ΚΟΝΤΕΥΕ ΜΕΣΗΜΕΡΙ και ο Εμίλιο κατευθύνθηκε στο Αλέγκρο Τσουκάλι συλλογισμένος. Ηταν νωρίς ακόμα και δεν είχε κόσμο, οπότε κάθισε σε όποιο τραπέζι βρήκε μπροστά του και παράγγειλε άλλο έναν καφέ. Έφερε ξανά στο νου του τη συζήτηση που είχε με τον σέριφ Τζουγκανάτο, η οποία είχε περιπλέξει ακόμα περισσότερο τα πράγματα.
"Τι εννοείς ανθρώπινα μέλη κι ένα κωλάντερο;!! του ποιού;" τσίριξε ο ειδικός πράκτορας Βιτάλε καθώς ο σέριφ του εξηγούσε τις τελευταίες εξελίξεις στο Λόνλι Γουίμενς Γκρόουβ. "Και άφησες τον μοναδικό ύποπτο να φύγει για να καθαρίσει ΚΑΤΙ βάτα; Τι γίνεται εδώ πέρα;"
Με ένα ανόρεχτο, σχεδόν χαμένο ύφος ο Αντονι Τζουγκανάτο του επανέλαβε την ιστορία.
"Τα άκουσα και την πρώτη φορά που τα πες" συνέχισε ο Βιτάλε ανακτώντας την ψυχραιμία του. "Κι αυτοί που εξαφανίστηκαν τις προάλλες; Τι είναι? Γιατί εξαφανίστηκαν; Τι ξέρεις γι'αυτούς;"
"Α, μην ανησυχείς γι' αυτό" απάντησε ο σέριφ διώχνοντας με το χέρι του τον Αρπατόνε από το γραφείο και προσπαθώντας να μαζέψει κάπως τα μαλλιά του, που πέταγαν στον αέρα και χάλαγε το χτένισμα. " Είναι όλοι εδώ, δεν έχουν το ίδιο όνομα βέβαια, αλλά εδώ είναι, τους μέτρησα και δε λείπει κανείς". Μετά κοίταξε έξω από το παράθυρο με γλαρωμένο ύφος ένα μαύρο πουλί που καθόταν στο απέναντι δέντρο και έχασε επαφή με το περιβάλλον, ενώ ο Εμίλιο περπατούσε φουρκισμένος μπροστά του λέγοντας διάφορα ακατανόητα για το ότι απασχολούν την Υπηρεσία χωρίς λόγο, και ότι αυτή η υπόθεση με τα κωλάντερα έπρεπε να διερευνηθεί άμεσα, ότι δεν μπορεί να βρει εναν άνθρωπο να συννενοηθεί εκεί πέρα, τι κάνουν όλη μέρα επιτέλους και σιχτίρια πάλι πεινάει!
"Μου θυμίζεις τον πώς τον λέμε, τον ντέπιουτι Στάμος, τον βοηθό μου" είπε ο Τζουγκανάτο και πρόσθεσε "A ναι, νομίζω με αυτόν πρέπει να μιλήσεις καλύτερα που ασχολείται με την υπόθεση" και συνέχισε να κοιτάει αλλόκοτα το πουλί στο δέντρο.
"Πού, γαμώ τις μπαταρίες μου μπορεί να φάει κανείς εδώ πέρα;" ρώτησε ο Εμίλιο που είχε αρχίσει να αποδέχεται την αδυναμία επικοινωνίας του σέριφ.
"Στο Αλέγκρο Τσουκάλι θα πας, αλλά να κάτσεις με την πλάτη στον τοίχο, η ιδιοκτήτρια Αννι Γουίλκς έχει περίεργες διαθέσεις καμιά φορά και για καλό σου στο λέω".
Η πόλη έμοιαζε να ξυπνάει σιγά σιγά, παράθυρα άνοιγαν, πόρτες μισάνοιγαν και κεφάλια τον παρακολουθούσαν από μέσα, μέχρι που μπήκε στο Αλέγκρο Τσουκάλι και τον έχασαν από τα μάτια τους. Ο Εμίλιο κοίταξε τον καφέ του, πολλές μπουρμπουλήθρες και παγάκια και κανένα συμπέρασμα, μόνο περισσότερα ερωτήματα, ένας άφαντος ντέπιουτι, ένας σέριφ συνδεδεμένος με τους δορυφόρους του Δία και μια πόλη φάντασμα. Μέχρι να σκεφτεί το τελευταίο, άκουσε φωνές και μουσική στο δρόμο, τύμπανα... τύμπανα; και πετάχτηκε έξω να δει τι συμβαίνει. Μα την αγία Πατάτα της Λουκέρνης! Τι ήταν αυτό που έβλεπαν τα μάτια του;
Α.Β.
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου