυκιά μου;"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Τίποτα, κοιμήσου. Συνέχισε, θέλω να πω."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Υπέρλαμπρο άστρο, απαστράπτον διαμάντι του Λόνλι Γουίμενς Γκρόουβ, ξελογιάστρα Σαλώμη με τα επτά πέπλα, σε εκλιπαρω να μην αναφέρεις πουθενά το λόγο της επίσκεψής μου και τη συζήτησή μας, και σου ζητώ να μου πεις ό,τι γνωρίζεις γι' αυτόν τον Άντριου Χάτζι."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; display: inline; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-top: 6px;">
"Είμαι τάφος" τον διαβεβαίωσε η Μόνικα και στη συνέχεια του είπε όσα ήξερε για τον κάτοχο του ασώματου κωλάντερου, τον κέρασε ένα λουκούμι τριαντάφυλλο και τον ξεπροβόδισε. Όταν έμεινε μόνη της πήρε το κινητό της, σχημάτισε έναν αριθμό και αφού της απάντησαν είπε: "Άννι, η Μόνικα είμαι. Τάξε μου!"<br />
<br />
Γ.Α.<br />
<br />
(Συνεχίζεται)</div>
<div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; display: inline; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-top: 6px;">
<br /></div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; display: inline; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-top: 6px;">
<br /></div>
</div>
Gianna A.http://www.blogger.com/profile/09767788731386139798noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4552438938708571134.post-15347587943676667622017-04-28T01:51:00.002+03:002017-12-20T09:15:50.724+02:002<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1XcgICLpfdisFMzYKT8oiLxmTBupBvdfh4jhmVzgwOhs8_S1aA_yayTH2RALF-iDmejMec4JO3zZlkCpXlrMofERNaQaKebm0VVCyAUSVjM1SCVoE4FoI_cA9sFJ-mr8f0n0OmW-cC2iQ/s1600/%25CF%2584%25CE%25B6%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25B3%25CE%25B1+3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="227" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1XcgICLpfdisFMzYKT8oiLxmTBupBvdfh4jhmVzgwOhs8_S1aA_yayTH2RALF-iDmejMec4JO3zZlkCpXlrMofERNaQaKebm0VVCyAUSVjM1SCVoE4FoI_cA9sFJ-mr8f0n0OmW-cC2iQ/s400/%25CF%2584%25CE%25B6%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25B3%25CE%25B1+3.jpg" width="400" /></a></div>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b>Η ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ </b>του σερίφη κυλούσε απελπιστικά αργά. Το Λόνλι Γουίμενς Γκρόουβ δεν ήταν ακριβώς Καράκας στην εγκληματικότητα. Ο τελευταίος βίαιος θάνατος στη γραφική κωμόπολη ήταν του Σαλβατόρε Κομματάς, ενός ελληνικής καταγωγής λαθροκυνηγού αγριογούρουνων, που πέθανε από εσωτερική αιμορραγία κατά τη διάρκεια φετιχιστικής αυτοϊκανοποίησης η οποία συμπεριλάμβανε μια νυφίτσα πασαλειμμένη με γράσο σιλικόνης, ένα τεύχος του περιοδικού "Φλεγόμενοι Σφιγκτήρες" και τον πρωκτό του ανδρός -η νυφίτσα επέζησε ανοίγοντας δρόμο και καταφέρνοντας να βγει από το αριστερό ρουθούνι του Σαλβατόρε, όμως εκείνος δεν στάθηκε το ίδιο τυχερός.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ο Άντονι Τζουγκανάτο άφησε τη μυγοσκοτώστρα με την οποία έλιωνε τις μύγες που μαζεύονταν γύρω από το γραφείο του και κοίταξε μελαγχολικά τα πιάτα που βρίσκονταν μπροστά του. Χάμπουργκερ, μερίδες γύρου, πατάτες τηγανιτές, κοκορέτσι, ντόνατς και... μπάμιες. Πασχίζοντας να αναχαιτίσει το κύμα αναγούλας που σηκώθηκε από το στομάχι του στη θέα των μισητών γλιτσιασμένων λαχανικών, έφερε στο μυαλό του το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του και μαγείρισσα του αηδιαστικού πιάτου -την Τζοάνα Ανάστο, που ανάθεμα την ώρα που ΄χε ρίξει το βλέμμα του πάνω της. Η σατανική ζωντοχήρα ήξερε πως τα σωθικά του Άντονι -και ένα ακόμα σημείο της ανατομίας του- καίγονταν για εκείνη και τον βασάνιζε αδίστακτα. Την τελευταία βδομάδα του έφερνε καθημερινά από ένα πιάτο μπάμιες μαγειρεμένες με διαφορετικό κάθε φορά τρόπο, υποστηρίζοντας πως τον ήθελε για δοκιμαστή γιατί θα έπαιρνε μέρος στο διαγωνισμό για τη νοστιμότερη συνταγή για μπάμιες που διοργάνωνε ο Σύλλογος Κυριών του Λόνλι Γουίμενς Γκρόουβ, μια και η μπάμια ήταν το λαχανικό-μασκότ της κωμόπολης προς τιμήν του μέσου όρου μεγέθους πέους των αντρών της. Ο Άντονι απεχθανόταν τις μπάμιες περισσότερο και από τους πεσμένους γυναικείους κώλους, αλλά η αντρική τιμή του δεν του επέτρεπε να πει ψέματα στη μοσκιά* του ότι δήθεν τις είχε φάει -ΕΠΡΕΠΕ να τις κατεβάσει έστω και σπρώχνοντάς τις με λαμπάδα στον οισοφάγο. Σήκωσε το πιρούνι του με βαριά καρδιά, κάρφωσε την πιο μικρή μπάμια, ένα σιχαμερό μακρουλό ξέρασμα που έμοιαζε με πράσινη παραβρασμένη κάμπια ή με γυμνοσάλιαγκα που είχε κολλήσει σύφιλη, ή με κουραδάκι από σκυλί τσιουάουα που είχε φάει βρούβες ή...</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Αρχηγεεεέ... Αρχηγεεεέ..." ακούστηκε μια φωνή και ο Τεό Στάμος, ο βοηθός του Άντονι -σαν να λέμε ο ντέπιουτι- μπούκαρε στο γραφείο χωρίς να χτυπήσει την πόρτα.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ο Άντονι τον κοίταξε τσαντισμένος. "Δε σου'χω πει να χτυπάς προτού μπεις, ρε κερατά; Θες να σου μπάσω το διάολο μέσα σου;"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ο Τεό δεν απάντησε. Το βλέμμα του είχε κολλήσει σαν υπνωτισμένο στο ποτ-πουρί εδεσμάτων πάνω στο γραφείο. Τελικά κατάφερε να μιλήσει, ρουφώντας ταυτόχρονα τα σάλια του."Τι βλέπω, αρχηγέ; Πάλι πέρασαν οι κυρίες της πόλης από δω και σου 'φεραν καλούδια; Πάνω στην ώρα ήρθα, με αγαπάνε και οι τρεις πρώην πεθερές μου."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Αφορεσμένε, που να σου πάρει ο διάολος τσι προγόνοι, το πρωί δεν έφαγες τρεις μπουγάτσες με κρέμα, δυο σάντουιτς με γύρο, έξι αβγά Τουρκίας, τις καραμέλες που έχουμε για τους επισκέπτες, τα στραγάλια που είχαν ξεμείνει στο φοριαμό από το περυσινό πρωτοχρονιάτικο πάρτι, το μπολ με τη σκυλοτροφή που είχα αφήσει πάνω στο γραφείο μου για τον Κ9 Αζόρ και το μπονσάι που πέρασες για σαλάτα;"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Ε, αυτά ήταν πρόγευμα, κοντεύει δύο, αρχηγέ... Τέλος πάντων, για άλλο σε ήθελα. Καθώς έκανα περιπολία κοντά στο "Αλέγκρο Τσουκάλι" είπα να ρίξω κάνα δυο πετονιές στη λίμνη. Έπιασα που λες έναν κυπρίνο πέντε κιλά. Όταν τον ξεκοίλιασα για να τον καθαρίσω βρήκα αυτό!" Ο Τεό άφησε πάνω στο γραφείο του Άντονι ένα σακουλάκι στοιχείων που περιείχε ένα μακρύ υγρό γκριζωπό πράγμα που έμοιαζε με σάρκινο σωλήνα.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Τι είναι αυτή η αηδία;" είπε με αποστροφή ο Άντονι. Είχαν βαλθεί να τον ξεκάνουν όλοι σήμερα. Πρώτα η ζωντοχήρα, τώρα ο βοηθός του.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Ορθόν" απάντησε ο Τεό.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Ποιο;"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Τι ποιο;" ρώτησε ο Τεό.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Ποιο είναι ορθόν;"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Αυτό 1-0, αρχηγέ... λολ"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Μπα, που να σε φάει ο λύκος, κερατά! Τι ορθόν και λάθος μου λες;" φώναξε ο Άντονι.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Ορθόν, αρχηγέ! Πώς το λένε; Απευθυσμένο. Παχύ έντερο. Πρωκτικός σωλήνας. Μπουμπάρι. Κωλάντερο, ρε παιδί μου!"</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"ΚΩΛΑΝΤΕΡΟ; Τι κωλάντερο, πού κωλάντερο, πώς κωλάντερο; Ποιανού το κωλάντερο; Είχε καμιά νυφίτσα μέσα;" ρώτησε κάτωχρος ο Άντονι. Το μόνο που του έλειπε τώρα ήταν μια επιδημία φετιχιστών που έχωναν νυφίτσες στον κώλο τους.</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Τι νυφίτσα, καλέ; Στο στομάχι του κυπρίνου σου λέω το βρήκα. Πάντως είναι ανθρώπινο. Το ξέρω γιατί έχω ξαναδεί σε μια παλιότερη υπόθεση. Θυμάσαι το Σαλβατόρε Κομματάς; Ε, το δικό του."</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ο Άντονι έκλεισε τα μάτια του. Μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευε πως το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί στη μέρα του ήταν οι μπάμιες της ζωντοχήρας. Να όμως που ένα άγνωστης ταυτότητας κωλάντερο είχε έρθει να τον διαψεύσει.<br />
<br />
Γ.Α.<br />
<br />
(Συνεχίζεται)</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<br />
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
* Ο<span style="color: #545454; font-family: "arial" , sans-serif; font-size: x-small;">νομασία τού φυτού ροδή η μόσχοσμος.</span></div>
Gianna A.http://www.blogger.com/profile/09767788731386139798noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4552438938708571134.post-684158586678704172017-04-28T01:45:00.002+03:002017-04-30T00:59:08.739+03:00<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_N8r0tmnl-_S418TLZh19GaCosqNLZSc48n5QMKlrruwWRt1u2ACZQgnPsVKHrnk7Q4I0ZVR4WHxoXyiUSs2aT01T8UHIvjGzfgTlUY63RDS5su-8MadeoYkVU0z8TajXGImB7N5lcGz-/s1600/%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25B9+%25CE%25BD%25CE%25B5%25CE%25BF.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="218" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_N8r0tmnl-_S418TLZh19GaCosqNLZSc48n5QMKlrruwWRt1u2ACZQgnPsVKHrnk7Q4I0ZVR4WHxoXyiUSs2aT01T8UHIvjGzfgTlUY63RDS5su-8MadeoYkVU0z8TajXGImB7N5lcGz-/s400/%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25B9+%25CE%25BD%25CE%25B5%25CE%25BF.jpg" width="400" /></a></div>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b>1 - Το στόρι</b><br />
<br />
<b>ΣΤΗΝ ΑΠΟΜΟΝΩΜΕΝΗ</b> ειδυλλιακή κωμόπολη Λόνλι Γουίμενς Γκρόουβ, πληθυσμού περίπου 48.000 κατοίκων (όσο η Δράμα πάνω κάτω) καταφτάνει μια καινούρια κάτοικος -η γλυκιά Άννι Γουίλκς- και ανοίγει το παραλίμνιο γκουρμέ εστιατόριο "Το Αλέγκρο Τσουκάλι". Κανείς δε γνωρίζει το παραμικρό για το παρελθόν της Άννι, όμως ο μειλίχιος χαρακτήρας και η ήπιων τόνων προσωπικότητά της κερδίζουν γρήγορα τους κατοίκους της κωμόπολης που συρρέουν αγεληδόν στο Αλέγκρο Τσουκάλι για να δοκ<span class="text_exposed_show" style="display: inline;">ιμάσουν το περίφημο στιφάδο της. Ωστόσο, όσο η φήμη της βυζαρούς σεφ μεγαλώνει, ο αρσενικός πληθυσμός του Λόνλι Γουίμενς Γκρόουβ φθίνει και οι ντόπιες γίνονται ακόμα πιο μοναχικές. Άντρες εξαφανίζονται ο ένας μετά τον άλλον χωρίς καμία εξήγηση. Ο δαιμόνιος σερίφης της κωμόπολης Άντονι Τζουγκανάτο -σχεδόν εξίσου δαιμόνιος με τον επιθεωρητή Κλουζό- στην προσπάθειά του να βρει τα ίχνη των εξαφανισθέντων αντρών ανακαλύπτει κάποια ανησυχητικά στοιχεία: μερικά ανθρώπινα μηριαία οστά μισοφαγωμένα από τους ασβούς και τις αλεπούδες στο δάσος πέρα από το Αλέγκρο Τσουκάλι, μια αχρησιμοποίητη καπότα-σελιδοδείκτη στο Κεφάλαιο του Μαρξ με το οποίο στήριζε το κουτσό τραπεζάκι του καφέ στο σαλόνι του, μια πουά κάλτσα που είχε χάσει το φθινόπωρο του 1982 και ένα αγνώστου ταυτότητας αντρικό παχύ έντερο στο στομάχι ενός κυπρίνου που ψάρεψε ο βοηθός του Τεό Στάμος στην προβλήτα πέρα από το εστιατόριο. Πώς συνδέονται όλα αυτά με το γεγονός ότι οι εξαφανισμένοι άντρες ήταν σύμφωνα με έγκυρες μαρτυρίες ξεσαμάρωτα γαϊδούρια; Τι σχέση έχει με την Άννι Γουίλκς ο πληθωρικός αλλόθρησκος περιπτεράς Βουστάσης Χασάν; Υπάρχει κάποιο κρυπτογραφημένο μήνυμα στο αυτοκόλλητο "Τον Πούλοβιτς!" που είναι κολλημένο στον προφυλακτήρα του στέισον βάγκον με το οποίο η Άννι Γουίλκς μεταφέρει τις προμήθειες για το εστιατόριό της; Θα επιδράσουν καταλυτικά οι μπάμιες της ανατριχιαστικής ζωντοχήρας -και στενής φίλης της Άννι- Τζοάνα Ανάστο στην παραπλάνηση του Άντονι; Τι κρύβει τελικά το ομιχλώδες παρελθόν της Άννι Γουίλκς; Οι απαντήσεις στο καταιγιστικής δράσης μυθιστόρημα "Σε τούτα δω τα χώματα κανείς δεν είναι βίγκαν".</span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span class="text_exposed_show" style="display: inline; font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span class="text_exposed_show" style="display: inline; font-family: inherit;"><br /></span></div>
Gianna A.http://www.blogger.com/profile/09767788731386139798noreply@blogger.com1